Το φαινόμενο δεν είναι, προφανώς, νέο. Τα μεγάλα κόμματα (επιβάλλεται να) είναι πολυσυλλεκτικά, αλλιώς δεν θα είναι κόμματα εξουσίας. Το δίδαξαν τα δύο που κυβέρνησαν από την Μεταπολίτευση και επί 40 χρόνια, το διδάσκει σήμερα και ο τετράχρονος (στην εξουσία) ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή είχε μεν ως κορμό την προδικτατορική ΕΡΕ, αλλά ενσωμάτωσε από πολιτικούς του πάλαι ποτέ Κέντρου μέχρι τα απομεινάρια της χουντόφρονος Εθνικής Παρατάξεως. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου από το μεγάλο κομμάτι του προδικτατορικού Κέντρου μέχρι και εμβληματικά πρόσωπα του κομμουνιστικού χώρου και, σε κάποιες στιγμές, πρόσωπα της Δεξιάς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα περιθωριακό κόμμα της παραδοσιακής Αριστεράς μέχρι του 2012, χάρη στα Μνημόνια εκτινάχθηκε στο 35%, ενσωματώνοντας στις τάξεις του το μέγιστο των (άλλοτε) δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, αλλά και πρόσωπα του καραμανλικού κομματιού της ΝΔ. Μάλιστα, η συμμαχία αυτή απέκτησε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά λόγω της συμμετοχής του μορφώματος των ΑΝΕΛ του Καμμένου και επηρεάζει καθοριστικά τον σημερινό αχταρμά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος διακρίνεται από τρία ανάμεικτα  χαρακτηριστικά:

1. Ριζοσπαστισμός: Εχοντας μεγάλη ανάγκη να δικαιολογεί την καταγωγή του, ως κόμμα της πάλαι ποτέ ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Aριστεράς, ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ καταφεύγει σε αξιοσημείωτες κινήσεις, όπως είναι οι απόπειρες επίλυσης του Μακεδονικού και του Εκκλησιαστικού και η επίλυση χρονιζόντων προβλημάτων στο κοινωνικό πεδίο (νομοθέτηση κοινωνικών δικαιωμάτων κ.α.).
2. Καιροσκοπισμός: Δεν είναι τόσο η κυβερνητική συμμαχία με το μόρφωμα των ΑΝΕΛ, αφού αυτή ήταν εν τινί μέτρω υποχρεωτική το 2015, λόγω της καχυποψίας για τα «παλαιά» κόμματα (εδώ έγινε το λάθος με τον παραμερισμό του Ποταμιού, που δεν ήταν παλαιό). Είναι, πρωτίστως, το γεγονός ότι πορεύεται χωρίς καμιά θέση αρχής και καμία πρόνοια για την «επόμενη μέρα». Για παράδειγμα, ενώ στα λόγια ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ κόπτονται για τη συνεργασία των «προοδευτικών δυνάμεων» και τρέχουν στις συναντήσεις των ευρωπαίων Σοσιαλδημοκρατών, η πράξη τους στην Ελλάδα καθορίζεται από ενέργειες προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δηλαδή…
3. Τυχοδιωκτισμός. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η εξύμνηση της νεοκαραμανλικής περιόδου και η απαλλαγή της από τις ευθύνες για την χρεοκοπία της χώρας. Χαρακτηριστική και αποκαλυπτική επ’ αυτού ήταν όσα είπε ένας άλλοτε υποστηρικτής του Ακη Τσοχαζόπουλου (εδώ) για να εξαγνίσει την διακυβέρνηση 2004-2009 (εδώ).

Ιδιαίτερη θέση μέσα σ’ αυτά έχει ο αντι-Σημιτισμός της κυρίαρχης ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, που συνεπικουρείται από αντι-Σημίτες του παλιού ΠΑΣΟΚ και της καραμανλικής Δεξιάς, όπως αποτυπώνονται στα φιλικά τους μέσα ενημέρωσης (εδώ, εδώ και εδώ).

Η επιλογή  αυτή φέρνει, εμφανώς, σε δύσκολη θέση όσους από τον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν αδιέξοδη, μακροπρόθεσμα, αυτήν την πορεία, αφού κόβει τις γέφυρες με τις όποιες δυνάμεις του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς και τις σπρώχνει, από αντίδραση, δεξιότερα, διευκολύνοντας έτσι μόνο τις επιδιώξεις της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πάντως, οι «αντιστάσεις» αυτές εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι μάλλον περιθωριακές (εδώ και εδώ).

Φαίνεται ότι ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ έχουν οριστικά επιλέξει. Βασικός στόχος μέχρι τις εκλογές είναι να συγκρατήσουν τις απώλειες ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ με κυβερνητικά μέτρα (παροχές κ.α) που άρχισαν ήδη να υλοποιούνται. Ταυτόχρονα, επιδιώκουν να  επαναβεβαιωθεί  ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οριστικά η κυρίαρχη δύναμη στον πέραν της Δεξιάς χώρο, όπως έγινε το ΠΑΣΟΚ μετά του 1981. Και αυτό θα επιτευχθεί μόνο αν το σημερινό ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝΑΛ) εξακολουθήσει να έχει λυμφατικά (μονοψήφια) ποσοστά.

Λόγω των παλαιών αμαρτιών τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ πιστεύουν ότι ο δικός τους πολιτικοϊδεολογικός αχταρμάς υπερέχει ακόμα. Και για συνεχιστεί αυτό  κάνουν αυτό που λέει η γνωστή ρήση του Μακιαβέλι: «Ο σκοπός  αγιάζει τα μέσα».

Όμως,  επειδή η κατάχρηση αυτού μπορεί να γίνει αυτεπίστροφον (ήδη κάποιοι από την άλλη πλευρά προαναγγέλλουν αντίποινα –εδώ), ας προσέξουν και αυτό πού λέει ο Ταλεϋράνδος: «Ο νόμος της Ιστορίας είναι: σήκω εσύ να κάτσω εγώ».

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News