Οι πολίτες που κατοικούν στα Εξάρχεια έχουν δικαιώματα; Πληρώνουν και αυτοί φόρους όπως οι πολίτες που κατοικούν σε άλλες γειτονιές της Αθήνας; Ισχύουν γι’ αυτούς το Σύνταγμα και οι νόμοι; Εχουν δικαίωμα να αξιώνουν από την Πολιτεία να περιφρουρεί τις ελευθερίες που απολαμβάνουν οι υπόλοιποι;

Οι φοιτητές που φοιτούν στο δημόσιο πανεπιστήμιο; Έχουν δικαίωμα να εκφράσουν μια άποψη που δεν αρέσει στον διπλανό τους; Ή πρέπει να προσέχουν να μην τους δείρουν;

Η λογικής της κυβέρνησης είναι ότι όλοι έχουν μεν δικαιώματα αλλά αξίζει τον κόπο που και που να μην τα προστατεύουμε γιατί έτσι υπερασπιζόμαστε κάτι «ανώτερο». Αντιστεκόμαστε στην επέλαση της «νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας».

Για χάρη της συζήτησης ας προσπεράσουμε το γεγονός ότι νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα είναι αυτό που ζούμε σήμερα, επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, είναι τα υπερταμεία, οι κατασχέσεις κατοικιών και η μερική απασχόληση των 400 ευρώ (στην οποία στηρίζεται η χιλιοτραγουδισμένη μείωση της ανεργίας).

Ας παραμείνουμε στα δικαώματα των πολιτών. Το ελληνικό Σύνταγμα είναι προφανώς φιλελεύθερο και υπήρξε από την αρχή ένα από τα πιο φιλελεύθερα εποχής του. Δεν λέει πουθενά ότι η Πολιτεία έχει υποχρέωση να προστατεύει την ελευθερία της κίνησης, της έκφρασης και την περιουσία των Ελλήνων «με εξαίρεση τα Εξάρχεια και τα πανεπιστήμια».

Πάλι καλά, θα πουν κάποιοι, βλέποντας τις τελευταίες καταστροφές, δεν πάθαμε και τίποτα. «Εκτονώθηκαν τα παιδιά». Αυτή είναι η ρητορική διαχείριση που επιλέγουν κατα κανόνα όσοι δεν έχουν την τόλμη να μας πουν ανοιχτά ότι επενδύουν στα άκρα, τον διχασμό και τη βία.

Γιατί άραγε επενδύουν; Αν εξετάσει κανείς επιφανειακά το ζήτημα, το κλείσιμο του ματιού μέσω της ανοχής στη βια, στηρίζεται στην αφελή αν όχι παιδαριώδη υπόθεση ότι έτσι περνάει το μήνυμα ότι αντιστεκόμαστε στη λαίλαπα, παραμένουμε τάχα αριστεροί.

Υπάρχει όμως ένας βαθύτερος φόβος, μια υπαρξιακή αγωνία. Μια απόλυτα κατανοητή αγωνία που εκφράζεται με το ερώτημα «τι θα κάνω εγώ αν ξεπεραστούν τα στερεότυπα που μου δίνουν θέση και ρόλο»; Αν η κοινωνία πει «αρκετά» και αποφασίσει να γυρίζει σελίδα.

Το άλλο, το «αντιστεκόμαστε στη βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού» είναι για τα κορόιδα, ή καλύτερα, για τους πελάτες. Διότι στην πραγματικότητα ο φιλελευθερισμός, τον οποίο διαστρέφουν με τη «ρετσινιά» του νεοφιλελευθερισμού, λέει πολύ απλά ότι και οι κάτοικοι των Εξαρχείων και οι φοιτητές των πανεπιστημίων έχουν και αυτοί δικαιώματα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News