«Θα ήθελα να έχω γεννηθεί στην Ελλάδα. Είναι ωραίοι οι Έλληνες! Δεν εννοώ πάντοτε στη μορφή, αν και τα μάτια ολονών σπιθίζουν πάντα τόσο παράξενα και τόσο λάγνα. Μ’ αρέσει το θάρρος τους και η ξενοιασιά τους, η διάθεση τους να αναζητούν πάντοτε το καλύτερο, έστω και αν πρόκειται να τσακισθούνε σε μια προσπάθεια δύσκολη». Αν νομίζετε ότι είναι τα λόγια κάποιου φιλέλληνα, κάνετε λάθος. Αυτό τον άκρατο θαυμασμό για τους Έλληνες συνάρμοσαν σε λέξεις τα χείλη ενός «συμβόλου του σεξ». Μιας σταρ που έχει γράψει χιλιόμετρα… θρύλων.

Μιλάμε για την Μέριλιν Μονρόε, κυρίες και κύριοι. Που είχε εξομολογηθεί την αγάπη της για τους Έλληνες στον δημοσιογράφο και συγγραφέα Αλέκο Λιδωρίκη. Στο Χόλιγουντ, ένα καλοκαιρινό απόγευμα του 1947, στα στούντιο της Φοξ Φιλμ, στο Μπέβερλι Χίλς, όταν εργαζόταν εκεί και ο δραστήριος, κομψός και ευγενής Λιδωρίκης, με την 60χρονη καριέρα και θητεία στο δημοσιογραφικό λειτούργημα. «Ξαφνικά σταμάτησε η δουλειά απότομα», θυμόταν εκείνος την πρώτη τους συνάντηση. «Μες στο γραφείο μπήκε ένα κύμα ομορφιάς, μια πνοή ολόξανθης δροσιάς, ένα σώμα νεανικό, κυματιστό, ένα πρόσωπο παιδιάστικο μα γοητευτικό, με δύο μάτια που σπινθήριζαν γεμάτα αθωότητα και διαβολιά. Ηταν η Μέριλιν Μονρόε. Είκοσι χρονών τότε. Απάνω στον ανθό της νιότης, γεμάτη όνειρα, φιλοδοξίες ανησυχίες, ελπίδες κι απογοητεύσεις».

Τότε του είχε εξομολογηθεί η Μέριλιν και έναν παιδικό της έρωτα: «Επαιζα μ’ ένα παιδάκι στο κάτω, «βρώμικο», αντιπαθητικό Λος ‘Αντζελες. Ήταν ένα Ελληνόπουλο, που είχε μανία να μαζεύει όστρακα. Τον είχα βγάλει Απόλλωνα. Με είχε φιλήσει μια φορά. Μετά χαθήκαμε… Φαντάζομαι πως θα είναι πια ένας τέλειος και ωραίος άνδρας».

Αλμα στον χρόνο, ως το 1953, όταν ο Αλέκος Λιδωρίκης, που ακόμη εργαζόταν στην «Φοξ», στην τηλεόραση και ως ανταποκριτής αθηναϊκών εφημερίδων, συνάντησε ξανά και μίλησε με την Μέριλιν Μονρόε. Κι εκείνη, και πάλι, του μίλησε για τους Ελληνες. Λίγο διαφορετικά πια: «Εσείς οι Έλληνες πιστέψατε πολύ στο Πεπρωμένο. Τους Ελληνες τους αγαπώ πολύ. Και σε όσα κείμενά τους διάβασα σε μετάφραση, αλλά και σαν ανθρώπους με σάρκα και οστά! Αλλά το Πεπρωμένο γράφεται συνήθως με πικρό μελάνι. Τουλάχιστον για όσους τολμούν να αισθάνονται τι λείπει, ώστε να μη μπορεί ο άνθρωπος ν’ αγκαλιάσει τη λέξη Ευτυχία».

Φανταστείτε λοιπόν αυτές τις συνομιλίες με το μεγαλύτερο, ίσως, «σύμβολο του σεξ», που έζησε μια ζωή τραγική (το ελληνικό Πεπρωμένο, που έλεγε), δραματοποιημένες στη θεατρική σκηνή, στo Faust Bar-Theatre, από τη Δευτέρα 18 Μαρτίου. Οχι ότι οι σπουδαίες συνεντεύξεις του Αλέκου Λιδωρίκη δεν είχαν δραματοποιηθεί μέχρι τώρα. Αλλά κυρίως ήταν για το ραδιόφωνο. Για το Τρίτο Πρόγραμμα. Αυτή τη φορά, χάρη και στην επιμέλεια της εξίσου δραστήριας εν ζωή συνοδοιπόρου του Ζωζώς Λιδωρίκη, τα είδωλα και οκτώ «Συνομιλίες του με προσωπικότητες του 20ού αιώνα» (κυρίως θετικές, αλλά και αρνητικές, όπως ο Μπενίτο Μουσολίνι ή «Ντούτσε») αποτυπώνονται κάτω από τα φώτα της σκηνής, από γνωστούς ηθοποιούς.

