Ένα από τα καλύτερα περιστατικά ανεκδοτολογικής φύσεως σχετικά με τον αμερικανό πρόεδρο είναι αυτό που τον έχει να πηγαίνει με το λίαρ τζετ του στο Ατλάντικ Σίτι παρέα με έναν δισεκατομμυριούχο φίλο του και ένα μοντέλο. «Γιατί να πάμε εκεί; Εκεί έχει μόνο white trash (σ.σ: υποτιμητικός όρος που αναφέρεται στην κατώτερη, οικονομικά και μορφωτικά, βαθμίδα του αμερικανού πολίτη, κυρίως των νότιων πολιτειών)», τον ρώτησε ο φίλος του. «Τι είναι white trash;», αναρωτήθηκε το μοντέλο, για να πάρει την αποστομωτική απάντηση του Τραμπ: «Ανθρωποι σαν κι εμένα, μόνο που είναι φτωχοί».

Με αυτό υπόψη, δεν είναι τυχαία η ενθουσιώδης υποδοχή που επεφύλαξε το κοινό της Φλόριντα στον Τραμπ, με την ευκαιρία της προεκλογικής του ομιλίας στο Φορτ Μάιερς.

«Η αντιμετώπιση του Τραμπ ήταν πολύ διαφορετική σε σχέση με εκείνη στον Ομπάμα: τον Ομπάμα τον εκτιμούσαν πολύ περισσότερο απ’ όσο έδειχναν να τον αγαπάνε. Οι άνθρωποι θαύμαζαν την προσωπική του ιστορία και την κουλτούρα του, αλλά δεν τους άγγιζε η ιδέα του να είναι σαν κι αυτόν –κάτι που συμβαίνει στην περίπτωση του Τραμπ, επειδή ο Τραμπ δεν θεωρείται εκατομμυριούχος, αλλά ως… ένας κοινός άνθρωπος του λαού, απλώς με περισσότερα χρήματα», τονίζει ο απεσταλμένος της Corriere Αλντο Κατσούλο.

Ο ρεπόρτερ θεωρεί πως «στην πραγματικότητα, η ομιλία Τραμπ δεν είναι μέρος μιας προεκλογικής εκστρατείας, αλλά ενός σόου, όπου κάνει μέχρι και… φωνητικές μιμήσεις πολιτικών του αντιπάλων, όπως η Νάνσι Πελόσι (η επικεφαλής των Δημοκρατικών στη Βουλή των Αντιπροσώπων). Κάτι που παραδέχεται άλλωστε κι ο ίδιος, δηλώνοντας ευθαρσώς: «Υπάρχει κάτι πιο διασκεδαστικό από το να έρθετε να με δείτε να μιλάω;».

Το καραβάνι που τον ακολουθεί είναι το κλασικό που συναντάμε στην αμερικανική Δεξιά: οι σωσίες του Ελβις, ο μηχανόβιος με την Harley Davidson, οι βετεράνοι των πολέμων, οι οπαδοί της κάντρι μουσικής και οι βαθιά θρησκευόμενοι. «Ωστόσο το μοντέλο πάνω στο οποίο στηρίζεται ο Τραμπ δεν είναι ούτε ο Νίξον, ούτε ο Ρέιγκαν, ούτε ο Μπους: είναι ο… Χαλκ Χόγκαν, ο γνωστός παλαιστής. Όπως και ο Χαλκ, έτσι κι ο Τραμπ προβάλλει στο πόντιουμ ψηλός κι απειλητικός, αλλά πάντα πρόθυμος να κλείσει και το μάτι σε κάποιον με ένα χαμόγελο», επισημαίνεται στο ρεπορτάζ.

Και μπορεί, όπως λέει, να έχει μπροστά του το χαρτάκι με τις σημειώσεις του, αλλά επί δυο ώρες η ομιλία του περιστρέφεται γύρω από δύο πόλους: ότι οι ΗΠΑ δεν ήταν ποτέ άλλοτε τόσο ισχυρές και πλούσιες. Και ότι οι ΗΠΑ σήμερα κινδυνεύουν και πρέπει να προστατευθούν.

«Οι Αφροαμερικανοί δεν ήταν ποτέ σε καλύτερη κατάσταση όσο επί προεδρίας μου», λέει βλέποντας μια ομάδα θεατών που κρατεί πλακάτ «Οι Μαύροι υπέρ του Tραμπ», «ποτέ άλλοτε δεν είχαμε τόσο καταστροφικούς πυραύλους, γρηγορότερα πλοία και καλύτερα υποβρύχια».

