Συγγνώμη. Χίλιες φορές συγγνώμη και δεν φτάνουν. Ποτέ δεν θα φτάσουν. Και ένα μάθημα για μένα. Στα χρόνια της εικόνας… Δεν υπάρχει εικόνα. Νομίζουμε ότι γνωρίζουμε, επειδή πιστεύουμε ότι βλέπουμε. Αλλά υπάρχουν, τόσοι και τόσοι παράμετροι στο «είδα». «Είδα» με τις εικόνες που έχουν αποτυπωθεί μέσα μου στα χρόνια, «είδα» με τις αγωνίες και τους φόβους που έχω συσσωρεύσει, «είδα» με την εμπειρία που έχω συγκεντρώσει, «είδα» με μαρτυρίες από ζωές άλλων, «είδα» με τις πληροφορίες που συγκέντρωσα από ανθρώπους, που επίσης μπορεί και να νόμιζαν, ότι είδαν. Τελικά, τόσα πολλά που παρεμβάλλονται όταν βλέπω, μπορεί και ποτέ να μην βλέπω-βλέπω.

Βγήκαν τα αποτελέσματα των τοξικολογικών και ιστολογικών εξετάσεων του μακαρίτη Ζακ Κωστόπουλου. Στην αναζήτηση ναρκωτικών ουσιών, τα αποτελέσματα είναι αρνητικά και για τις πέντε κατηγορίες που ερευνήθηκαν. Στον οργανισμό του Ζακ δεν ανιχνεύτηκε καμία ναρκωτική ουσία.

Θυμάμαι το χρονογράφημά μου σχετικά με το τραγικό περιστατικό και την τραγική κατάληξη του. Νοιώθω…Νοιώθω ένα σωρό και ντροπή. Είχα θεωρήσει, εμπιστευόμενη πηγές πληροφόρησης, μαρτυρίες αλλά και ανθρώπους που έχουν παλέψει με εξαρτήσεις, δημοσιεύματα, εικόνα… Πόσο γελοίο μου ακούγεται πια το «εικόνα»!…

Τα τελευταία δυο χρόνια της ζωής μου, προκειμένου να καταγράψω το κτίσιμο της εξάρτησής και τη διαδρομή ενός εξαρτημένου, για ένα βιβλίο μου, είμαι «αφιερωμένη» στον κόσμο των ναρκωτικών, στον αέναο αγώνα της απεξάρτησης. Έχω παρακολουθήσει ομάδες, με έχουν «κοσκινίσει» για να με εμπιστευτούν άνθρωποι, να μου μιλήσουν και έχω τρομάξει από τη δύναμη ψυχής που χρειάζεται κάποιος για να ξεφύγει. Το «καθαρός», είναι αγώνας στο διηνεκές.

Με πνίγει ο επαρχιωτισμός, ιδίως της ανώτερης κοινωνικής τάξης. Η κόκα ως «οκ». Όλα είναι καλά, όλα χαρωπά, ποτέ κανείς δεν είναι ναρκομανής στους κόλπους τους, όλοι είναι high, οι κυρίες αδυνατίζουν μια χαρά, μάτια σε διαστολή, τικ, γέλιο γελοίου. Θάνατοι σκεπάζονται, μασκαρεύονται. Στόματα σφραγίζονται. Όλοι ξέρουν και δεν ξέρουν. Έχοντας αυτά ως αγωνίες μέσα μου…

Εχοντας «το Πάρκο» ως εφιάλτη μου και εκείνα τα πλάσματα τα έρμαια ενός τίποτα και ενός πουθενά, που περνάς δίπλα και δεν αντιλαμβάνεσαι αν είναι ζωντανοί ή πεθαμένοι και φτύνεις τον εαυτό σου που τα προσπερνάς. Και σε ξεσκίζει, το ότι συνηθίζεις. Και σε ξεσκίζει, ότι η πολιτεία αδιαφορεί και απλώς τους αλλάζει στενά όπως αλλάζουν στα θέατρα σκηνικά. Και σε τινάζει, ότι τα Πανεπιστήμια έχουν προκύψει mall ναρκωτικών…. Δράττομαι κάθε ευκαιρίας να μιλήσω, να γράψω, να καταγγείλω. Ο Ζακ όμως, ήταν μια λάθος «ευκαιρία». Με πονάει ότι αδίκησα την αλήθεια του.

Η εικόνα του Ζακ στην Ομόνοια…Πόσο ρόλο τελικά παίζει ο τόπος! Εγραφα στο κείμενο μια φράση, «Συσσωρευμένη Ομόνοια». Για κάθε πτυχή αυτής της τραγωδίας, του λιντσαρίσματος, της εξόντωσης, των αντιδράσεων του όχλου, για κάθε οπτική πλευρά, για κάθε αυτουργό και «αυτουργό», μια «συσσωρευμένη Ομόνοια» ως καθοδηγητής.

Κάνοντας την αυτοκριτική μου, υπέπεσα σε ένα αμάρτημα. Ο Ζακ δεν ήταν ο Γιώργος και η υπόσχεση που έδωσα στη μάνα του, δεν ήταν ο Βασίλης, δεν ήταν η Διονυσία, δεν ήταν η Ματούλα, δεν ήταν ο Τάσος. Δεν ήταν κανένας από αυτούς και από αυτές που οι ιστορίες τους με σφράγισαν και καθοδηγούν την αγωνιώδη εμμονή μου να μεταφέρω ένα μήνυμα. Ηταν ο Ζακ. Αυτό καταστρατήγησα με το κείμενό μου. Τη μοναδικότητα ενός ανθρώπου. Τη μοναδικότητα κάθε περίπτωσης. Το μάθημα θα με κυνηγάει. Συγγνώμη στη μνήμη του και στην οικογένειά του.

ΥΓ. Ηταν μονο ένας φοβισμένος άνθρωπος. Εδώ τελειώνουν οι λέξεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News