Ο Μίκαελ Σκίμπε είχε σηκώσει τον Ευθύμη Κουλούρη για «ζέσταμα» και ετοιμαζόταν να κάνει ένα ποδοσφαιρικό έγκλημα: να βγάλει από το παιχνίδι τον Κώστα Μήτρογλου, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν άφαντος. Η διαχείριση του αγώνα δεν ήταν, ποτέ, το πιο δυνατό σημείο του γερμανού προπονητή. Ευτυχώς γι’ αυτόν -και για την Εθνική- ο Κώστας τον πρόλαβε. Αυτό το γκολ, στο 65′, δεν ήταν εύκολο, παρά την εξαιρετική σέντρα του (πρωτάρη) Τσιμίκα. Λίγοι φορ θα πηδούσαν δυο κεφάλια ψηλότερα από τον προσωπικό τους αντίπαλο. Ακόμα λιγότεροι θα σημάδευαν σωστά, από ‘κείνο το σημείο, και δεν θα κουτούλαγαν τη μπάλα σαν κριάρια.

Ο Σκίμπε γύρισε προς το μέρος του Κουλούρη, που περίμενε την πρώτη διακοπή για να περάσει στον αγώνα, του έδωσε το χέρι και με μια χαρακτηριστική χειρονομία του ζήτησε συγγνώμη (για την άσκοπη ταλαιπωρία). Κακά τα ψέματα. Ακόμη και… αραχτός σε καρέκλα, ο Μήτρογλου είναι ο πιο επικίνδυνος έλληνας επιθετικός, μακράν του δεύτερου. Την πρώτη φορά που τροφοδοτήθηκε σωστά στο ματς, στην πρώτη του τελική προσπάθεια, έκανε τη δουλειά για την οποία φημίζεται σε όλη την Ευρώπη.

Δεν είναι γρήγορος, δεν είναι ευέλικτος, ούτε ιδιαιτέρως κινητικός, δεν ξεχωρίζει για την τεχνική και τη φινέτσα στο παιχνίδι του, δεν το ‘χει και πολύ με την τακτική, όμως είναι αναντικατάστατος. Πάντα ήταν, εδώ και μια πενταετία. Ο ακομπλεξάριστος Φερνάντο Σάντος θα σου πει ότι πήγαμε στη Βραζιλία, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014, χάρη στον Μήτρογλου. Αυτός «καθάρισε» στους αγώνες – μπαράζ με τους Ρουμάνους. Κι ότι, εκεί, χάσαμε την ευκαιρία να (ξανα)γράψουμε ιστορία επειδή ο Κώστας δεν ήταν στα καλά του. Ο Ρανιέρι και ο Μαρκαριάν θα είχαν πολύ καλύτερη τύχη στον πάγκο της Εθνικής, εάν αυτός ο χαρισματικός γκολτζής δεν ήταν τραυματίας. Στους προκριματικούς του Μουντιάλ της Ρωσίας θα είχαμε αποκλειστεί πολύ πριν φτάσουμε στα μπαράζ με την Κροατία, εάν δεν υπήρχε ο Μήτρογλου.

Μήτρογλου, Παπασταθόπουλος, Μανωλάς και Φορτούνης. Αυτοί είναι οι ποδοσφαιριστές «κλάσης» που διαθέτουμε. Εχουμε και δυο τρεις εξαιρετικούς τερματοφύλακες, μαζί με τον Οδυσσέα Βλαχοδήμο που αποφάσισε ότι θα παίζει για την Εθνική Ελλάδας, κι όχι για τη Γερμανία. Οι υπόλοιποι διεθνείς μας -με όλο το σεβασμό- είναι, απλώς, καλοί παίκτες. Σαν αυτούς που αγωνίζονται σε πολλές άλλες, δεκάδες, ευρωπαϊκές ομάδες. Τα συνήθως απωθητικά παιχνίδια της Εθνικής μας μπορεί να ομορφύνουν μόνον από μια αριστοτεχνική ενέργεια του Κώστα Φορτούνη, ή από ένα υπέροχο γκολ του Μήτρογλου. Οπως το χθεσινό.

