Αντιλαμβάνεται με έναν επιεικώς περίεργο τρόπο την εν Ελλάδι εκπαιδευτική διαδικασία ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου. Το επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά όταν σε συνέντευξή του στον «Ελεύθερο Τύπο», με αφορμή και την πρόσφατη κατάληψη της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, αφού δήλωσε πως «το πανεπιστήμιο είναι χώρος εκπαίδευσης και έρευνας και δεν θα πρέπει να υπάρχει χώρος για κανενός είδους παραβατικότητα», αναρωτήθηκε: «Ομως, νομίζω ότι εδώ είναι κρίσιμο να θέτουμε τα ζητήματα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Και κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει είναι: πού είναι το φοιτητικό κίνημα, πού είναι οι φοιτητές να διεκδικήσουν τους χώρους τους και την ακαδημαϊκή ειρήνη;».

Στη δική του λοιπόν λογική, ο σπουδαστής δεν πρέπει να θεωρεί την εκπαίδευση ως ένα κεκτημένο δικαίωμα, ως μια ειρηνική και δημιουργική διαδικασία που θα τον οδηγήσει στη γνώση, αλλά ως στίβο μάχης. Ως εμπόλεμη περιοχή για την οποία ερίζουν διάφοροι και εκείνος καλείται να την διεκδικήσει και να την προστατεύσει.

Το ζητούμενο στο εκπαιδευτικό σύστημα του κυρίου Γαβρόγλου δεν είναι φοιτητές φιλομαθείς και συνεπείς με τις πανεπιστημιακές υποχρεώσεις τους και εκπαιδευτικά ιδρύματα που λειτουργούν ρολόι, αλλά φοιτητές-κομάντο πρόθυμοι να δώσουν μάχες π.χ. με τα μέλη του Ρουβίκωνα στο όνομα της «ακαδημαϊκής ειρήνης». Μιας ειρήνης που δεν επιβάλλεται από το κράτος, αλλά κατακτάται από τους πολίτες. Το ζητούμενο στην εμπόλεμη καθημερινότητά του είναι φοιτητές που αν θέλουν αίθουσες διδασκαλίας θα πρέπει να τις κερδίσουν. Πώς; Απωθώντας τους μπαχαλάκηδες με τη δύναμη της πειθούς τους (λέμε και κανένα αστείο…) ή ακόμα και παίζοντας ξύλο. Φοιτητές που αν θέλουν ασφαλή πανεπιστήμια θα πρέπει οι ίδιοι να αναλάβουν τη φύλαξή τους.

Στον κόσμο του κ. Γαβρόγλου προτιμάς να στείλεις το παιδί σου να περιπολεί με τους λιμενικούς στα ελληνοτουρκικά παράλια, παρά στο Πανεπιστήμιο για να μορφωθεί. Υποπτεύεσαι πως θα είναι πιο ασφαλές έξω, στο απέραντο γαλάζιο, παρά στη ζούγκλα του μαυροπίνακα.

Πρόκειται, βεβαίως, για τον ίδιο υπουργό που μετά την πρόσφατη φωτιά στο Πανεπιστήμιο του Ηρακλείου Κρήτης, και ενώ πολλοί φοιτητές είχαν χάσει όλα τα υπάρχοντά τους και είχαν μείνει στον δρόμο, αυτό που βρήκε να κάνει ήταν να ασκήσει κριτική στην αντίδραση της τοπικής κοινωνίας λέγοντας ότι δεν αρκούν οι χρηματικές δωρεές και ότι θα έπρεπε να υπάρξει αλληλεγγύη και στο θέμα της στέγασης των παιδιών –«δεν μπορείς να κάνεις μια κατάθεση σε έναν λογαριασμό 100 ευρώ και θεωρείς ότι έκανες το καθήκον σου» είχε πει ο υπουργός Παιδείας εγκαλώντας τους πολίτες του Ηρακλείου και ότι είναι τσιγκούνηδες!

Και εδώ, όπως και στην περίπτωση της κατάληψης της Φιλοσοφικής, η λύση που βρήκε ο υπουργός Παιδείας, στα προβλήματα του υπουργείου του ήταν ο εθελοντισμός. Αυτό σε μία χώρα που πανεπιστημιακά ιδρύματα απειλούνται με λουκέτο αδυνατώντας να αντεπεξέλθουν στα προβλήματα που συσσωρεύονται, που σχολεία υπολειτουργούν λόγω ελλείψεως εκπαιδευτικού προσωπικού, που οι γονείς αναγκάζονται να βάζουν όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για να μάθει το παιδί τους γράμματα, που τα ναρκωτικά πωλούνται στα προαύλια των σχολείων, που δάσκαλοι και καθηγητές καταβάλλουν υπέρμετρο κόπο για να κάνουν τη δουλειά τους σε ένα περιβάλλον που μόνο τους απαξιώνει. Ναι, σε αυτό το δυσοίωνο περιβάλλον, ο κ. Γαβρόγλου πρότεινε ξανά και ξανά τον εθελοντισμό! Χωρίς να μπορεί να καταλάβει πως κάθε φορά που ένας εθελοντής παίρνει την κατάσταση στα χέρια του (αντιδρώντας, οργανώνοντας δράσεις, αντιδρώντας στους Ρουβίκωνες, βάζοντας το χέρι στην τσέπη του) ο ίδιος καταργείται ως πολιτικός.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News