Το οροπέδιο της Θρυπτής βρίσκεται πάνω από το χωριό μου, το Καβούσι, σε υψόμετρο 850μ. Εκεί είχαν όλοι οι κάτοικοι τους μαγατζέδες τους, μικρά πέτρινα σπίτια, που έμεναν κυρίως το καλοκαίρι για τις αγροτικές τους δουλειές. Η περιοχή είναι γεμάτη από περιβόλια με οπωροφόρα δέντρα όπως μηλιές, αχλαδιές, αμπουρνελιές, καρυδιές, αμυγδαλιές καθώς και αμπελώνες. Αυτό, όμως, που κάνει τη βλάστηση να ξεχωρίζει είναι το πευκόδασος της Θρυπτής που απλώνεται μέχρι τα βουνά του Μακρύ Γιαλού.

Εκεί σε αυτό τον μοναδικό τόπο έχω περάσει όμορφες  παιδικές και εφηβικές στιγμές. Η οικογένεια μου δεν είχε εκεί κάποιο μαγατζέ, μιας και είχαμε σε άλλο μετόχι στην Αυγό. Πάντα, όμως, υπήρχε χώρος να φιλοξενηθούμε σε κάποιο φίλο τις μέρες  του Σταυρού 14 του Σεπτέμβρη. Η εκκλησία βρίσκεται σε υψόμετρο 1450μ. και η θέα σού κόβει την ανάσα. Η άνεση δεν μας ένοιαζε, μόνο η καλή παρέα. Χωρίς ρεύμα, με λουξάκια για φωτισμό, μαγείρεμα στην ξυλόσομπα ή στην παραστιά, τα ψυγειάκια γεμάτα πάγο για να συντηρήσουν το κρέας που κρατούσαμε από το χωριό και φυσικά το κασετόφωνο με τις μεγάλες μπαταριές να παίζει Κρητικά, Καζαντζίδη και Ζαγοραίο. Αυτά ήταν τα αορίτικα τραγούδια.

Την Παρασκευή καθόμαστε  και παίζουμε χαρτιά στο σπίτι της φίλης μου της Μαρίνας στη Παχεια Άμμο, και ο άντρας της, ο Ερρίκος, ρίχνει την ιδέα.

–          Πάμε αύριο στο αόρι στη Θρυπτή;

–          Πάμε, λέω εγώ. Έχω να πάω τουλάχιστον μια δεκαετία, να δούνε και τα κοπέλια μου πως είναι. Που θα μείνουμε;

–          Ο Λάμπρος έχει φτιάξει ένα φοβερό ξύλινο σπίτι μέσα στο πευκόδασος, θα μας δώσει το κλειδί μιας και αυτός έχει τη ταβέρνα και αποκλείεται να μπορεί να έρθει μέρες που είναι.

–          Χώρο έχει να μείνουμε; Ζεστασιά;

–          Από όλα έχει βωρέ (μωρέ, έκφραση που λέμε στα χωριά της Ιεράπετρας), έχει μια ξυλόσομπα που κάνει το σπίτι κουκούλι, με τα καλοκαιρινά θα είμαστε.

Σάββατο μεσημέρι ήμασταν εκεί φορτωμένοι με φαγώσιμα και καθαρά σεντόνια. Το σπίτι κρύο αλλά μόλις ανάψαμε τη ξυλόσομπα, πολύ γρήγορα έγινε πραγματικά κουκούλι. Με τη Μαρίνα ταχτοποιούσαμε τα πράγματα, αν και υπήρχαν αρκετά φαγώσιμα από παρέες που πηγαίνουν συχνά και τα είχαν αφήσει. Ο Ερρίκος με τον αδελφό μου συνέδεαν μια μπαταρία αυτοκινήτου για να έχουμε φως από μια λάμπα. Τα παιδιά μου περιεργάζονταν τον χώρο και έπαιζαν πήδους πάνω στα κρεβάτια. Ξαφνικά μου λέει ο Αριστομένης.

–          Μαμά το κινητό δεν έχει σήμα. Δηλαδή δεν θα έχουμε ούτε ρεύμα, ούτε σήμα, ούτε WiFi;

Έβαλα ένα ταψί στη ξυλόσομπα για να γίνεται το ψητό, έκοψα γραβιέρα, ελιές, ντομάτα, παξιμάδι και αρχίσαμε τις ρακές. Ο αδελφός μου άρχισε να λέει ιστορίες στους μικρούς για τη Θρυπτή, για τη βυζαντινή εκκλησία της Αγίας Άννας που η παράδοση λέει ότι υπήρχε μια δοκός από ξύλο συκιάς που έγραφε «είμαι σκιά μ’αξίζω σκιάς» και οι χριστιανοί είχαν κρυμμένα λύρες και χρυσά. Η βραδιά πέρασε υπέροχα, ευχηθήκαμε το πρωί να ξυπνήσουμε και να είναι όλα χιονισμένα.

Πράγματι, το πρωί ήταν όλα άσπρα, πεταχτήκαμε όλοι έξω να παίξουμε χιονοπόλεμο. Μπήκα εγώ μέσα να φτιάξω τηγανίτες με μέλι. Στο ντουλάπι βρήκα ένα βάζο με τραχανά που είχαν αφήσει οι προηγούμενοι επισκέπτες. Το μύρισα, κουκάλισα (μάσησα) και λίγο ωμό και αμέσως έβαλα μια κατσαρόλα πάνω στη ξυλόσομπα. Είχα και λίγη πανσέτα και έριξα μέσα. Σε δυο ωρίτσες η ζεστή  σουπίτσα μου ήταν έτοιμη. Το πιο νόστιμο και δυναμωτικό πρωινό που μας κράτησε όλη μέρα στις βόλτες και στα παιχνίδια.

Δείτε τη συνταγή εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News