Όλα ξεκίνησαν στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας όταν διαπίστωσες ότι η κλεψύδρα των διακοπών αδειάζει.

Όσο περνούσαν οι μέρες έβλεπες στον ύπνο σου ολοκληρωμένο πλέον τον εφιάλτη της Δευτέρας: πρώτη μέρα στο γραφείο, σαφώς χειρότερη από την πρώτη μέρα στο σχολείο. Τώρα δεν υπάρχουν ούτε κενά στο πρόγραμμα, ούτε καθυστέρηση στην παραλαβή των βιβλίων που δημιουργούσε μια αρχική χαλαρότητα. Από την αρχή στα βαθιά, με τον διευθυντή να διαπιστώνει χαιρέκακα στη διευρυμένη σύσκεψη: «λοιπόν, τέλειωσαν οι διακοπές. Πάμε να δούμε τη στρατηγική της νέας περιόδου. Έχω κάνει ήδη τον πρώτο σχεδιασμό (από την ξαπλώστρα), αλλά περιμένω τις δικές σας προτάσεις». Ξυπνάς ιδρωμένος. Δεν ήταν μόνο στο όνειρό σου. Ξέρεις ότι θα γίνει πραγματικότητα. Δεν έγινες ξαφνικά Νοστράδαμος. Απλώς η εμπειρία, εκτός από ακριβό (λέμε τώρα), δύσκολο και ενίοτε λίγο ξινό εργαζόμενο, σε κάνει να βλέπεις τα γεγονότα πριν εξελιχθούν. Ειδικά τις κακοτοπιές.

Κι έτσι, πριν φτάσει η Δευτέρα, ο εφιάλτης της πρώτης σύσκεψης σκιάζει τον επίλογο των διακοπών.

Το Σάββατο, η συζήτηση με τους φίλους περιστρέφεται γύρω από το ερώτημα «πότε θα κάνουμε κανένα ωραίο τριημεράκι τον Σεπτέμβριο;». «Μην αποχαιρετήσουμε από τώρα το καλοκαίρι. Έχουμε δρόμο μέχρι το φθινόπωρο», λες, γνωρίζοντας τη ματαιότητα της διαπίστωσής σου.

Κυριακή βράδυ στο σπίτι, το YouTube ανεβάζει μόνο του στο playlist το τραγούδι του Μούτση με τη Νανά Μούσχουρη να σου λέει με νόημα «έφυγε το καλοκαίρι, δίχως μια λέξη να μας πει…». Σφηνώνει στο μυαλό σου η πικρή ανάμνηση από τον αντιπαθητικό θείο που σου έλεγε τέτοια μέρα πριν δεκαετίες «νωρίς για ύπνο απόψε διότι από αύριο ο κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του». Και σου έχει μείνει έκτοτε η ιερή αγανάκτηση ότι δεν έχεις κάνει κάτι κακό για να σου αξίζει κάτεργο. Ή μήπως είχες κάνει και ο θείος ήξερε καλύτερα; (Οι προληπτικές ενοχές, σου έχουν μείνει από το κατηχητικό και ξεφυτρώνουν ανεξέλεγκτες παρά τη δεκαετή ψυχανάλυση).

Δευτέρα πρωί, ώρα 07.30. Το ξυπνητήρι χτυπά και νιώθεις το πρώτο σωματοποιημένο σύμπτωμα. Μην ανησυχείς. Η εμπειρική παρατήρηση ετών έχει καταγράψει ότι πολύ συχνά τα πόδια κατά την πρώτη μέρα μετά τις διακοπές να είναι πιο βαριά απ’ ό,τι συνήθως. Σαν να αρνούνται να σε σηκώσουν από το κρεβάτι τόσο νωρίς. Σαν να σου λένε «τι σε έπιασε και θέλεις να σηκωθείς; Μέχρι τώρα, ξημερώματα έδινες μόνο δικαιώματα, δεν έφτιαχνες πρωινό καφέ»! Και επειδή το σώμα έχει βραχεία και επιλεκτική μνήμη θυμάται μόνον όσα έκανες τις τελευταίες τρεις εβδομάδες, όχι παλαιότερα.

Ο εγκέφαλος όμως παίρνει το πάνω χέρι και επιβάλλει το εγερτήριο.

Στο μετρό, οι σταθμοί εναλλάσσονται κι εσύ είσαι μεταξύ ύπνου και διάφορων υπαρξιακών αγωνιών: Ποιος είσαι; Πού πας; Τι δρόμο θέλεις πραγματικά να ακολουθήσεις

Όλες οι μεγάλες αποφάσεις που είχες σχεδιάσει να λάβεις εν ηρεμία στις διακοπές έπαιρναν διαρκώς αναβολή. Δεν κατέληξες αν θα στείλεις βιογραφικό για την αγγελία που είδες από τις Βρυξέλλες. Δεν αποφάσισες αν έχει έρθει η ώρα για την μεγάλη αλλαγή στην καριέρα σου. Δεν σκέφτηκες καν αν θα ζητήσεις σαφέστερο job description στη δουλειά σου για να γλιτώσεις από τις απλήρωτες υπερωρίες και την έξτρα εργασία. Διότι, όταν σε υποδέχθηκαν ως «πολυεργαλείο», το θεώρησες τιμητικό. Υπέθετες ότι ακόμα και ελβετικός σουγιάς να ήσουν δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν ταυτόχρονα όλες σου τις δυνατότητες. Διαψεύστηκες περίτρανα. Όλα είναι δυνατά αν πρέπει να βουλώσεις τις τρύπες του συστήματος και να καλύψεις τους άχρηστους που πληρώνονται τα διπλά, αλλά κάνουν τα μισά.

