Συνήθως ασχολούμαστε με τα αρνητικά των κυβερνήσεων. Τα θετικά υποβαθμίζονται ή και παραμερίζονται. Σε αυτό συμβάλλει και η «φιλοσοφία» των μέσων ενημέρωσης, που λέει ότι τα καλά νέα «δεν πουλάνε». Όμως, η αρνητική αυτή λογική είναι παράλογη. Διότι μια θετική απόφαση με ευρύτερη σημασία δεν έχει μόνο πρόσκαιρες θετικές συνέπειες και δεν ευνοεί μόνο αυτόν που την παίρνει. Μπορεί να αποδειχθεί διαχρονικά ευεργετική.

Τα παραδείγματα από το απώτερο και πρόσφατο παρελθόν είναι πολλά και επιβεβαιώνουν μια απλή αρχή: ότι η ευκαιριακή άρνηση μιας σωστής απόφασης είναι ανεύθυνη επιλογή και δεν αντέχει στο χρόνο. Ας δούμε μερικά:

-Η μεγαλύτερη απόφαση της δεύτερης κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης (Κωνσταντίνου Καραμανλή) ήταν η ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση (1979). Οι μετέπειτα κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις του, δεν τόλμησαν να την ανατρέψουν.

-Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ (Ανδρέα Παπανδρέου και Κώστα Σημίτη) πήραν πολλές σημαντικές αποφάσεις: η αναγνώριση της Εθνικης Αντίστασης και η καθιέρωση του πολιτικού γάμου (1982), η θεσμοθέτηση του ΑΣΕΠ (1994, νόμος Πεπονή), ή ένταξη στο ευρώ (2001), η απάλειψη του θρησκεύματος από τις αστυνομικές ταυτότητες (2000). Η δεξιά αντιπολίτευση τις πολέμησε (εκτός από την ένταξη στο ευρώ), αλλά δεν τόλμησε να τις ανατρέψει.

-Οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη και (Κώστα) Καραμανλή άφησαν ένα θετικό κεκτημένο στο θέμα που είναι σήμερα επίκαιρο, το Μακεδονικό. Ο Μητσοτάκης ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός που μίλησε υπέρ της σύνθετης ονομασίας (1993, Σλαβομακεδονία). Και ο Καραμανλής, μαζί με την κόρη του Μητσοτάκη, Ντόρα Μπακογιάννη, οι πρώτοι που προσήλθαν σε σύνοδο του ΝΑΤΟ με πρόταση για τέτοια ονομασία (2008).

-Η πρώτη μνημονιακή κυβέρνηση (Γιώργου Παπανδρέου) πρόλαβε να αφήσει την Διαύγεια (2010), δηλαδή την υποχρέωση να δημοσιεύονται στο Διαδίκτυο όλες οι αποφάσεις και πράξεις Κυβέρνησης και Διοίκησης.

Η κυβέρνηση Τσίπρα συμπλήρωσε ήδη μια πλήρη τετραετία (25 Ιανουαρίου). Η επέτειος αυτή συνέπεσε με την πιο θετική απόφαση που έχει πάει μέχρι τώρα, δηλαδή την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Παρά την άρνηση της αντιπολίτευσης, είμαι βέβαιος ότι η παράδοση θα συνεχιστεί. Αν γίνει κυβέρνηση (αν δεν γινει, θα έχουμε άλλα, εγχώρια, δράματα…), δεν θα τολμήσει να την ανατρέψει. Όχι γιατί δεν μπορεί. Μπορεί και μάλιστα με απλή πλειοψηφία. Αλλά δεν (θα) θέλει. Διότι, κατά βάθος, συμφωνεί κι εκείνη με τη λύση του προβλήματος. Μόλις τα πάθη καταλαγιάσουν εντελώς και ο χρόνος δείξει ότι καμιά καταστροφή δεν (θα) έχει επέλθει, η απόφαση αυτή θα καταγραφεί στις σημαντικότερες της περιόδου της Μεταπολίτευσης.

Είναι αυτό που λέει ο στίχος του τραγουδιού, παραλλαγμένος ελαφρώς για την περίσταση: Οι κυβερνήσεις φεύγουνε, κάτι καλό να μένει!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News