Ο Σοϊκίρο Γιαμασάκι από την Ιαπωνία, ήταν δώδεκα ετών όταν ξυλοκοπήθηκε στο σχολείο από μία ομάδα νταήδων συμμαθητών του. Οταν αποκάλυψε το σοκαριστικό συμβάν στους γονείς του, εκείνοι έσπευσαν να ενημερώσοουν τους καθηγητές, για να πάρουν την εξής απάντηση: «Δεν υπάρχει μπούλινγκ στο σχολείο μας. Τέλος».

Εναν χρόνο αργότερα, με τα σημάδια από τον ξυλοδαρμό να μην υπάρχουν στο σώμα του αλλά να βρίσκονται ακόμη στην ψυχή του, ο 13χρονος Σοϊκίρο είχε αρχίσει να σκέφτεται τι θα μπορούσε να κάνει αλλιώς, προκειμένου να προστατεύσει τον εαυτό του σε εκείνη την τόσο ευάλωτη στιγμή.

Σήμερα είναι πλέον 24 ετών και υπερήφανος που κυκλοφόρησε το βιβλίο του, που είναι ουσιαστικά ένας παιδικός κώδικας κατά του μπούλινγκ. Γραμμένο στη γλώσσα των μικρών και όχι των μεγάλων, ώστε να γίνεται άμεσα κατανοητό από παιδιά που έχουν ανάγκη να ενημερωθούν και να προστατευθούν. Κάτι σαν «ο ποινικός κώδικας των παιδιών» όπως το ορίζει ο ίδιος.

«Αν αυτό που μου συνέβη στο σχολείο συνέβαινε μεταξύ μεγάλων, τι θα γινόταν;» ήταν η εύλογη απορία του από τότε. «Οι μεγάλοι λύνουν τις διαφορές τους στα δικαστήρια» του είχε απαντήσει ένας συγγενής του. Και κάπως έτσι, του γεννήθηκε η ιδέα να συντάξει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του κάθε αδύναμο παιδάκι. Πώς μπορεί να σωθεί από τη «μαφία των νταήδων» όταν το εκπαιδευτικό σύστημα καταδυναστεύεται από το μπούλινγκ στις ώρες του διαλείμματος;

Ο ίδιος, έδωσε συνέντευξη στην ιταλική Corriere della Sera, μιλώντας για την απόγνωση που βίωσε ως παιδί και για το πείσμα του να βοηθήσει τα σημερινά παιδιά.

«Για έναν ολόκληρο χρόνο, σκεφτόμουν ότι ήταν καλύτερο να πεθάνω, παρά να επιστρέψω στο σχολείο και να βιώνω μία διαρκή απειλή ότι θα με ξαναχτυπήσουν. Ολα αυτά μου άφησαν τεράστια κατάλοιπα ως σήμερα. Ακόμη δυσκολεύομαι να εμπιστευθώ τους ανθρώπους» λέει χαρακτηριστικά.

Γιατί άραγε δεν διδάσκονται στα σχολεία τα δικαιώματα των παιδιών απέναντι σε περιπτώσεις μπούλινγκ; «Μπορώ να φανταστώ τρεις βασικούς λόγους: 1) οι ίδιοι οι καθηγητές δεν γνωρίζουν τη σχετική νομοθεσία, 2)οι καθηγητές δεν πιστεύουν ότι με το να στείλουν ένα παιδί-νταή στο αναμορφωτήριο θα βελτιωθεί η συμπεριφορά του, 3)οι καθηγητές χρησιμοποιούν τη βία σε διάφορες περιπτώσεις κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς».

Κι αν ένα παιδί που είχε πέσει θύμα μπούλινγκ ερχόταν να ζητήσει τη συμβουλή του; «Το πρώτο που θα το ρωτούσα, είναι αν το έχει πει σε κάποιον ενήλικο. Αν η απάντησή του ήταν αρνητική, με τη δικαιολογία ότι δεν εμπιστεύεται κανέναν συγγενή ή φίλο, τότε θα παρέπεμπα αυτό το παιδί στις αρχές. Στην αστυνομία, σε έναν δικηγόρο, σε μία ειδική οργάνωση, ακόμη και στα μίντια».

Στην Ιαπωνία αυτοκτονεί ένας έφηβος την ημέρα εξαιτίας του μπούλινγκ, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία. Και όπως προκύπτει από περιστατικά που βγαίνουν όλο και πιο συχνά στο φως και στην Ελλάδα, το συγκεκριμένο πρόβλημα είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτό και στη δική μας χώρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News