Ξύλινα ή μεταλλικά, δημόσια ή δημοτικά, με πλάτη ή άνευ, μοναστηριακά ή ντιζαϊνάτα, συντηρημένα ή βανδαλισμένα, τα παγκάκια είναι πάντα εκεί. Αρχιτέκτονες ριψοκίνδυνοι ή μάστορες εμπειροτέχνες ανέλαβαν το δύσκολο έργο να βρουν τη θέση τους, τη θέα, τη γωνία θέασης. Τι ευθύνη κι αυτή, να σχεδιάζεις την ανάσα του κόσμου! Πακτωμένα ή βιδωμένα εφ’ ω ετάχθησαν, τα παγκάκια ακούνητα υπάρχουν και καρτερικά περιμένουν.

Στον ελληνικό βίο, που παραμένει από αιώνες υπαίθριος, τέσσερις σανίδες, στη χειρότερη περίπτωση, κατάλληλα βιδωμένες σε μια μεταλλική βάση ήταν αρκετές για να δημιουργήσουν κοινωνικότητα της στιγμής, στάση και στάθμευση, σταμάτημα μαγικό του χρόνου, λακριντί και κριτική, απαντοχή και καταφύγιο. Πήγαινες παλιά με μπατιρόσπορα για παγκάκ-ing και πώς να χρειαστείς έπειτα, ως φυλή, το ντιβάνι του ψυχαναλυτή; Ψιλοκουβέντα και συνύπαρξη με τον άγνωστο, τον τυχαίο, τον διπλανό κι άδειαζες και ξαλάφρωνες. Κι όλα αυτά τζάμπα κι αφορολόγητα (μη μπει σε κανέναν βλαχοδήμαρχο καμιά παλαβή ιδέα εεε…) σ’ ένα chat, πολλά χρόνια πριν από το chat. Μετά ήρθε η κοινή μας στρούγκα των like και των followers.

Είναι σίγουρο πως τα παγκάκια έχουν αυτιά κι ακούνε. Από πολιτικές αντιπαραθέσεις του αέναου ελληνικού εμφυλίου μέχρι ανάλυση ποδοσφαιρικής τακτικής. Από ψιθυριστούς μονόλογους  απελπισίας της κρίσης μέχρι κοκορέματα και ψεματούρες γουαναμπίσιες, διότι ο κάθε πικραμένος μπορεί να κάνει το κομμάτι του στον άγνωστο πλάι του, που ποτέ δε θα ξαναδεί.

Είναι σίγουρο πως τα παγκάκια έχουν καρδιά. Στο χαραγμένο σώμα τους, κρυμμένα από θάμνους απεριποίητους και σε καβάτζες απόμερες, δέχονται και προσφέρουν απάγγειο σε πλάνητες κι άστεγους, σε παράτυπους, σε παράνομους και σε διωγμένους. Βαριά κουβέντα το «κοιμάμαι στα παγκάκια» αλλά υπάρχει δυο βήματα δίπλα μας κι ακούγεται και σήμερα.

Είναι σίγουρο πως τα παγκάκια έχουν αγκαλιά. Απλόχερα την προσφέρουν στους εραστές, που δεν έχουν πού να στεγάσουν τον έρωτά τους. Τα παγκάκια ξέρουν από σκιρτήματα κι όρκους αιώνιας αγάπης, από φιλιά, ιδρώτες κι ανολοκλήρωτες ηδονές, από χωρισμούς και δράματα. Μέχρι κι ο μέγας Ζωρζ Μπρασένς ύμνησε την απαράγραπτη συνεισφορά τους στο ηφαίστειο του έρωτα:

«Σε πολλά δρομάκια, σεις που όλοι βλέπετε

 πράσινα παγκάκια, κύριοι και κυράδες,

 σκέφτεστε πώς είναι για τους αναπήρους

 και τους κοιλαράδες.

 Ποιος όμως δεν ξέρει πως τ’ απλά παγκάκια

 ειν’ η μόνη λύση για τα ζευγαράκια;»

(Les amoureux des bancs publics – μεταγραφή στα Ελληνικά Γιάννης Βαρβέρης)

Είναι σίγουρο πως τα παγκάκια πάντα έχουν ρόλο και παντού έργο προσφέρουν. Αν σπουδαία τα ύμνησε ο Γάλλος πατριάρχης των τραγουδοποιών του πλανήτη, ο μαρκαδόρος του ανώνυμου ερωτευμένου παγκακόβιου της Νέας Παραλίας της Θεσσαλονίκης έρχεται και σήμερα λιτά να τον επιβεβαιώσει:

«Είναι μεγάλο το παγκάκι χωρίς εσένα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News