Δεν ξέρω αν σας φαίνεται πολύ γλυκερό (υπάρχουν και κάποιοι που το απορρίπτουν ως πολύ… σοροπιάρικο για τα γούστα τους), αλλά η μελωδία ήταν, είναι και θα είναι το Α και το Ω στη μουσική και το τραγούδι. Και οι μελωδιστές ή μελωδοποιοί όπως ο Μισέλ Λεγκράν θα είναι πάντα οι δημοφιλέστεροι για το ευρύτερο κοινό. Καλή η αβάν γκαρντ και όσα άλλα ρεύματα προσπερνούν την μελωδία υπέρ της φόρμας ή του ρυθμού ή της αρρυθμίας, αλλά εκείνη είναι και θα είναι η Βασίλισσα.

Αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε τον μεσιέ Λεγκράν. Στα 86 του, πλέον, με τόσες δεκαετίες καριέρας, τρία Οσκαρ, πέντε βραβεία Grammy, μία Χρυσή Σφαίρα, σάουντρακ για 200 ταινίες και τηλεοπτικές παραγωγές, 100 άλμπουμ και αμέτρητες πωλήσεις, ξέρει. Κι αν δεν σας φτάνει ο μεσιέ Λεγκράν, ρωτήστε έναν λάτρη και – αεί – λειτουργό της μελωδίας, πολύ νεότερο: τον Γιώργο Περρή, που θα παραταχθεί μαζί του, την Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου, στο Ηρώδειο, υπέρ της αιώνιας και αθάνατης Μελωδίας. Σε μια κοινή συναυλία, με την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, που πέρα και πάνω από όλα θα φωτίσει το έργο έξι δεκαετιών του συνθέτη, τραγουδοποιού, τραγουδιστή, δεινού ενορχηστρωτή, μελωδοποιού Μισέλ Λεγκράν. Μαζί και εκείνους τους αγαπημένους «Ανεμόμυλους του Μυαλού» (Windmills Of Your Mind) του, που συνεχίζουν να γεννούν μελωδίες. Προστατευμένες από την αταξία των ήχων κάτω από τις θρυλικές «Ομπρέλες του Χερβούργου». Όπως τα χέρια του συνεχίζουν, σαγηνευτικά, να διευθύνουν ορχήστρες ή να σαγηνεύουν τα πλήκτρα του πιάνου. Όπως και στο Ηρώδειο.

Για να ξέρετε, λίγο ως πολύ ήδη αποκαλύφθηκε εδώ το πρόγραμμα της συναυλίας του μεσιέ Λεγκράν μαζί με τον Γιώργο Περρή. Καταρχάς ο συνθέτης και άλλοτε τραγουδιστής θα διευθύνει την Ορχήστρα σε τέσσερις σουίτες, με άξονα τις μουσικές του για βραβευμένες ταινίες (Ομπρέλες του Χερβούργου, Summer Of ’42, Γιέντλ, το οποίο έχει μαρκάρει η Μπάρμπρα Στρέιζαντ, και ένα αφιέρωμα στον Στιβ ΜακΚουίν και την «Υπόθεση Τόμας Κράουν», όπου και το Windmills Of Your Mind) και στη συνέχεια θα τραγουδήσει τραγούδια από όλες τις εποχές του ο Γιώργος Περρής, στα γαλλικά και στα αγγλικά. Η έκπληξη θα είναι ένα από τα τραγούδια, από τα πρώτα χρόνια του Μισέλ Λεγκράν ως τραγουδιστή, που θα ακουστεί για πρώτη φορά στα ελληνικά, σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου.

Είναι «οικεία και ζεστά» όλα αυτά τα τραγούδια για τον Γιώργο Περρή, όπως μου εξομολογείται. Ανατρέχοντας στην καταγωγή της μητέρας του, από τη Γαλλία, απ’ όπου του έφερε αυτά τα τραγούδια, καταρχάς με την φωνή της Νάνας Μούσχουρη ή του ίδιου του Μισέλ Λεγκράν. «Όταν τα ακούς 30 χρόνια, ξέρεις ακόμη και την κάθε αναπνοή τους». Το στοίχημα είναι ένα: «Να βρω την δική μου τοποθέτηση μέσα σε αυτά, τώρα».