Η ομάδα ήταν, πάλι, μια απογοήτευση. Ασορτί με το παγωμένο Ολυμπιακό Στάδιο που μαστίγωνε ο βοριάς και με τις κρύες, στο μάτι, άδειες εξέδρες. Στη συνέντευξη Τύπου, την προηγουμένη του αγώνα, ο Σκίμπε είχε υποσχεθεί ότι θα βλέπαμε «μια άλλη Εθνική». Από πού κι ως πού; Τι θα μπορούσε να έχει αλλάξει, δηλαδή, από τις προηγούμενες (μετριότατες) εμφανίσεις της; Το πρόβλημα είναι δομικό και, κατά πως φαίνεται, άλυτο. Εχει να κάνει με την έλειψη αυθεντικών εξτρέμ, μέσων με ικανότητα να μεταφέρουν τη μπάλα μπροστά και να «ταΐζουν» τους επιθετικούς, αλλά και μπακ-χαφ που θα συμμετέχουν στην παραγωγή φάσεων. Σαν αυτή που απέφερε το γκολ του Μήτρογλου. Η μεγαλύτερη ευθύνη του προπονητή είναι, ίσως, η αδυναμία του να εμπνεύσει τους παίκτες του. Ωστε, τουλάχιστον, να μη στέκουν ακίνητοι, παρακολουθώντας αυτόν που έχει τη μπάλα, όπως συνέβη χθες αρκετές φορές.

«Δεν είχα ακούσει ότι κινδύνευε η θέση μου», δήλωσε μετά το τέλος του αγώνα ο Σκίμπε. Μα, εξακολουθεί να κινδυνεύει. Παρά τις διαψεύσεις του προέδρου της, η ΕΠΟ αντιμετωπίζει αυτά τα δυο ματς της Εθνικής -το χθεσινό και της Δευτέρας με τη Φινλανδία στο Τάμπερε- σαν ένα είδος διαγωνίσματος για τον ομοσπονδιακό προπονητή, που σε μερικές μέρες συμπληρώνει τρία χρόνια στο πόστο του. Αυτή η αξιολόγηση, όμως, θα έπρεπε να συνοδεύεται και από μια σοβαρή έρευνα για τον πιθανό αντικαταστάτη του. Η απάντηση για το αν ο Γερμανός πρέπει να μείνει ή να φύγει, έχει να κάνει και με το ποιος θα έρθει.

Προς το παρόν, ο Μήτρογλου τον έσωσε. Εκτός από αυτό το χάρισμα που έχει -να βρίσκεται πάντοτε εκεί που πρέπει και να σκοράρει με μια επαφή-, ο Κώστας τη «γουστάρει» την Εθνική. Δεν ξεχνά πως όταν είχε πρωτοέρθει από τη Γερμανία, στα 19 του, οι εξαιρετικές του εμφανίσεις στην Εθνική Νέων υπήρξαν τα θεμέλια πάνω στα οποία έχτισε την (ονειρεμένη) καριέρα του. Για να φτάσει, σήμερα, να είναι ο πιο ακριβός έλληνας ποδοσφαιριστής. Το καλοκαίρι του 2017 η Μαρσέιγ πλήρωσε στην Μπενφίκα 15 εκατομμύρια ευρώ για να αγοράσει το 50% των δικαιωμάτων του.

Οι πρώτες του μέρες στη Μασσαλία ήταν δύσκολες. Εφτασε στη Γαλλία τραυματίας και, παραλλήλως, βιαζόταν να δικαιολογήσει την τεράστια δαπάνη της μετεγγραφής του. Αγχώθηκε. Μόνον η πίεση μπορεί να βραχυκυκλώσει αυτή τη μηχανή παραγωγής γκολ. Προτού, καν, βρει σπίτι δέχθηκε σκληρή κριτική και αποδοκιμασίες από τους οπαδούς της Ολιμπίκ. Ευτυχώς, πρόλαβε να συνέλθει πριν τον πάρει, εντελώς, από κάτω. Η Μαρσέιγ εξακολουθεί να του καταβάλλει 2,5 εκατ. ευρώ το χρόνο, και το «Βελοντρόμ» έχει σκαρώσει σύνθημα με τ’ όνομά του. Ο Κώστας είναι, πάλι, καλά. Ετοιμος να δώσει στην Εθνική το γκολ, που της είναι τόσο δύσκολο…

Το μόνο που χρειάζεται να σκεφτεί ο Σκίμπε, για το παιχνίδι της Δευτέρας αλλά και γι’ αυτά που θα ακολουθήσουν, είναι το πώς θα φτάνει η μπάλα περισσότερες φορές σε αυτόν τον παίκτη, που -όχι άδικα- αποκαλούν «Μητρο-γκόλ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News