«Ελα! Ελα γρήγορα! Η εγγονή μας δοκιμάζει το πρώτο της φρούτο». Αυτά ζούμε κάθε μέρα. Συγκεντρωμένοι όλοι γύρω από μια οθόνη. «Καρδιά μου!» λέω εγώ και τραβάω την εικόνα στο δικό μου οπτικό πεδίο, «Για να δω κι εγώ! Κοριτσάκι μου! Κάθε μέρα αλλάζει» λέει ο Γιάννης. «Κώστα, δες παιδί μου το παιδί!», «Hi bro!», «Τι hi bro παιδί μου; Το είδες το μωρό που τρώει φρούτο;», «Πώς κάνετε έτσι; Δεν σας καταλαβαίνω. Ναι, την είδα», «Ομορφιά μου! Πτου πτου» επιμένω και φτύνω το κινητό. Χτυπάει και η προγιαγιά: «Δεν έλαβα σήμερα φωτογραφία του παιδιού. Εσείς λάβατε;», «Τώρα μιλάμε. Θα σου τηλεφωνήσει και σένα σε λίγο ο Αρίστος».

Η εγγονή μου. Μια σαΐτα πέταξε από Ελλάδα, μια άλλη από Πορτογαλία, συναντήθηκαν στη μέση της Ευρώπης, γεννήθηκε η Ρέα Μαρία. Παιδί μεγάλου έρωτα. Το βλέπεις στη γαλήνη της. Και παράλληλα έχουμε δυο χώρες, με (εν πρώτοις) κοινά χαρακτηριστικά και πολιτικές-οικονομικές αγωνίες που μάλιστα «καμαρώθηκαν» κι οι δυο με συμμετοχή στον τίτλο «PIGS» (τα θυμάστε;), και παρατηρούμε συγκρίσεις.

Ακούστε. Δύο μήνες μετά τη γέννησή της, η μητέρα της έκλεισε ραντεβού μέσω ηλεκτρονικής βέβαια πλατφόρμας με το Προξενείο της Πορτογαλίας, προκειμένου να τη δηλώσει. Το ραντεβού ορίστηκε τέσσερις μέρες μετά, για τις 11 η ώρα. Τους δέχτηκαν στις 11.04. Οι γονείς παρέδωσαν το πιστοποιητικό γέννησής της κόρης τους, όπως ακριβώς τους το είχαν παραδώσει από το Μαιευτήριο, στη γαλλική γλώσσα. Φωτογράφησαν τη μικρή και τελείωσε η διαδικασία. Επτά μέρες μετά έφτασε στο σπίτι τους ο αριθμός pin της μικρής, που θα τη συνοδεύει σε όλη της τη ζωή, για όλες τις υπηρεσίες που θα χρειαστεί. Η Πορτογαλία καλωσορίζει μια νέα πολίτη της!

Ο πατέρας της μικρής ξεκίνησε την αντίστοιχη διαδικασία επισκεπτόμενος το Προξενείο της χώρας του, της Ελλάδας, δεδομένου ότι δεν προσφέρονται αντίστοιχες υπηρεσίες με την Πορτογαλία ηλεκτρονικά. Του παρέδωσαν χαρτί με σειρά πιστοποιητικών που θα χρειαστούν. Ολα έπρεπε να τα παραλάβει από την Αθήνα, είτε με φυσική παρουσία, είτε εξαναγκάζοντας κάποιον συγγενή του να βοηθήσει αφού βέβαια τον εξουσιοδοτούσε με γνήσιο της υπογραφής γιατί επίσης δεν υπήρχε αντίστοιχη με την Πορτογαλία δυνατότητα να παραληφθούν ηλεκτρονικά τα έγγραφα. Ητοι, ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι.

Ας πούμε όμως ότι το παίρνεις πατριωτικά ή σαν χόμπι-αγώνισμα… Χόμπι «μαζεύω πιστοποιητικά». Ολα πρέπει να μεταφραστούν από συγκεκριμένους εξουσιοδοτημένους μεταφραστές και να έχουν τη σφραγίδα της Χάγης, η οποία επίσης πρέπει να μεταφραστεί. Εννοείται ότι η μετάφραση συν σφραγίδα Χάγης αφορά και το πιστοποιητικό γέννησης της μικρής που τους παρέδωσε το μαιευτήριο. Οπως και να έχει όμως, ΑΝ και ΟΠΟΤΕ τα συγκεντρώσεις, δεν μπορείς να τα παραδώσεις στο Προξενείο και να ησυχάσεις. Οχι! Διότι αγαπητοί, διπλωματικός σάκος φεύγει δύο φορές τον χρόνο και «Εχουν χαθεί και πράγματα. Άρα δεν το λες και σίγουρο να τα παραδώσεις. Καλύτερα να τα πάτε εσείς ο ίδιος». Πού; Στην Ελλάδα. Απλούστατο! Δουλειά δεν είχαμε, δουλειά βρήκαμε! Ας πούμε ότι το αγώνισμα συνεχίζεται και αποφασίζεις να ταξιδέψεις Ελλάδα για να δηλώσεις το παιδί…