Πολύ μελωδικά; Μήπως και πολύ γλυκερά, όπως λέγαμε και στην αρχή; «Είναι, δηλαδή, ο Χατζιδάκις γλυκερός;», μου απαντάει – ή μάλλον με ρωτάει ρητορικά – ως ένθερμος υπέρμαχος της μελωδίας ο Γιώργος Περρής. Δηλαδή, η Μελωδία μας χρειάζεται; Ακόμη και πάντα; «Μας χρειάζεται για τον ίδιο λόγο που μας χρειάζεται το νερό. Είναι ο ορισμός της ομορφιάς και της ουσίας της Μουσικής. Η βάση της. Ήμουν είμαι και θα είμαι υπερασπιτής της», δηλώνει απερίφραστα. «Και δεν νομίζω ότι η μελωδία βγαίνει ποτέ εκτός μόδας», με κόβει. «Γι’ αυτό και έχουμε τόσα διαχρονικά τραγούδια με μελωδίες που χτυπούν απευθείας στην καρδιά. Αυτό είναι που μας αγγίζει και μας συγκινεί».

Μελωδία είναι και ο άξονας του Ελληνογάλλου (η μητέρα του γεννήθηκε στις γαλλικές Άλπεις, ο πατέρας του έχει καταγωγή από την Κρήτη και τη Μικρασία) τραγουδιστή στα επόμενα, μετά το Ηρώδειο, διεθνή σχέδιά του. Μιλάμε καταρχάς για την σύμπραξή του στον Καναδά με την – Βελγοϊταλίδα – Λάρα Φαμπιάν και για έναν ελληνικό δίσκο με την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τη Λίνα Νικολακοπούλου, που το πρώτο σινγκλ του θα κυκλοφορήσει στα τέλη του φθινοπώρου. Έπειτα έρχεται το δεύτερο τηλεοπτικό αφιέρωμα στον ίδιο, από το αμερικανικό κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο PBS.

Και, τέλος, μετά τον πρώτο του διεθνή δίσκο, που είχε κυκλοφορήσει από την Decca («Picture This», το 2014), έπεται και δεύτερος που θα κυκλοφορήσει από διάφορες εταιρείες, ανά χώρα. Άλλωστε, το παραδέχεται: «Η δισκογραφία έχει αλλάξει πολύ. Και πλέον η παραγωγή περνάει από τα χέρια της στους καλλιτέχνες. Ανήκω σε μια γενιά καλλιτεχνών που πρέπει να τα κάνει όλα. Μπορεί από παιδί να μην ονειρευόμουν τίποτε άλλο στην ζωή μου, παρά να τραγουδώ. Όμως, θα ήταν ασέβεια προς αυτόν τον μεγάλο μπλε ουρανό να μην τα κάνω όλα αυτά. Μπορεί να τραγουδώ, αλλά και να κόβω τιμολόγια. Αν χρειαζόταν θα σφουγγάριζα μέχρι και το πάτωμα της σκηνής. Έχει μεγάλο τίμημα το να αφιερωθείς στην απόλυτη ουσία της ζωής σου, που είναι η τέχνη σου».

Ο Γιώργος Περρής παραδέχεται, στο φινάλε της κουβέντας μας, και κάτι ακόμη. Για τους καλλιτέχνες: «Η φύση μας είναι να είμαστε παιδιά που παίζουν με τα κουβαδάκια. Oταν πρέπει να κάνουμε άλλα πράγματα, κόντρα σε αυτή τη φύση μας, παίρνουμε ένα μερίδιο στρες, που εύχομαι κάποτε να το αποβάλλω από πάνω μου».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News