Ο Τραμπ σπεύδει να δηλώσει: «Εσωσα τον κόσμο από την πυρηνική καταστροφή, γονατίζοντας το Ιράν, ωστόσο τα σύνορα μας δεν είναι ασφαλή. Οι Δημοκρατικοί θέλουν να έρθουν στις ΗΠΑ οι χειρότεροι εγκληματίες, οι έμποροι ναρκωτικών, οι βιαστές».

Στη συνέχεια, πετάει και το «τυράκι» για τους ψηφοφόρους του: «Θα υπάρξει μια φορολογική ελάφρυνση του 10% στη μεσαία τάξη, ενώ θα θέσω τέρμα με διάταγμα στο «δίκαιο του εδάφους», βάσει του οποίου τα παιδιά των παράτυπων μεταναστών που γεννιούνται στη χώρα λαμβάνουν αυτομάτως την αμερικανική υπηκοότητα» -αν και, στην πραγματικότητα, ο πρόεδρος δεν μπορεί να αλλάξει την 14η Τροπολογία χωρίς την ψήφο του Κογκρέσου, όπως του υπενθύμισαν στη συνέχεια πολλοί Ρεπουμπλικάνοι.

Αλλά αυτά είναι επουσιώδεις λεπτομέρειες που δεν παίζουν απολύτως κανένα ρόλο στην πορεία του «σόου Τραμπ» και τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τον κάθε μύχιο φόβο του «μέσου Αμερικανού».

«Εκατοντάδες χιλιάδες έγκυες γυναίκες έρχονται στις ΗΠΑ για να γεννήσουν τα παιδιά τους εδώ και να γίνουν Αμερικανοί πολίτες, ακόμα και αν είναι παράνομοι. Και αυτό θα μας κοστίσει δισεκατομμύρια δολάρια. Δισεκατομμύρια», τονίζει και στη συνέχεια πλέκει το εγκώμιο των συνοριοφυλάκων, οι οποίοι «υπερασπίζονται με ηρωισμό τα σύνορα μας».

«Τελειώστε το χτίσιμο του τείχους!», φωνάζουν οι οπαδοί του, με τον Τραμπ να καταφέρεται στη συνέχεια στον άλλο αγαπημένο του αντίπαλο, τα ΜΜΕ, «τον εχθρό του λαού και τους υπηρέτες του συστήματος», όπως τα χαρακτηρίζει.

Και όμως, όλο αυτό το σώου στηρίζεται πάνω σε ένα μοντέλο, μια μέθοδο, την οποία στο παρελθόν εξήγησε και ο ίδιος ο τέως υπεύθυνος επικοινωνίας του Λευκού Οίκου, Αντονι Σκαραμούτσι: «Το μυαλό του Tραμπ γνωρίζει ότι ψεύδεται. Αλλά δεν το κάνει μόνο για να διεγείρει τους οπαδούς του –το κάνει κυρίως για να ενοχλήσει τους εχθρούς του. Και το κάνει πολύ καλά καθώς στηρίζεται στην βασική ιδέα της ριζοσπαστικοποίησης της αντιπολίτευσης. Να δείξει δηλαδή το πόσο επικίνδυνη είναι η Δημοκρατική παράταξη, να τους παρουσιάσει εν δυνάμει «κομμουνιστές», τονίζει το δημοσίευμα.

Ο Τραμπ χρησιμοποιεί αυτή την πολωτική υπεραπλούστευση σε γελοίο βαθμό, υποστηρίζει ο ρεπόρτερ. «Θέλετε λίγους φόρους και λίγα εγκλήματα; Ψηφίστε εμένα. Θέλετε πολλούς φόρους και πολλά εγκλήματα; Ψηφίστε Δημοκρατικούς, αλλά μετά μην διαμαρτυρηθείτε αν η Φλόριντα γίνει Βενεζουέλα», τους λέει.

«Το βράδυ της 6ης Νοεμβρίου θα γνωρίζουμε αν ο πολωτικός και λαϊκιστικός του λόγος θα έχει αποδώσει καρπούς. Το μόνο σίγουρο είναι πως το φαινόμενο Τραμπ δεν υπήρξε απλώς ένα «ατύχημα» της δημοκρατίας, αλλά κάτι που ακόμη κι όταν αποχωρήσει, θα έχει αφήσει πίσω του ένα ισχυρό πολιτικό ίχνος», καταλήγει με νόημα το άρθρο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News