«Ο Κριστιάνο Ρονάλντο ορκίζεται στον διαιτητή Φίλιξ Μπριχ: “δεν έχω κάνει τίποτα, δεν έχω κάνει τίποτα!”. Αλλά ο διαιτητής του δείχνει την κόκκινη κάρτα και τον αποβάλει. Ο Ρονάλντο αποχωρεί από το γήπεδο σαν ήρωας ελληνικής τραγωδίας με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά του»: έτσι ξεκινάει το άρθρο της ισπανικής El Pais σχετικά με το ευσυγκίνητο του χαρακτήρα της νέας γενιάς ποδοσφαιριστών. Αθλητών σαν τον προαναφερθέντα αστέρα της Γιουβέντους που συχνά πυκνά τον βλέπουμε να κλαίει εντός αγωνιστικού χώρου –κυρίως για κάτι άσχημο και σχεδόν ποτέ για καλό που συνέβη.

«Γιατί οι ποδοσφαιριστές κλαίνε, ή ακόμα καλύτερα, γιατί κλαίει ένας άνθρωπος που κερδίζει 20 εκατομμύρια ευρώ ετησίως καθαρά; Και δεν είναι μόνο ο Ρονάλντο: Απλά γράψτε στη μηχανή αναζήτησης «ποδοσφαιριστές κλαίνε» και ακολουθεί ένας… καταρράκτης δακρύων», σημειώνει η ισπανική εφημερίδα.

Κάποιοι κλαίνε από θλίψη, άλλοι από χαρά. Αλλοι πάλι από ένα μείγμα και των δύο. Άλλοι από ανικανότητα και άλλοι για έναν άλλο λόγο- ποιος ξέρει; Στην πρώτη κατηγορία ανήκει ο Ροναλντίνιο που το 2012 ως παίκτης της Ατλέτικο Μινέιρο πέτυχε ένα πανέμορφο γκολ απέναντι στην Φιγκουεϊρένσε. Αυτή τη φορά όμως δεν γέλασε όπως συνήθως, αλλά έβαλε τα κλάματα καθώς 24 ώρες πριν είχε πεθάνει ο πατριός του από ανακοπή καρδιάς –ο πατριός του ήταν αυτός που τον είχε μεγαλώσει, μετά τον θάνατο του βιολογικού του πατέρα, όταν ο Ροναλντινιο ήταν 8 ετών. Ο Ντάρκο Κοβάτσεβιτς έκανε το ίδιο όταν, ως παίκτης της Ρεάλ Σοσιεδάδ, πέτυχε τέρμα εναντίον της Μαγιόρκα κι έβαλε τα κλάματα αφιερώνοντας το γκολ στην μητέρα του που είχε πεθάνει την προηγούμενη ημέρα.

«Δεν μπορούμε να περιμένουμε μια συνηθισμένη συμπεριφορά από μη-συνηθισμένους παίκτες, από παίκτες που είναι εξωπραγματικοί. Όλα έχουν να κάνουν με ένα κοινό συναίσθημα, αυτό των χιλιάδων θεατών που τους παρακολουθούν σε ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου. Ο ποδοσφαιριστής, όταν κλαίει, είναι σαν να “ταΐζει” όλο αυτό το συλλογικό συναίσθημα. Είναι σαν αυτό που λένε πριν από έναν αγώνα “το κοινό μας θα πρέπει να μας βοηθήσει”. Αυτοί οι παίκτες μπορεί όντως να κερδίζουν πολλά χρήματα, αλλά χωρίς τον παράγοντα “συγκίνηση” τίποτα δεν είναι ίδιο. Και γι’ αυτό το λόγο οι αθλητές αυτοί είναι οι καλύτεροι, ακριβώς επειδή είναι ικανοί σε ένα μεγάλο βαθμό να αφομοιώσουν τη συγκίνηση των χιλιάδων θεατών», υποστηρίζει η 35χρονη κλινική ψυχολόγος Ιμα Πούιγ που έχει συνεργαστεί με αθλητές σε πολλές ομάδες.

Οι παίκτες κλαίνε όταν κερδίζουν, όταν χάνουν, όταν δεν φτάνουν στο στόχο τους, όταν η ομάδα τους ανεβαίνει ή κατεβαίνει κατηγορία, όταν γίνονται αλλαγή για να μπει ένας άλλος παίκτης στο γήπεδο. Ακόμη κι όταν δέχονται τις προσβολές των οπαδών της ίδιας τους της ομάδας, όπως συνέβη με τον Βολκάν Σεν της Τραμπζονσπόρ, ο οποίος ζήτησε να βγει αλλαγή μην αντέχοντας άλλο να ακούει τα «εξ’ αμάξης» από τους ίδιους του τους οπαδούς!

Ή επειδή δεν μπορούν να στελεχώσουν την εθνική τους ομάδα σε ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός, όπως συνέβη με τον νοτιοκορεάτη ποδοσφαιριστή Σον Χεουνγκ Μιν, ο οποίος δεν συμπεριελήφθη στην αποστολή της εθνικής του ομάδας για το προηγούμενο Μουντιάλ επειδή έπρεπε να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία!

«Γιατί οι ποδοσφαιριστές κλαίνε λοιπόν; Επειδή η ζωή είναι ένα ψυχόδραμα. Και το ποδόσφαιρο είναι ζωή. Αρα και το ποδόσφαιρο είναι ένα ψυχόδραμα», καταλήγει με νόημα η El Pais.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News