Ο διαδικτυακός καυγάς που είχε ξεκινήσει τη μέρα του θανάτου του Ζακ Κωστόπουλου και που είχε κοπάσει, ξαναφούντωσε τις τελευταίες μέρες με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της ιστολογικής εξέτασης. Ισως μάλιστα να έγινε και πιο άγριος. Τα σχόλια κάτω από τα σχετικά δημοσιεύματα σε ηλεκτρονικές εφημερίδες, ιστοσελίδες, blogs, στο Facebook και στο Twitter είναι χαρακτηριστικά της κοινωνίας που επέτρεψε να πεθάνει ένας άνθρωπος με αυτό τον τρόπο. Μιας ζούγκλας.

Πρόκειται για σχόλια υβριστικά που αποπνέουν μίσος και βία. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα όσα λένε όσοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν τους άνδρες που ξυλοφόρτωσαν το θύμα, αλλά και στα λόγια πολλών από εκείνους που βγαίνουν για να υπερασπιστούν τη μνήμη του. Και οι δύο πλευρές εμφανίζονται το ίδιο επιθετικές. Οπότε, όποια θέση και αν πάρεις, όποια γνώμη και αν επιχειρήσεις να αρθρώσεις, ακόμα και αν τολμήσεις να θέσεις εύλογα ερωτήματα στην προσπάθειά σου να καταλάβεις τι έγινε στην πραγματικότητα, θα βρεθούν εκείνοι που θα σε λοιδορήσουν, θα σε στολίσουν με απερίγραπτους επιθετικούς προσδιορισμούς, θα σε κάνουν κουρέλι. Και θα σε μπλοκάρουν (τι απειλή και αυτή!) αφού προηγουμένως σου ευχηθούν «καλό ψόφο!».

Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να μην εμπλακείς σε αυτό τον ανούσιο πόλεμο; Να αποφύγεις κάθε σχόλιο; Να κρατήσεις τις όποιες σκέψεις για τον εαυτό σου; Πιθανώς η σιωπή να είναι προτιμότερη, όχι επειδή θέλεις την ησυχία σου (σε μια εποχή που και το να θέλεις μια ήσυχη ζωή μπορεί να σε καταστήσει υπόλογο), αλλά επειδή πρέπει να διαφυλάξεις την αξιοπρέπειά σου. Και επειδή, και δια της σιωπής πενθείς για τους αδικημένους. Υπάρχει όμως και η άποψη σύμφωνα με την οποία, ο σιωπών συναινεί. Αν όχι στο έγκλημα, τότε στο κουκούλωμά του.

Κοντολογίς, αδιέξοδο. Οσο πιο ψύχραιμα προσπαθείς να σκεφτείς και να αντιδράσεις τόσο περισσότερο τρομάζεις με αυτό που σε περιτριγυρίζει, τη σκοτεινή ζούγκλα με τα διψασμένα για αίμα θηρία που δεν σταματούν να ουρλιάζουν και που σου δείχνουν με κάθε ευκαιρία τα δόντια τους. Με αυτή την κινούμενη άμμο που κατάπιε τον Ζακ και που απειλεί να καταπιεί τον καθένα μας, τη στιγμή που οι υπόλοιποι, αδιάφοροι στις εκκλήσεις μας για βοήθεια, θα εκτονώνουν τα πειραγμένα νεύρα τους βρίζοντας ο ένας τον άλλο πάνω από το καθημαγμένο σαρκίο μας.

ΥΓ. Πόσο κρίμα, τραγωδίες σαν αυτή να μην μας ενώνουν απέναντι στο άδικο, αλλά να μας διχάζουν ακόμα περισσότερο!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News