Στο Protagon, η διεύθυνση και οι περισσότεροι αρθρογράφοι, στήριξαν την πρωτοβουλία της κυβέρνησης για την επίλυση του Μακεδονικού. Η σχετική αρθρογραφία υποστήριξε ότι ακόμα και αν η χώρα κάνει υποχωρήσεις, όπως απαιτεί κάθε διαπραγμάτευση, η επίλυση της εκκρεμότητας μόνο όφελος θα έχει για τα εθνικά συμφέροντα.

Η άποψη αυτή εδράζεται στην προοπτική εισόδου των γειτόνων στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, κάτι που θα ευνοήσει τη διακρατική συνεργασία σε ένα πλαίσιο σταθερότητας, διευρύνοντας παράλληλα τη ζώνη ελληνικής οικονομικής επιρροής και ελέγχοντας τον γεωπολιτικό επεκτατισμό της Αγκυρας.

Βέβαια οι πρόσφατες αποκαλύψεις, δια των Wikileaks, δείχνουν ότι οι γείτονες πήραν περίπου αυτά που ήθελαν (Βόρεια Μακεδονία με μακεδονική γλώσσα και εθνότητα), ασχέτως αν ο Νίκος Κοτζιάς ισχυρίζεται ότι δεν είχαν ποτέ την πρόθεση να αποδεχθούν την ονομασία «Βόρεια Μακεδονία». Ούτως ή άλλως η διεθνής κοινότητα ως «Μακεδόνες» τους αναγνωρίζει ως προς το κράτος, την εθνότητα και, ουσιαστικά στη γλώσσα. Η κυβέρνηση έβαλε σε ρεαλιστική βάση ένα παιχνίδι χαμένο εδώ και καιρό, πετυχαίνοντας, ωστόσο, την αφαίρεση των αλυτρωτικών από το Σύνταγμα, επενδύοντας στα οφέλη που θα φέρει ο χρόνος και η συνύπαρξη στις ευρωατλαντικές δομές. Άλλωστε σύμμαχοι, εταίροι και δανειστές άσκησαν πίεση που δεν ήταν εύκολο να αγνοηθεί.

Εντάξει. Αυτά τα λέμε εμείς και όσοι συμφωνούν με τη διευθέτηση. Η κυβέρνηση γιατί δεν υπερασπίζεται τη συμφωνία που πέτυχε; Διότι αν εξαιρέσουμε τη μεστή και συγκροτημένη ομιλία του Τσίπρα στη Βουλή (η πιο σοβαρή κοινοβουλευτική τοποθέτηση ενός πολιτικού που αρέσκεται σε κουτσαβακισμούς), η κυβέρνηση έχει σταματήσει να επιχειρηματολογεί υπέρ της συμφωνίας. Απλώς αποδίδει υβριστικούς χαρακτηρισμούς σε όσους διαφωνούν με το περιεχόμενό της. Από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο μέχρι το τελευταίο έμμισθο τρολ, όσοι διαμαρτύρονται ή διαδηλώνουν κατά της συμφωνίας χαρακτηρίζονται γραφικοί, ακροδεξιοί, φασίστες. Προφανώς και έχουν δίκαιο για ένα κομμάτι -το Μακεδονικό είναι ένα θέμα που ευνοεί την ακρότητα. Όμως εδώ η κυβέρνηση συμπεριφέρεται όπως αυτοί τους οποίους εγκαλεί. Έχει προσδώσει ιδεολογικό χαρακτήρα σε ένα εθνικό ζήτημα, σκάβοντας χαρακώματα αντιπαράθεσης, χωρίς κανένα, μα κανένα, ουσιαστικό επιχείρημα. Μόνο τη Μαρέβα δεν έχει εμπλέξει. Ακόμα…

Τα εθνικά θέματα χρειάζονται συγκλίσεις, όχι συγκρούσεις. Απαιτούν συζήτηση πάνω σε επιχειρήματα. Εδώ η αντιπολίτευση έχει φέρει το παιχνίδι της πιο κοντά στους κανόνες, κάνοντας κριτική πάνω σε συγκεκριμένα τμήματα της συμφωνίας. Όχι πως δεν υπάρχουν και από εκεί φωνές που κραυγάζουν για προδότες και εθνικούς μειοδότες, αλλά σε γενικές γραμμές η κριτική πατάει σε λογικά επιχειρήματα. Οφείλει και η κυβέρνηση να κάνει το ίδιο, απευθυνόμενη στην κοινή γνώμη. Γιατί δεν το κάνει; Ακατανόητο. Λες και η ίδια δεν πιστεύει, τελικά, αυτό που υπέγραψε και πετάει τη μπάλα στην κερκίδα της αρένας. Είναι σαν να μην μπορεί να υπερασπιστεί με συνέπεια την επιλογή της.

Όσο και αν φωνάζουν οι πλατείες, η κυβέρνηση οφείλει να μιλήσει σε χαμηλούς τόνους. Και να φωτίσει τις θετικές πτυχές της συμφωνίας. Ολόκληρη εταιρεία, φίλου του Ζάεφ, αγοράσαμε στα Σκόπια, ας τραβήξουμε μια μπαλαντέζα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News