Στο «Μην περιμένετε αστειάκια» ο Σαββόπουλος ομολογεί, τραγουδώντας, έναν συμβιβασμό: «Λοιπόν ας έρθουν του Κουτσόγιωργα οι δασύτριχοι πολίτες και οι γνωστοί ιθαγενείς, της Αυριανής οι τρωγλοδύτες. Καλώς να έρθουν και οι φριχτοί μικρομεσαίοι να ξεσαλώσουν, χωρίς αυτούς τα μαγαζιά ούτε το φως δεν θα πληρώσουν. Αξίζει, αλήθεια, να ανεχτείς το σκυλολόι αυτού του Άδη μόνο για να συναντηθείς με τους δικούς σου για ένα βράδυ;»

Πέρασαν τριάντα χρόνια από εκείνο το «Κούρεμα» του Σαββόπουλου, όταν απευθύνθηκε στους «Κωλοέλληνες» και τους ζήτησε να κοιταχτούν στον καθρέφτη. Τότε τα άκουσε για τα καλά από το «προοδευτικό» στρατόπεδο. Διάβαζες τα «Κρίμα, Νιόνιο» και δεν μπορούσες να αντιληφθείς πού ακριβώς απευθύνεται η μομφή. Του έλεγαν ότι ξέχασε το παρελθόν του. Έπρεπε, δηλαδή, να κοιτάζει προς τα πίσω και όχι αυτό που συνέβαινε μπροστά στα μάτια του. Και ο Γιώργος Κουρής να ωρύεται από το πρωτοσέλιδο της «Αυριανής». «Ποιος είναι αυτός που αποκαλεί τους αναγνώστες μας τρωγλοδύτες;»

Τρεις δεκαετίες μετά, το «σκυλολόι αυτού του Αδη» δείχνει τα δόντια του στον Σαββόπουλο. «Κυβερνάει μία αποτυχία της Αριστεράς, ο Πολάκης μου θυμίζει αρκουδιάρη» είπε. Και ανοίγει ο οχετός των κομματικών τρολ, μαζί με το στόμα του Πολάκη που του λέει ότι βρίζει, μόνο και μόνο για να κερδίσει ένα πεντάλεπτο στον βούρκο της διαπλοκής. Και, εντάξει, ας πούμε ότι ο Πολάκης δύναται να απαντήσει με αυτόν τον τρόπο. Πρώτον επειδή είναι Πολάκης και δεύτερον επειδή ο Σαββόπουλος δεν άσκησε κριτική επί του πολιτικού, αλλά αναφέρθηκε στην προσωπική εμφάνιση του υπουργού -αν και εδώ που τα λέμε, όταν πρόκειται για δημόσια πρόσωπα, η επιμελής εμφάνιση παίζει ρόλο. Θα μου πείτε ότι δουλειά του καλλιτέχνη είναι να λέει αυτό που σκέφτεται ο κόσμος, όμως ας δεχθούμε ότι η όχληση έχει μία βάση, η οποία δεν υπήρχε όταν, για παράδειγμα, ο Λαζόπουλος έκανε πλάκα με την αναπηρία του Σόιμπλε.

Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι τα αντανακλαστικά που επιδεικνύει το «σκυλολόι». Για πότε ο Σαββόπουλος χαρακτηρίστηκε ανεπαρκής καλλιτεχνικά και δόλιος πολιτικά, ειλικρινά δεν το κατάλαβα. Και ειλικρινά θα ήθελα να ξέρω αν  αυτό γίνεται αυθορμήτως ή υπάρχει μία κεντρική γραμμή που δίνει τον τόνο. Δεν συνέβη όπως ακριβώς με τον Αρκά, αλλά αναπαρήχθη το ίδιο φαινόμενο σε μικροκλίμακα. Και αν το μεγεθύνεις, παίρνεις κάτι από την επίθεση της «Αυριανής» στον Χατζιδάκι και στον Ιόλα που είχαν τολμήσει να εκφραστούν απαξιωτικά για την αισθητική της Αλλαγής. Το αστείο είναι ότι αν αύριο ο Σαββόπουλος καταφερθεί κατά του Μητσοτάκη, θα τον αγκαλιάσουν με πρώτο τον Πολάκη.

Ασφαλώς ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει, για όποιον θέλει, παραμένοντας έτοιμος να υποστεί τις συνέπειες. Σε ελεύθερη χώρα ζούμε. Κάπου όμως, κυρίως στην Αριστερά, έχει εδραιωθεί η πεποίθηση ότι η καλλιτεχνική έκφραση, όταν δεν είναι στρατευμένη ή βρίσκεται απέναντι, πρέπει να ελέγχεται για τις προθέσεις της. Είναι μιά αναχρονιστική αναλογικότητα, απέναντι στη λογοκρισία και στις διώξεις που ασκούσε η Δεξιά.

Ομως μιλάμε για το σήμερα, είμαστε στον 21ο αιώνα. Η απαξίωση του καλλιτεχνικού έργου με τη χρήση πολιτικών κριτηρίων, παραπέμπει σε έναν άγριο καθεστωτισμό όπου ο Αρκάς έχει χάσει το χιούμορ του και ο Σαββόπουλος καταντά άσημος. Κωλοέλληνες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News