Πριν από ενάμιση χρόνο ήμουν στον Ηλεκτρικό, στην Αθήνα. Από το Θησείο ανέβηκαν τρία άτομα: μια γυναίκα με δυο εφήβους. Η γυναίκα στάθηκε στην πόρτα κοιτώντας έξω κι επαναλαμβάνοντας μονότονα και ρυθμικά, σαν σε παράσταση μοντέρνου θεάτρου: «Η ζωή. Η ζωή είναι». Το ένα παιδί πηγαινοερχόταν στο βαγόνι δαγκώνοντας τα δάχτυλά του και το άλλο στάθηκε σε μια γωνιά παίζοντας με δυο μανταλάκια, ένα σε κάθε χέρι. Δεν αντάλλαξαν ούτε βλέμμα μεταξύ τους, κατέβηκαν μετά από δυο στάσεις.

Στην αρχή αναρωτήθηκα εάν επρόκειτο για κάποιο «κοινωνικό πείραμα», προκειμένου να καταγράφονται αντιδράσεις του κόσμου ή κάτι τέτοιο «στο διαφορετικό». Κατέληξα πως μάλλον δεν ήταν. Αναρωτήθηκα εάν αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονταν κάποια βοήθεια. Χρειάζονταν; Δεν έχω ιδέα! Τη στιγμή που κατάλαβα ότι δεν έχω ιδέα εάν χρειάζονται βοήθεια, συνειδητοποίησα τι σημαίνει να είσαι «διαφορετικός» σε ένα βαγόνι με «ομοίους».

Εκτός από αυτό, όμως, συνειδητοποίησα και κάτι άλλο: ότι βρέθηκα σε μια μοναδική αμηχανία. Δεν είχα ιδέα πώς να αντιδράσω. Να τους κοιτάξω; Να τους χαμογελάσω; Να κοιτάξω αλλού; Κι αν με κοιτάξουν; Αν με πλησιάσουν; Αν μου μιλήσουν; Αν με ακολουθήσουν; Αν αλλάξουν συμπεριφορά και κάνουν κάτι που μπορεί να είναι επικίνδυνο για τους ίδιους;

Σκεφτόμουν πολύ καιρό το περίεργο τρίο. Η αμηχανία που ένιωθα μετατρεπόταν σε φόβο, ώρες ώρες, για την τύχη τους. Εάν ένας άνθρωπος της πιάτσας σαν κι εμένα νιώθει έτσι απέναντι σε ένα τέτοιο συναπάντημα, άνθρωποι με μικρότερη κοινωνική εμπειρία πόσο πιο άγαρμπα μπορεί να αντιδρούν; Και τα παιδιά; Πώς αντιδρούν, άραγε τα παιδιά ερχόμενοι σε επαφή με «το διαφορετικό»;

Το θυμήθηκα, διαβάζοντας για το απίστευτο περιστατικό της κατάληψης σε Γυμνάσιο της Καλαμαριάς, στη Θεσσαλονίκη. Συνοπτικά, συνέβη το εξής: οι μαθητές έκαναν κατάληψη, με αίτημα την απομάκρυνση από το σχολείο ενός μαθητή της Α’ Γυμνασίου. Οπως προκύπτει από το ρεπορτάζ, το παιδί έχει «μαθησιακές δυσκολίες» και, σύμφωνα με τους μαθητές, η συνύπαρξή τους στο ίδιο σχολείο είναι πολύ δύσκολη. Υπάρχουν καταγγελίες για βίαιη συμπεριφορά από πλευράς του παιδιού, το οποίο δεν έχει ούτε φίλους ούτε υποστηρικτές.

Πίσω από τον όρο «μαθησιακές δυσκολίες» κρύβονται μια σειρά από συμπεριφορές και σύνδρομα που πιθανώς να χρειάζονται ειδική αγωγή. Αυτή, αναλόγως με την περίπτωση και την κρίση του αρμόδιου συμβουλίου, μπορεί να παρέχεται στο σχολείο (υποστήριξη) ή να παραπέμπεται το παιδί σε σχολείο ειδικής αγωγής από το αρμόδιο συμβούλιο (ΚΕΣΥ). Στην ουσία, όμως, κανείς δεν μπορεί να υποχρεώσει τον γονιό να στείλει το παιδί σε σχολείο ειδικής αγωγής. Όπως λεν εκπαιδευτικοί ειδικής αγωγής, υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό παιδιών στα σχολεία που θα έπρεπε να πηγαίνουν σε ειδικής αγωγής, αλλά οι γονείς αρνούνται να αποδεχτούν το πρόβλημα.

Το απίστευτο στην προκειμένη περίπτωση με το παιδί στην Καλαμαριά είναι ότι όλοι ανέθεσαν, ουσιαστικά, στους μαθητές να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Οι καθηγητές –οι οποίοι δεν απαντούν στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων–, οι γονείς, η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, όλοι! Το πρόβλημα ήταν γνωστό, ωστόσο κανείς δεν μπορούσε να πάρει την ευθύνη να δώσει λύση ή έστω να το θίξει. Κι άφησαν τους μαθητές να βγουν μπροστά, να αντιδράσουν άγαρμπα δημοσιοποιώντας το όνομα του παιδιού και φέρνοντας μεγαλύτερη δυστυχία από αυτήν που είχε δημιουργήσει η αδράνεια –ή η αδιαφορία- των οργάνων της πολιτείας.

Εχουμε ένα κράτος ανεύθυνο και μια κοινωνία απαίδευτη, άμαθη σε οτιδήποτε δεν της φαίνεται οικείο. Αντί να φροντίσουμε για την εκπαίδευση της κοινωνίας, αφήνουμε παιδιά 12 και 13 ετών να διαχειριστούν καταστάσεις που αφορούν ένα οργανωμένο κράτος!

Πόσο πιο ανατριχιαστικό μπορεί να γίνει;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News