«Δεν ήταν φωτογραφικός ο διορισμός μου, τιμή μου να ήμουν καθαρίστρια». Γι’ αυτό λατρεύω να ψαχουλεύω λέξη-λέξη, τα λόγια των ανθρώπων. Ενα «να ήμουν» και ξεμπροστιάζει το εσώψυχο της! Μα, γιατί τότε δεν έγινες, πουλάκι μου;

Το σοκαριστικό είναι ότι η νεαρά έπαιξε την καθαρίστρια. Υποδύθηκε την καθαρίστρια. Εκανε πλάκα, ότι και καλά θα είναι καθαρίστρια. Αρα, κατ΄ουσίαν υποτίμησε το σημαντικότατο επάγγελμα της εργάτριας καθαριότητας.

Αντιλαμβάνεστε πόσο βάρβαρο, πόσο τσίπικο είναι αυτό; Επέλεξε, πριν σταθεί στα δικά της πόδια στο ελάχιστο, να διαβεί από ένα μονοπάτι αναξιοπρέπειας, παράκαμψης, bypass. Φθήνιας. Οσο φθηνό είναι, να είσαι νέος άνθρωπος, σπουδαγμένος και αντί να παραδίδεις το βιογραφικό σου, αντί να μετράς λεπτά πότε και αν θα χτυπήσει το τηλέφωνό σου, αντί να φτάνεις ουρανό από χαρά και αγωνία για την όποια συνέντευξη, να νοιάζεσαι πώς θα σφίξεις το χέρι του «εξεταστή», πώς θα σταθείς σωστά, πώς θα είσαι ντυμένος, πώς θα πείσεις τον απέναντι σου για τα προσόντα σου, δηλαδή έτοιμος να πολεμήσεις, να απογοητευτείς, να πέσεις, να σηκωθείς, να σκεφτείς να φύγεις, να μείνεις ή να προσπαθήσεις, να ξαναπροσπαθήσεις σοφότερος από την εμπειρία της προηγούμενης σου συνέντευξης «interview»…

Να ζήσεις ρε παιδί μου!… Να ζήσεις την ηλικία σου ως νέος άνθρωπος, όχι ως κολακο-χαμαιλέων. Να πράξεις όπως πράττουν εκατομμύρια στον πολιτισμένο κόσμο, όχι πορφυρογέννητοι-κομματογέννητοι… Εσείς, εσύ, ως μεγάλης κομματο-όρνιθας αβγό, προτίμησες-άντεξες-«κατάφερες», να συνδιαλέγεσαι σε καφενειογραφεία, ανάμεσα σε χάχανα και παρακάλια του αισθητικού στυλ «έλα μωρέ που δεν μπορείτε να με βάλετε. Αν δεν μπορείτε εσείς, τότε ποιος μπορεί;». Και συνεχή τηλεφωνήματα: «Μήπως είδατε το θέμα μου»… Το θέμα «μου». Και πιθανώς γονείς ως μεσάζοντες ή θείος, που έκανε αντίσταση (τίγκα στους αντιστασιακούς ο τόπος!) ή κάποιος παραθείος που ήταν κοντά στο κόμμα πριν γίνει μεγάλο…

Και κάτι τέτοια, μπλιαχ! Μπλιαχ μωρέ! Πώς τα καταδέχεστε τόσα μπλιάχ, σεις σύγχρονοι; Πότε πρόλαβες να συμβιβαστείς έτσι, σε χαμηλή πτήση; Και έχεις την ελαφράδα-θράσος να δηλώνεις: «Τιμή μου να ήμουν καθαρίστρια». Πού να το αντέξεις κορίτσι μου; Ξέρεις τι κόπο έχει το καθαρίστρια; Ξέρεις τι μπόι εσωτερικό απαιτείται για να κάνεις μια δουλειά που οι άλλοι την απαξιούν;

Εσείς για παράδειγμα… Ο,τι υπήρχε σε καθαρίστρια, το ξεγελάσατε. Αυτή είναι η αλήθεια. Τι σε δικαστικό σώμα διορίζατε-αναβαθμίζατε καθαρίστριες, τι -καλή ώρα όπως εσύ- το «παίξατε» πλάκα, στη διαδρομή μιας αυτόματης εκτόξευσης προς Υπουργεία και μεγαλεία. Αλήθεια, τόσο που «ακυρώνετε» τον κλάδο, θα ασχοληθείτε άραγε ποτέ με τον κλάδο καθαριότητας; Ή δεν υφίσταται κλάδος;

Σκέφτομαι, ότι πρέπει να γελάσατε πολύ δεσποινίς όταν σας διαμήνυσαν τον τρόπο του σκανδαλιάρικου μπασίματός σας. Βάζω στοίχημα. Με τη φαντασία μου μάλιστα στήνω ολόκληρο διάλογο:

«Μα δεν βρήκατε τίποτα άλλο, κύριε Τάκη; Θα γελάνε και οι κότες! Θα μας πάρουν χαμπάρι».

«Αστο, ρε κορίτσι μου, σε μένα! Για χαζό μ’ έχεις; Ποιος να μας ελέγξει; Πρώτη φορά νομίζεις γίνονται αυτά;»…

Μπλιαχ! Κοπελιά, μπλιαχ!

Η πολιτική έχει ανάγκη από νέους-μαγκάκια. Που δεν κωλώνουν στην ανεύρεση εργασίας, που πολεμάνε με αντιπάλους αντιστοίχων προσόντων για να βγούνε μπροστά, που αναζητάνε την αξιοκρατία γιατί ακριβώς θεωρούν εαυτούς άξιους. Τι σχέση έχετε εσείς μ’ αυτούς τους νέους; Sorry… Γριά. Θα σας τρομάξω… Είστε γριά! Παλιά πράγματα. Βρωμάνε παλιά. Οι διορισμοί εκ παραθύρου (καθαρισμένου από χέρι καθαρίστριας) είναι project. Είναι συναλλαγή δυο φθηνών. Ονειρεύομαι να μπουν στην πολιτική νέοι ακριβοί.

Συνεχίστε σεις την παντομίμα σας «δεν ήταν φωτογραφικός ο διορισμός μου. Τιμή μου να ήμουν καθαρίστρια». Επιτρέψτε μου… Δεν ήσασταν για καθαρίστρια. Δεν διαθέτατε τα προσόντα αντοχής. Μα πότε προλάβατε να παραδώσετε όπλα; Εξω, εκατομμύρια πολεμάνε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News