«Και κοιτάω μαμά μου και τι βλέπω! Ένα κουλουριασμένο τόσο δα σκυλάκι σαν σκαντζοχοιράκι. Και έτρεχαν δίπλα του αυτοκίνητα. Το περνούσαν ξυστά. Και σταμάτησα και το πήρα στην αγκαλιά μου και, στο ορκίζομαι, έκλαιγε γοερά για ώρα και ήρθε αμέσως και ο Αρούλης και…», «φτάνει. Κατάλαβα. Αϊ στο διάολο κωλόπαιδα! Πού είναι το σκυλί; Εντάξει θα το κρατήσουμε».

Δεν ήταν η πιο δραματική ιστορία που είχα ακούσει. Από τα μικράτα μου ακούω συγκινητικές ιστορίες αδέσποτων σκύλων. Είχαμε φτάσει «επί πατέρα μου» να έχουμε δώδεκα. Σόι πάει το βασίλειο της ζωοφιλίας. Δεκαετία ’70… «Εδώ υπάρχουν παιδάκια στη Μπιάφρα που πεινάνε και σεις….». Εμπέδωσα ότι άνθρωπος που δεν σέβεται και δεν προσφέρει την αγάπη του στα ζώα δεν θα ταΐσει ποτέ και κανένα «παιδάκι που πεινάει».

Ευγνωμονώ τους γονείς μου γιατί η συνύπαρξη με σκυλιά μου έμαθε πολλά αλλά και με βούτηξε σε όλα τα συναισθήματα που μπορεί να κολυμπήσει άνθρωπος. Μου έμαθε την ευθύνη και την υπευθυνότητα. Εξαναγκάζεσαι στη βόλτα, στο τάισμα, στα τσιμπούρια, στο να καθαρίσεις ακαθαρσίες. Μου έδειξε τον έρωτα και τον άτιμο τον έρωτα… Έπρεπε να βλέπατε το μαράζι του Ρούντολφ που είχε βαθιά ερωτευτεί την Αΐντα αλλά του ήταν ψηλή. Μου έμαθε την αφοσίωση, την αναβλύζουσα αγάπη που δεν περνάει από κανένα φίλτρο και σκέψη. Αγάπη καθαρή. Μου έδειξε το πόσο φυσικό είναι το σεξ. Λατρεύω ακόμα και τώρα να παρατηρώ κόπρους στην τούρλα του Σαββάτου τους. Η ζωή είναι τόσο απλή!

Μου έδειξε και την ομοφυλοφιλία ακόμα. Ο Εντι με τον Μπόνο! Μου ξεμπρόστιασε τη γελοία πλευρά των ανθρώπων και δη γονέων «Μηηηηη! Θα σε φάει!». Μου γνώρισε, μου μάτωσε καλύτερα να το πω, την απώλεια. Τον θάνατο. Μέτρα πόσες ταφές; Συνηθίζεται η απώλεια; Ποτέ. Η ζωοφιλία μ’ ενοχλεί σαν λέξη. Υπάρχει ανθρωποφιλία; Μερικά πρέπει να εξυπακούονται. Λατρεύω τα αδέσποτα και σέβομαι το ανεξάρτητο του χαρακτήρα τους. Α-δέσποτα. Χωρίς κύριο, χωρίς αφέντη. Σε μια προηγούμενη ζωή ήμουν κόπρος σκύλος. Παραδίδομαι εκουσίως σε κυρίους.

Λατρεύω το ένστικτό τους και το πώς διαχωρίζει με έναν πολύ προσωπικό τρόπο… Χίλιοι περνάνε δίπλα τους, σε έναν γαβγίζουν. Χίλιους μυρίζουν, έναν ακολουθούν. Πώς γίνεται η επιλογή; Μ’ ένα δικό τους ιερό «γιατί έτσι!». Καθυστερώ να μπω στο θέμα…

Το σκυλάκι που είχε η Λίλα στην αγκαλιά της και έκλαιγε γοερά «στο ορκίζομαι, μαμά μου», το βαφτίσαμε Απόλλωνα από την οδό Απόλλωνος που το βρήκε. Ο Αριστείδης μάς το σύστησε σαν «δικό μου» και ανέλαβε τη φροντίδα του μέχρι που μετανάστευσε και, εννοείται, αναλάβαμε εμείς. Επειδή μας έλειπε, ο Απόλλωνας έζησε διπλές δόξες, «αντί του Αρίστου», άρα έπηξε από φροντίδα και αγάπη! Η συγκινητική ιστορία που μου είχε διηγηθεί η Λίλα ήταν αληθινή. Το τσεκάρισα στην επανάληψη της ιστορίας, στα εννέα χρόνια που έζησε μαζί μας. Γιατί, προκειμένου να πεισθώ για ένα ακόμα σκυλάκι, υποπτεύομαι ότι όλα τα παιδιά μου εξασκούν ενίοτε το ταλέντο τους σε σπαραξικάρδιες ιστορίες.

Χαλάλι σας κωλόπαιδα!