Μην ξεχαστείς. Ο επόμενος σταθμός είναι ο δικός σου.

Ανεβαίνεις τη σκάλα παρηγορώντας τον εαυτό σου ότι μπορεί στις διακοπές να μην πήρες τις στρατηγικές αποφάσεις για τη ζωή σου, αλλά τουλάχιστον θα υλοποιήσεις τις τακτικές. Με την πρώτη ευκαιρία θα ζητήσεις αύξηση και αναμφίβολα θα τηρείς απαρέγκλιτα το ωράριο σου στη νέα σεζόν για να καταφέρεις να ξεκινήσεις μαθήματα γιόγκα.

Δεν είναι ανησυχητικό όταν πας να ανοίξεις τον υπολογιστή και δεν θυμάσαι τον κωδικό. Δυστυχώς δεν είσαι υπουργός της κυβέρνησης για να σου έχει κολλήσει η γραμματέας σου post it με το διαβόητο 123456.

Όταν επίσης σηκώσεις το ακουστικό και μείνεις στήλη άλατος ακούγοντας τον βόμβο χωρίς να θυμάσαι το εσωτερικό του κυλικείου, μην ντραπείς να ρωτήσεις τους συναδέλφους. Κι εκείνοι είχαν συμβουλευθεί νωρίτερα τον κατάλογο. Οι περιττές πληροφορίες που είχαν πέσει για μέρες σε αχρησία θέλουν λίγο χρόνο για να επανέλθουν στην επιφάνεια.

Στα πρώτα λεπτά μέχρι να ανοίξει ο υπολογιστής σου (όπου ο τεχνικός ακόμα δεν έκανε σέρβις) δώσε στους συναδέλφους μια απολύτως εξωραϊσμένη εκδοχή των διακοπών σου, σαν να ανεβάζεις φωτογραφίες στο Instagram. Χρησιμοποίησε όλα τα διαθέσιμα φίλτρα. Εξάλλου και οι άλλοι μάλλον το ίδιο κάνουν.

Στις δώδεκα, το σώμα σου θυμάται την αίσθηση της βουτιάς στη θάλασσα, αλλά εσύ ακόμα παλεύεις με τα αδιάβαστα emails.

Κατά τη μιάμιση σκέφτεσαι ότι σήμερα δεν θα φας τα ωραία κεφτεδάκια με χόρτα, φέτα και παγωμένη μπύρα δίπλα στη θάλασσα και αναζητείς το πλησιέστερο υποκατάστατο στο ηλεκτρονικό μενού απ΄όπου συνήθως παραγγέλνεις.

Πάει τρεις και νομίζεις ότι ο χρόνος περνά σε slow motion. Μοιάζει με το μαρτύριο της σταγόνας. Τα βλέφαρα σου βαραίνουν διότι τέτοια ώρα χθες είχες ήδη ξαπλώσει για τη μεσημεριανή σου σιέστα.

Η γοητεία του dolce far niente σου φαίνεται πιο ελκυστική από ποτέ.

Νοσταλγείς τη μεθυστική απραξία, τη σιωπή και το να ατενίζεις το κενό στη θάλασσα. Να γίνεσαι ένα με το τίποτα.
Αντ’ αυτού, τώρα εξαντλείς την ενέργειά σου για να πείσεις ότι σε ενδιαφέρει η επίτευξη των στόχων για το επόμενο τετράμηνο.

Έχει φτάσει έξι. Σέρνεις τα βήματά σου για να φύγεις από το γραφείο.
Έχεις εμφανίσει όλα τα συμπτώματα του συνδρόμου «πρώτη μέρα στη δουλειά μετά από τις διακοπές».

Ξέρεις κατά βάθος ότι κάθε χρόνο κάπως έτσι είναι και ότι μετά από μερικές ημέρες ή εβδομάδες (για να μην πω μήνες) συνέρχεσαι. Ή μήπως φέτος τα συμπτώματα είναι πιο έντονα από πέρυσι; Τα εσωτερικά ερωτήματα απαιτούν πιο πιεστικά απαντήσεις!

Είναι η ηλικία ή το φετινό καλοκαίρι άφησε πιο βαρύ το αποτύπωμά του;

Είσαι όμως πολύ κουρασμένος και αποδιοργανωμένος για τέτοιες αναλύσεις.

Προτιμάς να αναζητήσεις στο ημερολόγιο του κινητού το επόμενο τριήμερο, αλλά ακόμα και η 28η Οκτωβρίου φέτος πέφτει Σάββατο. Αισθάνεσαι σαν να ζεις σε σκίτσο του Αρκά με τον Φεβρουάριο να σου κάνει πλάκα.

Και είναι μόλις Δευτέρα….

Σημείωση: Όλα τα παραπάνω αποτελούν δημιούργημα οργιώδους φαντασίας και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Εσύ έχεις τη σούπερ δημιουργική δουλειά στην οποία αδημονούσες να επιστρέψεις από τις διακοπές και ενθουσιασμένος να ξεκινήσεις τα καινούργια projects.

Προφανώς δεν έχεις καν διαβάσει αυτό το άρθρο, διότι η παραγωγικότητά σου έχει ήδη πιάσει 0-100 σε χρόνους Ferrari και το οκτάωρό σου είναι πολύτιμο για να σερφάρεις στο ίντερνετ. Δεν έχεις ώρα για χάσιμο στον εργασιακό σου χώρο που τόσο αγαπάς.

«Καλά δεν τα λέω κύριε Διευθυντά»;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News