Ο πατέρας Αντώνιος κέρδισε και επίσημα το σημαντικό βραβείο του Καλύτερου Ευρωπαίου Πολίτη που απονέμεται κάθε χρόνο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Το Βραβείο Ευρωπαίου Πολίτη απονέμεται κάθε χρόνο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έπειτα από διαδικασία αξιολόγησης των προτάσεων που κατατίθενται από ευρωβουλευτές. Είναι ένας θεσμός που θεσπίστηκε το 2008. Στόχος του είναι να επιβραβεύσει άτομα και οργανώσεις των οποίων οι δράσεις: προάγουν τη αλληλοκατανόηση μεταξύ των ευρωπαίων πολιτών, καθώς και την ευρωπαϊκή συνεργασία, προάγουν την ενδυνάμωση του ευρωπαϊκού πνεύματος μέσω μακροχρόνιων, υπερεθνικών και διασυνοριακών πολιτιστικών συνεργασιών, σχετίζονται με το θέμα του τρέχοντος Ευρωπαϊκού Έτους, ή/και προάγουν στην πράξη τις αρχές και αξίες της Χάρτας των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ποιος είναι ο πατέρας Αντώνιος

O ιερέας Αντώνιος Παπανικολάου υπηρέτησε ως εφημέριος στον Άγιο Γεώργιο Ακαδημίας Πλάτωνος, στον Κολωνό. Ξεκίνησε την ιερατική του δράση το 1998 σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες τότε περιοχές της Αθήνας, όπου δρουν συμμορίες και ανθεί το εμπόριο ναρκωτικών.

Ο ίδιος παρατηρούσε καθημερινά παιδιά, που ενώ θα έπρεπε να ήταν στο σχολείο, σύχναζαν σε πλατείες ή παιδιά που αποτελούσαν μέλη ομάδων υψηλού κινδύνου, ενώ πάντα τα ίδια και οι οικογένειές τους βρίσκονταν σε ανάγκη.

Σιγά σιγά, τα πλησίασε μέσω του μπάσκετ και της αποδοχής, ανθρώπινα, προσπαθώντας να μιλήσει μαζί τους για τους προβληματισμούς τους, για την καθημερινότητά τους, προσπαθώντας να τους μιλήσει ως ίσος προς ίσον, χωρίς να τους κρίνει και χωρίς να τους νουθετεί και κυρίως να βρει τον τρόπο να σταθεί στο πλάι τους και να τα βοηθήσει στις ανάγκες τους.

Με τον καιρό κέρδισε την αποδοχή τους και σταδιακά και την εμπιστοσύνη τους.

Σε αυτό του τον αγώνα, πάντα στο πλάι του η σύντροφος και αρωγός, η σύζυγός του Σταματία Γεωργαντή, με την οποία τότε, όπως και τώρα θυσιάζονται και μοιράζονται τις αγωνίες, τις δυσκολίες και φυσικά την ικανοποίηση του εγχειρήματος.

H προσφορά του απλού κόσμου ξεκίνησε μετά από καιρό, εφόσον γνώρισαν το νεαρό ιερέα και συνειδητοποίησαν τις προθέσεις του.

Οι κάτοικοι της περιοχής άρχισαν να έρχονται ο ένας μετά τον άλλο και εθελοντικά να παρέχουν τις υπηρεσίες τους. Δάσκαλοι άρχισαν να έρχονται και να κάνουν μαθήματα στα παιδιά, νοικοκυρές της περιοχής άρχισαν να φέρνουν πράγματα από τα σπίτια τους, τρόφιμα και ρούχα που δεν χρειάζονταν πια οι δικές τους οικογένειες.

Έτσι, με τη βοήθεια εθελοντών, δημιουργήθηκε η «Κιβωτός του Κόσμου», μια οργάνωση με στόχο να βγάλει όσα περισσότερα παιδιά μπορούσε από τη φτώχεια και την εγκατάλειψη και να τους προσφέρει τη δυνατότητα «να σταθούν στα πόδια τους».

Καθώς ο πληθυσμός που ζητούσε βοήθεια αυξανόταν με ταχείς ρυθμούς, ο πατέρας Αντώνιος βλέποντας τα παιδιά και τις ανάγκες ολοένα να αυξάνονται, θέλησε να στεγάσει την προσπάθεια σε ένα πρώην καφενείο και άρχισε να δημιουργεί προγράμματα υποστήριξης, με πρώτο στόχο να βοηθήσει τα μεγαλύτερα παιδιά της περιοχής να επιστρέψουν στο σχολείο και να ολοκληρώσουν την φοίτησή τους.

Η υποστήριξη που παρείχε και στους μετανάστες, εκτός των Ελλήνων, αποτέλεσε σημαντικό ζήτημα προβληματισμού για πολίτες αλλά και φορείς της ευρύτερης περιοχής, που θεωρούσαν ότι οι προσπάθειες του ιερέα θα πρέπει να εστιάζονται αποκλειστικά στους Έλληνες που έχουν ανάγκη και όχι στους αλλοδαπούς.

Η αγκαλιά της «Κιβωτού» όμως μέχρι και σήμερα, όπως έχει αποδείξει, δέχεται όλους όσοι έχουν την ανάγκη της – ανεξάρτητα από εθνικότητα και θρησκεία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News