Τριαντάφυλλο. Το άνθος  του έρωτα. Εμπνέει για να το χαρίσει  κανείς στην αγαπημένη του και δίνει πολλούς πόντους σε αυτόν που το προσφέρει, αυξάνοντας ταυτόχρονα τη  ρομαντική διάθεση. Δύσκολο να λάβει μια γυναίκα ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα και να μην… «πέσει»!

Όλα αυτά στο μυαλό των άλλων, γιατί στο δικό μου (δυστυχώς ή ευτυχώς) αυτά τα στερεότυπα δεν λειτουργούν. Ο ρομαντισμός κι εγώ, βλέπετε, πήραμε διαζύγιο από πολύ νωρίς, ούτε καν θυμάμαι από  πότε. Μάλλον ποτέ δεν υπήρξα ρομαντική και με τα χρόνια απομακρύνεται η πιθανότητα να γίνω. Μήπως τελικά ρομαντική/ρομαντικός γεννιέσαι;

Ένα περιστατικό, έντονα χαραγμένο στη μνήμη μου, που το ανακαλώ όποτε θέλω να αφηγηθώ κάτι πολύ χαρακτηριστικό για να μπει κανείς αμέσως στο νόημα, ήταν αυτό που συνέβη σε μια  εκδρομή, πριν από πολλά – πολλά χρόνια. Τα χρόνια της αθωότητας που ακόμα και τότε αθώα μπορεί να ήμουν, ρομαντική όμως δεν…

Πρώτη φορά εκδρομή στην Αράχωβα. Άριστη επιλογή για ειδυλλιακό Σαββατοκύριακο  μιας πολύ φρέσκιας σχέσης. Just the two of us.  Στα μέλια που λέμε. Περπατώντας στα σοκάκια, χαζεύοντας τα υπέροχα πέτρινα σπίτια και νιώθοντας το μαγνητισμό και την έντονη ερωτική ενέργεια που αποπνέει η περιοχή, ξύπνησαν  μέσα μου ένστικτα. Ένστικτα αρχέγονα. Ειδικότερα, το πρώτο και κυρίαρχο ένστικτο του ανθρώπου, αυτό της επιβίωσης.

Σε έναν περίπατο στην πόλη το μάτι μου σταματούσε μονίμως όχι στο υπέροχο φυσικό περιβάλλον, ούτε στα εντυπωσιακά κτίρια, αλλά στα χοντρά, χωριάτικα λουκάνικα που κρέμονταν στις βιτρίνες των κρεοπωλείων αλλά και έξω από αυτά. Μα και να θέλεις ν΄ αγιάσεις δε σε αφήνουν…  Σχεδόν χτυπούσε το κεφάλι μου πάνω τους καθώς περπατούσα στο πεζοδρόμιο  και σταματούσα μονίμως  να τα χαζέψω λες κι επρόκειτο για το άγαλμα του Ηνίοχου στους Δελφούς.

Για τέτοιο δέος μιλάμε! Κι ο θαυμασμός ήταν τόσο πηγαίος που έβγαζα επιφωνήματα χαράς φλυαρώντας ταυτόχρονα για καρβουνιές, κοψίδια, σαγανάκια και μπύρες. Φαντάσου δηλαδή να υπήρχε τότε το Instagram! Θα το είχα «ρίξει» από τις πολλές foodporn στιγμές μου στην Αράχωβα, αγκαλιά με τα λουκάνικα.

Oλα αυτά, όμως, ως τη στιγμή που έφαγα ένα γερό σκούντημα προσγείωσης στην πραγματικότητα. «Συγγνώμη! Με γυναίκα έχω βγει ραντεβού ή με κανέναν εργένη φίλο μου;» o.k. …εκεί μαζεύτηκα λίγο γιατί εδώ που τα λέμε, πόσο σέξι είναι να θαυμάζει μια γυναίκα σε πρώτο ραντεβού τα … «τσαμπιά» με τα λουκάνικα;

Για το υπόλοιπο της εκδρομής κράτησα τα προσχήματα, κρυφοκοίταζα το αντικείμενο του πόθου μου και έφυγα από την Αράχωβα μονάχα με ένα ξύλινο γουδί και ένα κεφάλι φορμαέλα υπενθυμίζοντας ότι ο έρωτας περνά από το στομάχι και ότι άλλο γνωμικό μπορούσα να σκεφτώ που να δικαιολογεί την άκρατη εμμονή μου με το φαγητό.

Τα τριαντάφυλλα μήλου ωστόσο μίλησαν κατευθείαν στην καρδιά μου! Επιτέλους, ένα «λουλούδι» άξιο να το προσφέρει κανείς. Πρακτικά πράγματα! Που καιρός για ρομαντισμούς εν μέσω κρίσης;

Το τριαντάφυλλο μήλου και σφολιάτας είναι όμορφο, γλυκό κι εντυπωσιακό, όπως ακριβώς φαίνεται στις φωτογραφίες! Μια μικρή μηλόπιτα με λίγα λόγια, που δεν θέλεις να την ακουμπήσεις για να μη χαλάσει. Σοβαρά τώρα. Δεν θέλεις!  Και δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα ερχόταν η στιγμή  που θα πρόσφερα γλυκό σε φίλες μου και παρόλο που δεν θα ήθελαν με τίποτα να δοκιμάσουν, θα χαιρόμουν  αντί να στεναχωρηθώ!

Δείτε τη συνταγή εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News