Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην κυβέρνηση τον Γενάρη του 2015 ως ένα ριζοσπαστικό, αντισυστημικό και (σχεδόν) αντι-ευρωπαϊκό κόμμα. Αφού περιπλανήθηκε σε όλα αυτά επί έξι μήνες, ο Αλέξης Τσίπρας άρχισε σιγά-σιγά να ξεπερνάει τις ψευδαισθήσεις (με ή χωρίς εισαγωγικά) και, μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και το τρίτο Μνημόνιο που υπέγραψε, άλλαξε εντελώς ρότα. Η οποία επικυρώθηκε στις εκλογές του Σεπτέμβρη, όταν και εξαφάνισε την αριστερή του πτέρυγα, η οποία τον έσερνε στη χρεοκοπία, μέσω των ανύπαρκτων ρουβλιών της Ρωσίας και των γουάν της Κίνας.

Επρόκειτο για μια καθοριστική στροφή, την οποία στην αρχή δεν κατάλαβαν και στη συνέχεια διάβασαν λάθος οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Γι’ αυτό και οι προβλέψεις που έκαναν στη συνέχεια έπεσαν όλες έξω. Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα κάνουν λάθος υπολογισμούς και «ποντάρουν» σε θέματα που, αντί να πλήττουν, ευνοούν τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Μια σύντομη αναδρομή στα τέσσερα αυτά χρόνια επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές:

1. Ακόμα και μετά την δεύτερη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία της ΝΔ, αλλά και ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, εξακολουθούσαν να επενδύουν στο σενάριο της «αριστερής παρένθεσης». Γι’ αυτό και ο Κυριάκος Μητσοτάκης άρχισε να ζητάει εκλογές σχεδόν αμέσως μετά την εκλογή του στην αρχηγία και άλλοι είχαν πιστέψει ότι ο Τσίπρας θα έκανε «ηρωϊκή έξοδο» (εδώ και εδώ). Ολα αποδείχτηκαν λάθος, η κυβέρνηση Τσίπρα συμπλήρωσε ήδη τετραετία.

2. Το επόμενο μεγάλο ποντάρισμα ήταν στην περικοπή των συντάξεων. Ο κ. Μητσοτάκης την θεωρούσε βέβαιη. «Οι συντάξεις θα περικοπούν για άλλη μια φορά. Το έχει συμφωνήσει, άλλωστε, αυτό ο κ. Τσίπρας» είχε πει στις 20 Ιουλίου στη γερμανική εφημερίδα Suddeutsche Zeitung (εδώ). Τρεις μήνες μετά ήρθε η διάψευση.

3. Το Μακεδονικό ήταν το τελευταίο μεγάλο «όπλο» της αντιπολίτευσης, η οποία, όμως, δεν υπολόγισε καλά τους αριθμούς. Και το όπλο δεν είχε σφαίρα. Αλλωστε, το θέμα αυτό δεν πλήττει εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Από την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών τον περασμένο Ιούνιο μέχρι και την πρόσφατη επικύρωσή της το ποσοστό του ανέβηκε, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, που έγιναν μέσα στη «θερμή» περίοδο. Και μέχρι να γίνουν οι εκλογές άλλα θα κυριαρχούν και είναι πολύ αμφίβολο αν το Μακεδονικό θα έχει κάποια εκλογική επιρροή.

4. Αυτές τις μέρες παρατηρούμε τα εξής. Η κυβέρνηση «παίζει» το θέμα της αύξησης του κατώτατου μισθού (εδώ) και η αντιπολίτευση προσπαθεί να την πλήξει μέσω… Βανεζουέλας (εδώ)! Ο κατώτατος μισθός ενδιαφέρει εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους, νέους κατά τεκμήριο. Ο Μαδούρο μπορεί να ενδιαφέρει κάποιους στο τρίγωνο Βουλή-Κολωνάκι-πλατεία Συντάγματος. Αν υπάρχει αμφιβολία, ο κ. Μητσοτάκης ας ρωτήσει ένα μέλος της ΟΝΝΕΔ, δεν μπορεί κάποιον θα βρει να αμείβεται με 300 έως 587 ευρώ. Επίσης, οι του ΠΑΣΟΚ, που εξέδωσαν ολόκληρη ανακοίνωση για να πουν ότι η αύξηση θα εξανεμιστεί από του χρόνου (2020) λόγω μείωσης του αφορολογήτου, δεν μπορούν καν να φανταστούν ότι η μείωση αυτή δεν θα γίνει, όπως δεν έγινε και η μείωση των συντάξεων! Οποια κυβέρνηση κι αν έχουμε (με ή χωρίς το ΠΑΣΟΚ μέσα) δεν θα μειώσει το αφορολόγητο. Δεν θα έχει λόγο, ούτε θα το αντέχει.

Ποιο είναι το συμπέρασμα από τα προεκτεθέντα; Οτι ο μεν Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν σχέδιο και σταθερή ατζέντα στην πορεία προς τις εκλογές, ξεπερνώντας ένα-ένα τα εμπόδια και κάνοντας παροχές σε πολυάριθμες κοινωνικές ομάδες. Η δε αντιπολίτευση διαβάζει αφελώς τα σημάδια και αναλώνεται σε λάθος -ελιτίστικα- θέματα (δεν θα ψηφίσουν στην Ελλάδα ο… Μαδούρο και ο Γκουαϊντό!), που δεν ενοχλούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε όσους έχουν αμφιβολία υπενθυμίζω κάτι ανάλογο: στη δεκαετία του ’80 ο Ανδρέας Παπανδρέου υποστήριξε το καθεστώς του πολωνού δικτάτορα Γιαρουζέλσκι, η αντιπολίτευση είχε σκυλιάσει, αλλά τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ δεν πάθαιναν τίποτα. Οι ψηφοφόροι άλλα έβλεπαν.

Επιμύθιον: όσοι νομίζουν, παρόλα αυτά, ότι η ανάγνωση που κάνουν από το 2015 μέχρι σήμερα είναι σωστή, ας παρηγορηθούν με αυτήν εδώ την ρήση του Ζίγκμουντ Φρόιντ: «Από λάθος σε λάθος ανακαλύπτει κανείς όλη την αλήθεια»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News