Υπό άλλες συνθήκες η «στρογγυλή» επέτειος μιας επανάστασης θα ήταν αφορμή για εορτασμούς και μια έξαρση του πατριωτικού πνεύματος.

Στο Ιράν, όπου σήμερα  συμπληρώνονται 40 χρόνια από την επανάσταση των μουλάδων, το κλίμα είναι μάλλον μελαγχολικό, γράφει η Monde.

Ισως η αιτία να κρύβεται στη λέξη «μουλάδες». Το καθεστώς που έφεραν το 1979 όχι μόνο δεν τήρησε τις υποσχέσεις του, αλλά πήρε και μια χώρα που κοίταζε προς τη Δύση και την κατέστησε θεοκρατία και «κόκκινο πανί».

Η αλλαγή επί το άκρως συντηρητικότερο δεν ήταν μόνο αυτή που επιδείνωσε τις σχέσεις με τη Δύση. Η ομηρία επί 444 ημέρες των Αμερικανών που εργάζονταν στην πρεσβεία και συνελήφθησαν το 1979 τραυμάτισε (οριστικά ίσως;) τις σχέσεις με την Ουάσινγκτον και απομόνωσε το Ιράν.

Καμία απομόνωση δεν κρατά βέβαια για πάντα. Η νέα γενιά – αναλογικά πολύ πιο πολυάνθρωπη από άλλες δυτικές χώρες – είναι διψασμένη για ένα άνοιγμα στον κόσμο. Τίποτα όμως δεν δείχνει να αλλάζει ή αλλάζει με οδυνηρά αργούς ρυθμούς και η οικονομία βυθίζεται στην κρίση.

Πάντως, γράφει ακόμη ηο Monde, η ακινησία έχει και ένα πλεονέκτημα για το Ιράν. Η Τεχεράνη μπορεί να λέει ότι τηρεί τους όρους της συμφωνίας για το πυρηνικό και το βαλλιστικό της πρόγραμμα που υπέγραψε με τη Δύση το 2015. Η Ουάσιγκτον ήταν αυτή που αποσύρθηκε μονομερώς το 2018 και επέβαλε κυρώσεις που έχουν αρχίσει να βαραίνουν πάνω από την ιρανική οικονομία.

Η Τεχεράνη ανέχεται την κατάσταση με υπομονή. Ελπίζει να ανοίξει ένα ρήγμα ανάμεσα στους Δυτικούς με την ΗΠΑ από τη μία πλευρά και τα άλλα μέρη που υπέγραψαν από την άλλη. Ηδη έχει τεθεί σε λειτουργία ένας μηχανισμός που επιτρέπει στοιχειωδώς τις εμπορικές συναλλαγές του Ιράν με τη Γαλλία, τη Γερμανία και τη Βρετανία με τρόπο που να παρακάμπτει τις κυρώσεις.

Αλλο όμως οι business, άλλο τα δικαιώματα και η πολιτική.

Οι ίδιες χώρες που συναλλάσσονται με το Ιράν μάλλον κλείνουν τα μάτια και στη συστηματική καταπίεση, όπως της αντιπολίτευσης, ακόμη αυτής που είναι εγκατεστημένη στην Ενωμένη Ευρώπη.

Και οι τρεις χώρες, προσθέτει η Monde, εκτιμούν ότι η πλήρης απομόνωση του Ιράν το μόνο που θα καταφέρει είναι να ενισχύσει το καθεστώς – δηλαδή τους μουλάδες – και θα καταστήσει το Ιράν περισσότερο απειλητικό στη Μέση Ανατολή.

Ετσι, πρέπει να διατηρούν επαφή με το Ιράν, έστω και με υποτυπώδη διάλογο, για να συγκρατήσουν την τεράστια επιρροή του της Τεχεράνης στην Μέση Ανατολή. Αυτό παρά το ότι οι ιρανοί ηγέτες έχουν χάσει τη διάθεση για έναν ειλικρινή διάλογο.

Εντέλει, καταλήγει η Monde, το άνοιγμα στον κόσμο – και όχι η απομόνωση – είναι αυτό που κάποια στιγμή θα μαλακώσει το καθεστώς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News