Μια και μιλάμε για τον «Ντούτσε», ο Λιδωρίκης τον είχε συναντήσει ύστερα από πολλές ταλαιπωρίες και υπαναχωρήσεις στις 24 Ιανουαρίου του 1936, στο Παλάτσο Βενέτσια της Ρώμης. Η συνέντευξη είχε δημοσιευθεί σε τρεις συνέχειες, στη νεοεκδιδόμενη τότε ριζοσπαστική εφημερίδα «Ελεύθερη Γνώμη», στην οποία ο Αλέκος Λιδωρίκης είχε την αρχισυνταξία. Και είχε αναπαραχθεί από τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία και, μεταφρασμένη σε αρκετές γλώσσες, στον ευρωπαϊκό Τύπο.

Πρώτη εικόνα: Ο Μουσολίνι μόνος, όρθιος στο τεράστιο, γυμνό και παγερό γραφείο του, κράτησε όρθιο και τον Έλληνα δημοσιογράφο για 40 λεπτά – και μάλιστα ύστερα από τρίωρη πτήση από το Φάληρο ως το Μπρίντιζι και την επόμενη μέρα ως τη Ρώμη και την «φωλιά του Φασισμού, κέντρο του Καθολικισμού και της σκληρής δικτατορίας των μελανών χιτώνων». Έτσι έφτασε να απαντήσει, τελικά, σε κάποιες ερωτήσεις για την Ελλάδα, τον Ιταλοαιθιοπικό Πόλεμο, τη μεσογειακή σύρραξη, το σοσιαλισμό, τη μοναρχία και τη δικτατορία… Δεύτερη εικόνα. Του ίδιου του Μουσολίνι, από την λιδωρίκεια πένα: «Μέτριο ανάστημα. Κοντά πόδια. Παχύς, μα όχι σε υπερβολή, φοράει τη στολή του αρχηγού της εθνοφυλακής (του «Κάπο ντε λα Μιλίτσια Νατσιονάλε»). Την αρκετά γνωστή φασιστική στολή, που την κοσμούν τα διάσημα του ηγήτορος».

«Πιστεύω ότι η Ελλάς δεν έπρεπε να λησμονήσει ότι είμεθα γείτονες, ότι τα παράλιά μας αντικρίζονται, ότι αύριον, εις την χειροτέραν έκρηξιν, που την απεύχομαι, δεν τη συμφέρει να έχει απέναντί της μιαν Ιταλίαν οργισμένην», ήταν η επωδός του Ιταλού δικτάτορα, «τυράννου» όπως τον χαρακτήρισε ο Αλέκος Λιδωρίκης. Πώς αλλιώς να χαρακτήριζε έναν άνθρωπο που πίστευε ότι «μόνον ο πόλεμος φέρνει ως τον υψηλότερο βαθμό εντάσεως την κάθε ανθρώπινη ενέργεια και θέτει τη σφραγίδα του ευγενούς και του ισχυρού επάνω στους λαούς που έχουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν την επιδρομή του»;

Φανταστείτε, λοιπόν, αυτές τις μορφές στο σανίδι. Φανταστείτε τον Ελβις Πρίσλεϊ να του εξομολογείται, στη συνάντησή τους, το 1960: «Είμαστε κουρασμένοι, προπαντός εμείς οι νέοι. Εμείς που ακόμα δεν γνωρίσαμε όσα προφθάσατε εσείς να δείτε, να χαρείτε ή και ειλικρινά να μισήσετε. Δεν ξέρουμε πια πού είναι το καλό και το κακό. Το Ωραίο και το Ασχημο». Και να του δίνει τον δικό του ορισμό για το ροκ, εν μέσω… υστερίας για τους αστέρες σαν εκείνον: «Δεν είναι υστερία αυτό που κρύβεται μέσα στο ροκ. Είναι αγωνία. Είναι η προσπάθεια ενός δεσμώτη να φύγει από κάπου, να ξανοιχτεί προς κάτι άλλο, που εκεί πιστεύει πως βρίσκεται το μυστικό της ευτυχίας».

Και μια και ξεκινήσαμε με μια ντίβα σαν την Μέριλιν Μονρόε και περάσαμε από τον «πόλεμο» κατά Μουσολίνι, ας κλείσουμε με μια ακόμη ντίβα που είχε συνδεθεί με τον πόλεμο και είχε φτάσει κι εκείνη να παραδώσει τις δικές τις εκμυστηρεύσεις στον έλληνα δημοσιογράφο και συγγραφέα. Με την ντίβα Μαρλέν Ντίτριχ, που ήταν σαν να έδινε στον Αλέκο Λιδωρίκη τον δικό της ορισμό και την δική της – διαχρονική – συμβουλή για την Επιτυχία: «Αυτή είναι η ζωή: Μας κυβερνάει η ψυχή μας. Κάποιοι εγωισμοί μειώνουν την αξία μας. Πολλές φορές οι επιτυχίες έρχονται από την καλή μας ψυχική διάθεση και αποτυχίες από την κακή». Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News