• «Παιδιά, έχω πενηντάρικο…»

Σε πρόσφατες ανασκαφές που έκανα στο πατρικό μου, ανακάλυψα, καλά φυλαγμένο και σε εξαιρετική κατάσταση, κολλαριστό-κολλαριστό, ένα χαρτονόμισμα των πενήντα δραχμών. Είναι κομψό, μικρού μεγέθους, σε μπλε αποχρώσεις. Στη μπροστινή πλευρά του, φιγουράρει το κεφάλι του θεού Ποσειδώνα, στην πίσω, η ηρωίδα Μπουμπουλίνα. Από τότε που το βρήκα, το κουβαλάω μαζί μου στο πορτοφόλι μου. Και κάθε φορά που έρχεται η ώρα της «λυπητερής» σε κάποια ταβέρνα όπου βρίσκομαι με φίλους, κάνω την γνωστή εισαγωγή, που πάντα ακούγεται σε κάθε συντροφιά: «Εγώ παιδιά έχω πενηντάρικο, θέλω ρέστα…». Εχοντας τραβήξει όλα τα βλέμματα πάνω μου, βγάζω το μαγικό χαρτί και όλοι μένουν με το στόμα ανοιχτό. Και χαρτονόμισμα των διακοσίων ευρώ να έβγαζα, ο ενθουσιασμός δεν θα ήταν ο ίδιος. «Πού το βρήκες αυτό;!!; / Εχεις κι άλλα; / Αν βρεις και πεντοχίλιαρο, το θέλω! / Τι μπορούσες να πάρεις με πενήντα δραχμές τότε;». Και κάπως έτσι, τους αποπροσανατολίζω όλους, και ξεχνούν να μου ζητήσουν το μερίδιό μου για τον λογαριασμό. Αλάνθαστο το κόλπο αποπροσανατολισμού με το όπλο «Δραχμαί Πεντήκοντα».

• Προς Φιλοπάππου, καθέτως και οριζοντίως

Υπήρχε μία εποχή, στην οποία είχαμε ελεύθερο χρόνο. Και αυτόν τον ελεύθερο χρόνο, τον γεμίζαμε με διάφορους τρόπους, όπως, λύνοντας σταυρόλεξα. Από αυτά έμαθα για παράδειγμα, ότι υπάρχει βελγική πόλη με δύο γράμματα, η «ΑΤ» – λεξούλα πασπαρτού για να γεμίζει τα κενά. Τώρα πια, το «οριζοντίως και καθέτως» ανήκει στο μακρινό παρελθόν, δυστυχώς θεωρείται μακρινό και ξεπερασμένο, σε έναν κόσμο όπου όλοι σκοτώνουν την πλήξη τους, πλήττοντας περισσότερο, πάνω από το smartphone τους. Αν όμως είσαι τυχερός, μπορείς να συναντήσεις κάποιες συλλεκτικές εικόνες, που μοιάζουν με αληθινές καρτ-ποστάλ. Οπως στον δρόμο-ησυχαστήριο προς το μνημείο Φιλοπάππου, τον συμπαθέστατο κύριο που είχε ένα παγκάκι-θρόνο όλο για τον εαυτό του και έλυνε το σταυρόλεξό του με το στιλό στο χέρι. Λίγο πιο κάτω, συνάντησα και ένα ζευγάρι που έκανε πριβέ πικ-νικ πάνω σε ένα άλλο παγκάκι, έχοντας αραδιάσει μεζεδάκια και ένα μπουκάλι με κόκκινο κρασί χύμα. Αλλά επειδή η στιγμή του φαγητού είναι πάντα ιερή, είπα να τους απαλλάξω από το φωτογραφικό «κλικ».

• Aerial Yoga στα δέντρα

Η yoga για κάποιους είναι μία ακόμη μόδα που αργά ή γρήγορα θα αντικατασταθεί από την επόμενη. Για κάποιους άλλους, είναι τρόπος ζωής. Σε όποια από τις δύο κατηγορίες και αν ανήκετε, αν κάνοντας την κυριακάτικη βόλτα σας στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου βρεθείτε μπροστά στο θέαμα του κοριτσιού που κάνει aerial yoga με το πανί σφιχτά δεμένο σε ένα ψηλό δέντρο, σίγουρα θα κοντοσταθείτε. Ο συγκεκριμένος τρόπος άθλησης που απαιτεί πολύ καλή φυσική κατάσταση ειδικά στο πάνω μέρος του σώματος, είναι αποτελεσματικός για όποιον τον κάνει και εντυπωσιακός για όποιον τον βλέπει. Πολλοί ήταν εκείνοι που σχημάτισαν έναν νοερό κύκλο γύρω από τη γυμνάστρια που αποφάσισε να μην κρεμάσει το ανθεκτικό πανί της από το ταβάνι, αλλά να επιστρέψει στην αστική φύση και να αρχίσει να αιωρείται ανάποδα, παίρνοντας πόζες για όλα τα smartphones που πήραν φωτιά. Η Αθήνα είναι ένα απέραντο γυμναστήριο.

• Οι κούκλες βγήκαν στα μπαλκόνια

Λένε πως το μπαλκόνι μας, είναι ο καθρέφτης του σπιτιού μας, αυτό που ενώνει τον έσω, με τον έξω κόσμο. Και όσα τοποθετούμε εκεί, σε κοινή θέα, έχουν πολλά να πουν για τον εαυτό που θέλουμε να εξωτερικεύσουμε. Κάποιοι έχουν πολλές γλάστρες και αναρριχητικά φυτά. Κάποιοι πιο τυχεροί, κούνια ή αιώρα. Κάποιοι άλλοι, την προβλέψιμη απλώστρα με ρούχα που πασχίζουν να στεγνώσουν μέσα σε έναν απρόβλεπτο χειμώνα. Κάποιοι πάλι, δεν έχουν απολύτως τίποτα. Και κάποιοι πιο ψαγμένοι και πιο μυστηριώδεις, έχουν κάποια αναπάντεχα εκθέματα.

Στον περιφερειακό Φιλοπάππου, στις εργατικές κατοικίες στα Πετράλωνα, συνάντησα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μπαλκόνια-installations της Αθήνας. Κλειδωμένη έξω, πλην όμως αγέρωχη, στεκόταν όρθια και ατένιζε το απέναντι τοπίο, μία πραγματική κούκλα. Χωρίς μαλλιά και χωρίς ρούχα, αυτό το μανεκέν που μάλλον έχει συνταξιοδοτηθεί πρόωρα από την κοπιαστική δουλειά στις βιτρίνες καταστημάτων, τώρα περνά τον χρόνο του χωρίς άγχος, επιτρέποντας στους περαστικούς να την φωτογραφίσουν, αν τύχει και αντί για το πράσινο τοπίο που έχουν στα αριστερά τους, στρέψουν το βλέμμα στην αλλόκοτη γοητεία μιας πολυκατοικίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News