Ο Απόλλωνας δεν ξεπέρασε ποτέ τις φοβίες του για ένα σωρό. Ούτε και τον πιέσαμε. Τα σκυλιά, σε τούτο το σπίτι, γίνονται δεκτά και σεβαστά με τον χαρακτήρα τους. Τα μεγαλώνουμε ως ανεξάρτητες ψυχές. Γιατί έτσι συμβιώνουμε και μεταξύ μας. Με τσακίζει να τον σκέφτομαι τα καλοκαίρια στην Τήνο. Να ξαμολιέται και να μυρίζει το σύμπαν. Το έσκαγε… Σε τούτο το σπίτι επιτρέπουμε τις φυγές ίσως για να εμπιστευόμαστε ως εκούσιες τις επιστροφές… Έσπαγε το προσωπικό του κοντέρ, δεν άκουγε κανέναν. Πώς το λέει η Φωτεινή Βελεσιώτου στο αγαπημένο μου «Μέλισσες»… «Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές, με τυραννούν οι ομορφιές». Γύριζε κατάκοπος. Είχε χορτάσει ομορφιές. Χορταίνονται;

Καθυστερώ να μπω στο θέμα. Από πόνο.

Ο Απόλλωνας πέθανε στην αγκαλιά μας. Η Λίλα τον αγκάλιασε όπως την πρώτη μέρα που τον είχε βρει και ‘γω κάθισα κολλητά της και του χάιδευα το κεφαλάκι, τη μυτούλα. Στους άνδρες είπαμε να βγούνε από το δωμάτιο. Τον είχαμε περιθάλψει μια σταλιά και τώρα ήταν ένας καλοκάγαθος, αθώος μεγάλος κατάμαυρος σκύλος. Ο Δημήτρης Γαρμπής ενεργούσε ήρεμα και γλυκά, με όλο τον χρόνο δικό μας. Σε ετούτο το σπίτι επιλέγουμε γιατρούς για την επιστημονική τους κατάρτιση, για το χαμόγελό τους και για την μη εξοικείωσή τους με τον θάνατο. «Η ευθανασία δεν συνηθίζεται» είπε μόλις τελείωσε, ξεφύσηξε και πήρε μια στάση σαν τον Σκεπτόμενο Ανθρωπο του Ροντέν. Ο Αριστείδης μας έστειλε μήνυμα: «Σας ευχαριστώ για ό,τι κάνατε».

Στους άνδρες είπαμε να πλησιάσουν. Ο φίλος μας Ευάγγελος ανάλαβε μόνος του τελετάρχης. Φίλος αληθινός είναι αυτός που εμφανίζεται γιατί ένοιωσε ότι τον είχες ανάγκη. Και ενώ έσφιγγα στην αγκαλιά μου τον Κώστα και κλαίγαμε, ήρθε στο μυαλό μου μια φράση της φίλης μου Εύης, που της είχα εκφράσει την έγνοιά μου για τον Κώστα. «Απωλειών αρχή» μου απάντησε… Ακριβώς! Απωλειών αρχή. Ζωή ζωένια. Θέλουμε τα παιδιά μας να ζήσουν; Όλα ζωή, καρδούλες μου. Κι ενώ όλα είχαν γίνει σωστά και ευλογημένα… Εκείνο το βλέμμα του! Πώς σβήνεις το τελευταίο του βλέμμα; Στάζω μια αγωνιο-υποψία ότι ήταν προδοτικό το χάδι μου. Πώς ξεμπερδεύεις από τα πιο χαμηλοκρυφά συναισθήματα; «Μέσα μου έχω πιο πολύ μάτια παρά νερό» βάζω την ηρωίδα του τρίτου μου βιβλίου να λέει σε ένα κεφάλαιο. Ξεχωρίζει η συγγραφέας από τη ηρωίδα; Από χθες, και τα μάτια του Απόλλωνα μέσα μου.

Τρέξε Απολλωνάκο, τρέξε! Κίχλη, σπεύσε κοντά του. Ξέρεις πόσο φοβάται! Πήγαινέ τον στα όμορφα! Να μυρίσει όλα τα λιβάδια του ουρανού! Ανοιξη.

Υ.Γ1  Μη σας ακούσω να λέτε «Γι΄αυτό δεν παίρνουμε σκυλάκι! Δεν αντέχω τον πόνο». Βαριέμαι την αποστείρωσή σας. Θέλετε τα παιδιά σας να ζήσουν ζωή;

Υ.Γ 2 Εννοείται ότι σε τούτη τη χώρα απαγορεύεται να αγοράζετε σκυλάκι. Είναι ύψιστη ένδειξη ουφο-υπεροψίας. Δείτε γύρω σας, δίπλα σας, μπροστά σας.

Υ.Γ 3 Η επίδειξη μόδας του εμπνευσμένου σχεδιαστή Βασίλη Ζούλια στις 27 Μαρτίου αφιερώνεται στη μνήμη της σκυλίτσας του Βερούσκας, την οποία βεβαίως βρήκε στον δρόμο, περιέθαλψε και αγάπησε σαν δικό του άνθρωπο. Σε συνεργασία με σωματείο αδέσποτων, της Εριέττας Κούρκουλου, θα δοθούν δέκα σκυλάκια για υιοθεσία. Με συγκινεί ότι δεν υπάρχει ούτε μια πτυχή πόνου του Βασίλη, που να μη γίνεται γέφυρα αγάπης, γλυκό «δίδαγμα» ζωής -ζωένιας. Κάπως έτσι φτάσαμε στο βιβλίο μου «Το παλτό μου, μαμά».

Υ.Γ 4 Θυμάμαι έναν διάλογο με τη γιαγιά μου, που πέρασε δέκα χρόνια κατάκοιτη «Τι θέλεις γιαγιά μου να σου φέρω;», «Θέλω δυο φτερά στην πλάτη μου για να φύγω». Η ευθανασία είναι ένα κεφάλαιο που κάποτε πρέπει ν’ ανοίξει. Τυχερέ Απολλωνάκο!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News