Μιλάμε για τρέλα! Θα πρέπει να επισκεφτείς την αρμόδια υπηρεσία, συγκεκριμένα στην οδό Μητροπόλεως. Να πας πρωί πρωί να πάρεις χαρτάκι μήπως και σταθείς τυχερός. Γιατί; Γιατί η υπηρεσία βγάζει 60 χαρτάκια τη μέρα και δεν είναι σίγουρο ότι θα προλάβεις «τον λαχνό». Η εγγονή μου δεν εστάθη δυνατόν να δηλωθεί Ελληνίς.

«Δηλαδή Αρίστο μου; Μια Ελληνίδα μείον;» μονολόγησα δίνοντας αγώνα να κατευνάσω όλα τα συναισθήματα θλίψης, οργής, απαξίωσης, σιχτιρίσματος και βάλε, που με κατέκλυσαν για την κατάντια. «Ξεκόλλα από τα συναισθηματικά. Σκέψου πρακτικά και στεγνά. Εχασαν έναν πελάτη».

Ο πληθυσμός της Ελλάδας το 2010 ήταν 11.119.289, το 2018 μειώθηκε σε 10.741.165 και στα επόμενα δέκα χρόνια θα καμαρώσουμε τα 8.500.000. «Χώρες χωρίς εξωστρέφεια πεθαίνουν» δήλωσε σε συνέντευξη του ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης, καθηγητής στο ΜΙΤ. Σε μελέτη καταγράφηκε ότι από την Ελλάδα έχουν φύγει 400.000 συμπολίτες μας την τελευταία δεκαετία. Η πλειοψηφία τους σίγουρα θα συμπορεύσει τη ζωή με σύντροφο άλλης χώρας. Αυτά θα περνάνε για να δηλώσουν τα παιδιά τους Ελληνάκια;

Η εγγονή μου η Πορτογαλέζα, η Ελληνίδα. Σιγά μην περίμενα από δαύτους την ελληνικότητά της. Θα της διαβάσω όλα τα παραμύθια του Ευγένιου Τριβιζά. Θα τη βλέπω να γελάει και να επαναλαμβάνει: «Ο Ρούνη Ρούνη το ύπουλο κακό γουρούνι». Θα της τραγουδάω Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Πλέσσα, Ξαρχάκο. Θα τη νανουρίζω με το «Δως΄μου το χεράκι σου» και θα την ξυπνάω με Μαραβέγια. Θα της απαγγέλω το «Πρωινό άστρο» του Ρίτσου. Θα περπατήσουμε σε αρχαιολογικούς χώρους και σε μουσεία και μαζί μου δεν θα τα βαριέται. Στην Αρχαία Αγορά αλλά και στα σοκάκια της νέας, της πολύβουης, της γοητευτικά πανέμορφα άσχημης. Θα ψωνίζουμε σαχλαμαρίτσες πολλές! Θα κολυμπήσουμε όλες τις θάλασσες. Θα, θα, θα…

Βλακείες λέω. Τουρίστρια την πέρασα; Την ελληνικότητα δεν την στοχεύεις, σε βρίσκει στην ψυχή. Σιγά μην περίμενα από δαύτους την ελληνικότητα της εγγονής μου… Αλλά μέσα από τα σώψυχά μου, μια λέξη μόνο… Βαρέθηκα! Σιχάθηκα! Απηύδησα. Α-πη-ύ-δη-σα! Σε κάθε τομέα, σε κάθε βήμα, ένα χεράκι κρατισμού βαστάει το φρένο. Πόσο πολύπλοκη η ζωή μας στα εύκολα!

Ογδόντα εκατομμύρια πληθυσμό η Τουρκία. Πού πας μωρέ Καρακίτσο! Σε ποιον πλανήτη κορδώνεσαι; Σε ποιον πλανήτη πουλάς μαγκιά; Πόσο θα ρουφάς ακόμα από την αρχαία σου κληρονομιά οντότητα;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News