Βρέθηκα πρόσφατα στο ίδιο τραπέζι με ανώτατα στελέχη του γερμανικού συντηρητικού κόμματος. Oταν η συζήτηση έφτασε στις ευρωεκλογές ανταλλάξαμε τις ανησυχίες μας για την εικόνα που φαίνεται πως θα έχει η επόμενη Ευρωβουλή και τη σημασία που μπορεί να έχει αυτή στο μέλλον της Ευρώπης.

Στη συζήτηση έπεσε το ερώτημα εάν είναι σκόπιμο να μπαίνουν στα ψηφοδέλτια μη πολιτικά πρόσωπα που έχουν όμως μεγάλη αναγνωρισιμότητα προκειμένου να ενισχυθεί η δημοφιλία ενός κόμματος. Η θέση των Γερμανών ήταν κάθετη: «Εμείς είμαστε ένα σοβαρό κόμμα και οι πολίτες περιμένουν από εμάς να είμαστε σοβαροί. Δεν μπορούμε να κάνουμε ασόβαρες επιλογές. Ούτε πρόκειται οι ψηφοφόροι να τις επικροτήσουν. Δοκιμάστηκαν στο παρελθόν κάποιες επιλογές ανθρώπων που ήταν απλώς διάσημοι, αλλά απέτυχαν παταγωδώς».

Βεβαίως στη Γερμανία τα παραδοσιακά κόμματα έχουν συγκεκριμένη διαδικασία ανάδειξης των υποψηφίων μέσα από εσωκομματικές διαδικασίες εκλογής, αλλά και γενικότερα υπάρχει μια πιο αυστηρή πολιτική κουλτούρα.

Στην Ελλάδα είμαστε πιο χαλαροί. Το ίδιο και στην Κύπρο, όπως φαίνεται, καθώς ήρθε στο «φως» ότι η Άννα Βίσση έχει συμφωνήσει να είναι υποψήφια για την Ευρωβουλή εκπροσωπώντας το ΔΗΣΥ. Η φήμη επιχειρήθηκε να διαψευσθεί ανεπισήμως, αλλά όλα θα ξεκαθαρίσουν την Παρασκευή με επίσημη ανακοίνωση του κόμματος.

Η αλήθεια είναι ότι η δουλειά του ευρωβουλευτή δεν είναι μόνο ταξίδια στο τρίγωνο Αθήνα – Βρυξέλλες – Στρασβούργο. Αν και ομολογουμένως έχουν υπάρξει περιπτώσεις που αρκέστηκαν στο να συγκεντρώνουν μίλια στην κάρτα της αεροπορικής τους εταιρείας. Δεν είναι μόνο δεξιώσεις με άνοστα καναπεδάκια, ειδικά τα τελευταία χρόνια που το Ευρωκοινοβούλιο έχει αποκτήσει περισσότερες και πιο ουσιαστικές αρμοδιότητες. Αν και αρκετοί  έχουν δείξει την προτίμησή τους στις δημόσιες σχέσεις από την ουσιαστική συμμετοχή τους στις επιτροπές και στη διαμόρφωση των οδηγιών και των κανονισμών.

Η δουλειά είναι αρκετά απαιτητική και τεχνική. Πόσο μπορεί να την κάνει μια έστω και καταξιωμένη τραγουδίστρια; Ενας άνθρωπος που έχει περάσει τη ζωή του κάνοντας show πώς θα μπορέσει να έχει οποιαδήποτε προστιθέμενη αξία στη σύνθετη νομοθετική διαδικασία του Ευρωκοινοβουλίου;

Το Espace Léopold (το κτίριο του Ευρωκοινοβουλίου) δεν είναι απλώς ένα τραγούδι δρόμος από το Hotel Ερμού, όπως ίσως νομίζουν κάποιοι.

Και η Νανά Μούσχουρη τραγουδίστρια είναι και έκανε μια επιτυχημένη θητεία, ίσως αντιτείνουν κάποιοι. Προφανώς τα μεγέθη δεν είναι αντίστοιχα. Πάντως μια παλιά ευρωβουλευτής των Σοσιαλιστών μου έλεγε ότι η Μούσχουρη μπορεί να μην είχε ιδέα από τα επιμέρους θέματα και τις διαδικασίες, είχε όμως όραμα για το ήθελε να κάνει για την Ευρώπη και την πατρίδα της και ήταν απίστευτα επίμονη, εργατική και επιμελής ως ευρωβουλευτής.

Ενα άλλο επιχείρημα είναι ότι η πολιτική είναι πολύ σοβαρή δουλειά για να αφήνεται αποκλειστικά στους επαγγελματίες πολιτικούς. Δηλαδή σε εκείνους που γεννήθηκαν από τον κομματικό σωλήνα και αναδείχθηκαν μέσα από αυτόν. Είναι αλήθεια ότι η πολιτική χρειάζεται ενέσεις από πιο «κανονικούς» ανθρώπους. Από ανθρώπους που έχουν καταξιωθεί στο επάγγελμα τους και μπορούν να προσφέρουν νέες προσλαμβάνουσες στην πολιτική και να προσθέσουν νέες διαστάσεις στην πολιτική σκέψη. Ομως χρειάζονται κάποια ειδικά ποιοτικά χαρακτηριστικά ως προϋπόθεση. Χαρακτηριστικά που μέχρι τώρα δεν είχαν φανεί πίσω από τα «μαύρα γυαλιά» της διασημότερης ελληνίδας show woman.

Οσο και αν είναι αγαπητή, αυτό δεν αποτελεί αυτομάτως «αντίδοτο» στην αντιπολιτική τάση της εποχής. Μιας τάσης που έχει πράγματι βάση στη συχνά μεγάλη απόσταση μεταξύ πολιτών και πολιτικής.

Oμως η απάντηση δεν μπορεί να βγαίνει από την πίστα, όσο κι αν η πολιτική ατμόσφαιρα είναι «ηλεκτρισμένη».

Το επιχείρημα «είδαμε και τους άλλους τι έκαναν, ας δοκιμάσουμε και κάποιον χωρίς πείρα», ξέρουμε πού κατέληξε, άρα δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να καταρριφθεί.

Η διασημότητα δεν μπορεί να αποτελεί το μοναδικό διαβατήριο για την είσοδο πολιτική.

Φτάνοντας στο «δώδεκα παρά» της κάλπης θα αυξάνονται οι πειρασμοί για αντίστοιχες υποψηφιότητες, όμως όσο κι αν «λάμπουν» αυτές οι προσωπικότητες δεν είναι αυτονόητο ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν τους «δαίμονες» της πολιτικής.

Μην μπερδευόμαστε: οι ευρωεκλογές δεν είναι Eurovision.

Οι προκλήσεις της Ευρώπης δεν έχουν ανάγκη από celebrities, για να δείχνουν πιο ενδιαφέρουσες, αλλά από ανθρώπους που μπορούν να δουλέψουν για να αντιμετωπιστούν. Για να  προχωρήσει η αντικειμενικά δύσκολη κοινή πορεία 27 (πλέον) κρατών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News