Μέχρι τώρα ξέραμε ότι η συνωμοσιολογία είναι το σπορ των χρυσαυγιτών, των ακροδεξιών, των πάσης φύσεως ψεκασμένων. Και στον χώρο των μέσων ενημέρωσης το έπαιζαν τα πρωτοσέλιδα του «Μακελειού» και της «Ελεύθερης Ωρας» και εκπομπές περιθωριακών καναλιών. Το Μακεδονικό έδειξε ότι η συνωμοσιολογία επεκτάθηκε. Την υιοθέτησαν και πρόσωπα πέραν αυτών και όχι μόνο από τον χώρο της ευρείας Δεξιάς, όπως θα ήταν φυσιολογικό. Αλλά και πρόσωπα που μέχρι χθες την πολεμούσαν.

Το Ποτάμι ήταν το μοναδικό κόμμα που εξαρχής και από καιρό είχε πάρει πεντακάθαρη θέση υπέρ της επίλυσης του Μακεδονικού. Και, παρά τις πιέσεις, δεν την άλλαξε, τιμώντας και τον ορθολογικό τρόπο σκέψης. Πλην δύο (πρώην πλέον) βουλευτών του, ο ένας εκ των οποίων πήγε ήδη στη ΝΔ και ο άλλος ξερογλείφεται, αλλά διστάζουν να τον πάρουν φοβούμενοι όσα έχει πει κατά καιρούς.

Δικαίωμά τους, ασφαλώς. Αλλωστε, δεν είναι οι μόνοι. Όμως, όταν άρχισε να αποκαλύπτεται ότι άλλα έλεγαν προχθές και άλλα χθες (εδώ και εδώ), άρχισε η συνωμοσιολογία. Η οποία, μάλιστα, δεν ξεκίνησε αυτή τη φορά από του γνωστούς ψεκασμένους, αλλά από σοβαρά μέσα ενημέρωσης, που ανακάλυψαν ξαφνικά ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης «συνωμότησε» με τον αμερικανό πρεσβευτή πριν ψηφίσει την Συμφωνία των Πρεσπών! Λες και δεν είχε πει ο ίδιος από μήνες ότι θα την ψηφίσει, λες και δεν υπάρχει αυτή η θέση στις ιδρυτικές του Ποταμιού (εδώ).

Αρχισαν, λοιπόν, οι δύο αυτοί να ψελλίζουν κάτι συνωμοσιολογικά, παπαγαλίζοντας τις μεγαλειώδεις «αποκαλύψεις». Και καλά ο Αμυράς, δικαιολογείται. Με την ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά έγινε πολιτικός, τυχαία βρέθηκε στο Ποτάμι, τότε που ο Θεοδωράκης μάζευε τα, όπως αποδείχτηκαν, ανεμομαζώματα. Ο Ψαριανός; Ο αριστερός Ψαριανός, ο αντιεθνικιστής, ο αντιψεκασμένος, που κατατρόπωνε τους καμένους; Πώς και ξαφνικά άρχισε να τους μοιάζει;

Ως δικαιολογία για όλα αυτά προβάλλεται ο έξαλλος αντι-ΣΥΡΙΖΑϊσμός. Να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ πάση θυσία, ακόμα και σε «συμμαχία με τον διάβολο». Και μέχρι να γίνει αυτό κλείνουν τα μάτια. Καμιά συμφωνία και σε τίποτα. Ούτε σε αυτά με τα οποία ολοφάνερα συμφωνούν. Στην παγίδα αυτή έπεσε και η Φώφη Γεννηματά του ΚΙΝΑΛ και ας ήξερε ότι τα ηγετικά της στελέχη, παλιά και νέα (Σημίτης, Παπανδρέου, Καμίνης, Θεοχαρόπουλος, Ανδρουλάκης) ήταν υπέρ της Συμφωνίας. Δεν είχε κανένα λόγο το μικρό αυτό κόμμα του ενδιάμεσου χώρου να ταυτιστεί με την ΝΔ και να οδηγηθεί σε διάσπαση και αποχωρήσεις στελεχών.

Οσοι – από το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ- ταυτίστηκαν με την θέση «δεν ψηφίζω τις Πρέσπες για να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ» φάνηκαν και αφελείς. Διότι η κυβέρνηση δεν επρόκειτο να πέσει και το ήξεραν. Οσο για την ουσία της θέσης αυτής, ας ακούσουν – έστω και τώρα, κάτι θα τους μείνει- τι είπε ένα υπεράνω υποψίας πρόσωπο, ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος. Ο οποίος το 2014 ήταν υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας (με πρόταση του Σταύρου Θεοδωράκη, τον υποστήριξε και το ΠΑΣΟΚ) και πέρυσι ήταν αυτός που έφερε εις πέρας το δύσκολο εγχείρημα των εκλογών στον Κίνημα Αλλαγής. Ιδού τι λέει για το επίμαχο θέμα. Ευτυχώς, μέχρι στιγμής, ουδείς βγήκε να τον κατηγορήσει για… ΣΥΡΙΖΑϊσμό!

Συμπέρασμα: Αν ο ενδιάμεσος χώρος, κεντρώος και κεντροαριστερός, θύμα κατά καιρούς των θεωριών συνωμοσίας και των πάσης φύσεως ψεκασμένων, αρχίσει να υιοθετεί τις μεθόδους τους, στο όνομα του έξαλλου αντι-ΣΥΡΙΖΑϊσμού, δεν έχει κανένα μέλλον. Διότι όσοι μεν τα πιστεύουν αυτά θα λακίσουν προς τα δεξιά και όσοι δεν τα αντέχουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ηδη συμβαίνουν και τα δύο.

Μπορεί «ο σκοπός (να) αγιάζει τα μέσα», κατά την γνωστή μακιαβελική ρήση. Αλλά «πρέπει να ξέρουμε τι είναι αυτό που αγιάζει τον σκοπό», όπως έχει πει ο Τρότσκι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News