Εχουν περάσει αισίως 21 χρόνια από τότε που η τραγική είδηση του θανάτου της πριγκίπισσας Νταϊάνα, στις 31 Αυγούστου του 1997, συγκλόνισε τους πάντες. Και όμως αυτός ο θάνατος, αυτή η κηδεία, και φυσικά αυτή η γυναίκα, εξακολουθεί να αποτελεί υλικό ανάλυσης. Αλλά και αφορμή καλλιτεχνικής έκφρασης, όπως αποδείχτηκε με την αναπαράσταση-παρωδία που σκηνοθέτησε μία ομάδα βρετανών καλλιτεχνών, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων, προτού καν πραγματοποιηθεί, στο Σάλφορντ.

«Είτε είσαι φίλος του Στέμματος είτε ορκισμένος εχθρός του, υπάρχει ένα όριο στη σάτιρα. Τραγικά γεγονότα όπως ο θάνατος, πρέπει να παραμένουν ιερά» ήταν το επιχείρημα που κυκλοφόρησε σε πολλά δημοσιεύματα και φυσικά, στα social media – όπως αναφέρει ο Guardian.

Και κάπως έτσι, η έγκριτη βρετανική εφημερίδα αποφάσισε να στείλει δημοσιογράφο για να καλύψει αυτό το τόσο αμφιλεγόμενο δρώμενο.

«Οι καλλιτέχνες που εμπλέκονται σε αυτό είχαν πρόθεση να κοροϊδέψουν τη Νταϊάνα; Ή μήπως συμβαίνει κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον από αυτό; Αποφάσισα να το ανακαλύψω ακολουθώντας την μαυροφορεμένη πομπή με το φέρετρο που ήταν καλυμμένο με σημαίες. Οπως είχε ζητηθεί από όσους σκόπευαν να πάρουν μέρος σε αυτή την παράξενη αναπαράσταση, όλοι φορούσαν μαύρα, κάποιοι κρατούσαν λουλούδια και ήταν σιωπηλοί. Η πομπή προχωρά αργά, επιβραδύνοντας, και σε κάποια σημεία σταματώντας την κυκλοφορία στους δρόμους του Σάλφορντ. Πραγματικοί παπαράτσι τρέχουν για να έρθουν κοντά, όπως ακριβώς κυνηγούσαν τη μοιραία Μερσεντές στην οποία επέβαινε η Νταϊάνα λίγο πριν από το τραγικό τροχαίο στο Παρίσι. Μια φωνή ακούγεται να λέει: “Αυτή θα είναι η πιο αλλόκοτη εμπειρία που θα βιώσουμε εφέτος» περιγράφει ο δημοσιογράφος Ντέιβ Σίμπσον.

Υπεύθυνος για τη σκηνοθεσία αυτής της αναβίωσης, είναι ο βρετανός συγγραφέας Οστιν Κόλινγκς. Μεγαλωμένος σε ένα αντι-βασιλικό περιβάλλον, είχε από μικρός μία ροπή στο να κοροϊδεύει ο,τιδήποτε και οποιονδήποτε προερχόταν από το παλάτι. Εχοντας αποφασίσει όμως να ασχοληθεί με τη Νταϊάνα, πέρασε αμέτρητες ώρες παρακολουθώντας αρχειακό υλικό από τις δημόσιες εμφανίσεις μιας γυναίκας, που τελικά, όπως συμπέρανε ο ίδιος «υπήρξε πάντα το παθιασμένο αγκάθι στο βασιλικό στέμμα. Οσο περισσότερο την παρατηρείς, τόσο πιο αξιολάτρευτη γίνεται. Οταν βλέπεις υλικό με τη βασίλισσα Ελισάβετ να πλησιάζει το πλήθος, καταλαβαίνεις ότι δεν το πλησιάζει στ’ αλήθεια. Κρατάει τις αποστάσεις της. Ενώ η Νταϊάνα γίνεται ένα μαζί του».

Ο σκηνοθέτης του event, θυμάται το πόσο άμεσα, η πραγματική κηδεία της Νταϊάνα κατάφερε να στρέψει ένα ολόκληρο έθνος ενάντια στη βασιλική οικογένεια, για τον τρόπο με τον οποίο της είχε φερθεί.

Η τελετή ξεκινά. Η είσοδος απαγορεύεται στους παπαράτσι μέσα στο παλιό κλαμπ που τώρα έχει μετατραπεί σε χώρο τέχνης. Ολοι μαζεύονται μέσα σε αμήχανη σιωπή. Ο χώρος δεν θυμίζει σε τίποτα ανθοστολισμένο ιστορικό παρεκκλήσι. Εχει τεράστια ηχεία που έχουν ξεμείνει από το κλαμπ, εντείνοντας τη σουρεαλιστική ατμόσφαιρα.

Τον Τόνι Μπλερ, τότε πρωθυπουργό, υποδύεται ένας παράξενος τυπάκος, ο οποίος στην πραγματική του ζωή δουλεύει σε κουζίνα και σε νυχτερινά μαγαζιά. Χρειάστηκε να παρακολουθήσει αρκετά βίντεο, ώστε να πετύχει το πομπώδες ύφος, ακόμη και το δήθεν συγκινημένο τραύλισμα του βρετανού πολιτικού. Το κοινό τον αποδοκιμάζει και τον γιουχάρει.

Στο ντεκόρ, υπάρχει κι ένα στραπατσαρισμένο Volkswagen και όχι Μερσεντές, είναι γεμάτο με λουλούδια, έχοντας τη δική του σημειολογία.

Μετά το τέλος, οι απόψεις διίστανται. Κάποιοι είδαν σε αυτό μία απλή παρωδία της βασιλικής βιομηχανίας, που έχει τη δύναμη να μετατρέπει τα πάντα σε υπερθέαμα, είτε πρόκειται για γάμο, είτε πρόκειται για κηδεία. Κάποιες είδαν παραλληλισμούς με το κίνημα του #MeToo, καθώς η Νταϊάνα ήταν μία δυναμική γυναίκα που πλήρωσε πολύ σκληρά το τίμημα.

Το σίγουρο είναι πάντως, ότι 21 χρόνια μετά, η «πριγκίπισσα του λαού» έχει ακόμη τον βρετανικό λαό με το μέρος της. Ισως επειδή ήταν η πριγκίπισσα του παραμυθιού που αρνήθηκε να παίξει τον ρόλο που της έδωσαν γραμμένο και προτίμησε να αυτοσχεδιάσει. Και τελικά, γύρισε την πλάτη στο «και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα…».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News