Ήταν μία το μεσημέρι της 26ης Φεβρουαρίου 2014, όταν ο Σταύρος Θεοδωράκης ανακοίνωσε στους μετόχους και στους συνεργάτες του Protagon ότι σκοπεύει να κάνει κόμμα με ένα όνομα που ακούστηκε περίεργο, προκάλεσε επιφωνήματα, χαμόγελα και πολλές απορίες.

Μία ώρα αργότερα είχε ένα προγραμματισμένο ραντεβού με τη διοίκηση του Antenna, προκειμένου να μεταφέρει τους «Πρωταγωνιστές» εκεί, αναλαμβάνοντας και τη διεύθυνση του Vice. Δεν πήγε ποτέ και οι άνθρωποι του καναλιού έμαθαν από τις ειδήσεις για ποιο λόγο τους έστησε. Μαζί τους το έμαθαν και οι υπεύθυνοι του Mega, αλλά και ο Σταύρος Ψυχάρης που έγινε έξαλλος και αυτό αποτυπώθηκε την επομένη, σε ένα σκληρό άρθρο στο «Βήμα».

Από εκείνη τη μέρα, την 26η Φεβρουαρίου 2014, άλλαξαν πολλά. Ενας ολόκληρος κόσμος. Και από όσους ήταν σε εκείνη τη μάζωξη, δύο, η Ρίκα Βαγιάνη και η Κατερίνα Γκίκα, δεν βρίσκονται καν στον κόσμο. Το Ποτάμι σήμερα γιορτάζει πέντε χρόνια ζωής. Θα πείτε ότι η κοινοβουλευτική και δημοσκοπική του κατάσταση δεν επιτρέπουν γιορτές, μήτε μεγάλες συναθροίσεις, εκτός και αν προσφέρεται κονιάκ με κουλουράκι. Δεν θα συμφωνήσω. Το Ποτάμι δικαιούται σίγουρα να γιορτάζει μια μέρα τον χρόνο και να προβληματίζεται όλες τις άλλες. Η γιορτή αντιστοιχεί στη δημιουργία του, στην τόλμη και τη φαντασία της στιγμής. Ο προβληματισμός, ταιριάζει στα υπόλοιπα.

Πέντε χρόνια μετά, Το Ποτάμι περιγράφεται κυρίως από τη βασική του αντίθεση: με τη δημιουργία του κινητοποίησε ανθρώπους που δεν επρόκειτο να εμπλακούν στην πολιτική. Αλλά όσα ακολούθησαν, απογοήτευσαν πολλούς από αυτούς. Ωστόσο η συνεισφορά του στην πολιτική ζωή της χώρας είναι αδιαμφισβήτητα θετική. Όχι μόνο επειδή, όπως λέει ο Θεοδωράκης, στήριξε αληθινά προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, αλλά κυρίως επειδή μας έδειξε αυτά που πρέπει να κάνεις και εκείνα που δεν πρέπει να κάνεις στην πολιτική.

Θυμάμαι τότε, πριν πέντε χρόνια, ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε δηλώσει ότι «εντάξει και μία τηλεοπτική εκπομπή έχει δικαίωμα να κάνει κόμμα». Δεν ήταν έτσι, ασχέτως αν τώρα ο Βενιζέλος μπορεί να υπερασπιστεί την ευστοχία της δήλωσής του. Διότι ακόμα και το lifestyle που εκφράζει η αισθητική του Ποταμιού, αντιστοιχεί σε ένα ενδιαφέρον κομμάτι της κοινωνίας. Οι «ποταμίσιοι» ως «φυλή» δεν είναι λίγοι αν και, τελικά, στην κάλπη ίσως να καταγραφούν όπως κάτι φυλές του Αμαζονίου που απειλούνται με εξαφάνιση.

Εδώ υπάρχει μία αναντιστοιχία. Ο κόσμος του Ποταμιού είναι εκεί έξω. Άνθρωποι των καιρών μας, μακριά από στεγανά, αρνούμενοι να περιχαρακωθούν στο ανελαστικό περιβάλλον των μεγάλων σχηματισμών. Όμως ο Θεοδωράκης είναι απελπιστικά μόνος.

Ασφαλώς όταν σε εγκαταλείπουν τόσοι πολλοί δεν γίνεται να φταίνε μόνο οι άλλοι. Φταις πρώτα εσύ. Αλλά για σκεφτείτε κάτι ακόμα: από όλους αυτούς, ο Σταύρος είναι ο μόνος που έμεινε συνεπής σε αυτό που πίστευε. Στο τέλος δε, το πλήρωσε με την απώλεια των προνομίων του πολιτικού αρχηγού. Βέβαια στην πολιτική, αν κοιμάσαι με ήσυχη συνείδηση σου, ξυπνάς σε ένα κρύο δωμάτιο και σε ένα άδειο κόμμα. Μένεις χωρίς φίλους, ενδεχομένως και χωρίς ψηφοφόρους. Σημασία δεν έχει τι σου λένε οι άλλοι, αλλά τι σου φωνάζει ο εαυτός σου. Και ο Σταύρος πάντα αυτή τη φωνή ακούει πρώτα, πληρώνοντας και το αντίστοιχο κόστος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News