H Ελλάδα πλησιάζει στο τέλος μιας οδύσσειας. Μετά από οκτώ γεμάτο δράμα χρόνια κάποια αλλαγή έστω και συμβολική δίνει τον τόνο μίας νέας εποχής. Αναγέννηση και ανάκαμψη είναι οι λέξεις που χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο οι πολιτικοί ηγέτες και οι αξιωματούχοι των Βρυξελλών καθώς η ιστορική ημερομηνία της αποδέσμευσης έφθασε.

Όμως είναι πραγματικά έτσι τα πράγματα;

Φυσικά υπάρχει ανακούφιση, αλλά δεν αρκεί να γίνουν ενθουσιασμένοι οι πολίτες της χώρας. Από οικονομική άποψη, εξακολουθούμε σαν κράτος να υστερούμε σε βασικούς τομείς και πολλά ακόμα πρέπει να γίνουν. Οι πιστωτές μας δεν θα μας αποχαιρετίσουν οριστικά. Τον Ιανουάριο θα τεθεί σε εφαρμογή ένας ακόμη γύρος περικοπών αξίας 1, 8 δισ. Ευρώ. Και μιλάμε για δημοσιονομικούς στόχους μέχρι το 2060.

Αν και κάποια πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία θα κερδηθεί και η εθνική ψυχολογία μπορεί να αρχίσει να ανεβαίνει σιγά σιγά μία ασαφής μορφή ελέγχου και επιτήρησης θα εξακολουθεί να υπάρχει. Βέβαια έχουμε ξαναβρεθεί στην ίδια θέση και η εξάρτηση από ξένη επιτροπεία έχει πια χαραχθεί στο DNA μας. Πολλοί πιστεύουν ότι θα χρειαστεί μια δεκαετία, τουλάχιστον, μέχρι η χώρα μας να επιστρέψει στα προ της κρίσης επίπεδα διαβίωσης. Η επιδείνωση των δημογραφικών στοιχείων δεν βοηθάει πολύ: μετά τη Βουλγαρία, η Ελλάδα έχει το χαμηλότερο ποσοστό γονιμότητας στην ΕΕ, με τον πληθυσμό να μειώνεται σχεδόν κατά 3% ως αποτέλεσμα της μετανάστευσης και των λιγότερων γεννήσεων κατά τη διάρκεια της κρίσης.

Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση θα παρουσιάσει επαυξημένη αν όχι εντελώς διαφορετική την πραγματικότητα. Ξέρει πώς ο λαός προτιμά την ελπίδα από φυσική ανάγκη επιβίωσης ακόμα πώς ξέρει ότι δεν είναι ρεαλιστική. Ξέρεις πώς ο λαός προτιμάει ζωγραφιές και όχι το ρεαλιστικό τοπίο. Όχι επειδή είναι δειλός, αναξιοπρεπείς και χαζός. Αλλά επειδή θέλει τη χαραμάδα φωτός που χτυπάει στις πιο ευαίσθητες χορδές του.

Η μικροπολιτική εκμετάλλευση μίας κατάστασης είναι κάτι συνηθισμένο. Συνηθισμένες επίσης είναι οι βαρύγδουπες εκφράσεις «λεφτά υπάρχουν», «η ελπίδα έρχεται» κλπ. Μετά από τόσες εναλλαγές αυτά τα χρόνια η μνήμη πρέπει να πάρει θέση και να αποτρέψει στην καρδιά να πεισθεί εύκολα και αφελώς.

Η φιέστα θα στηθεί. Χρώματα, αρώματα και σλόγκανς. Επίκληση στο συναίσθημα. Για τη λογική ούτε λόγος…Θα πάμε; Kαι αν ναι, πώς ντυμένοι; Mε το μανδύα της αποκοπής από την πραγματικότητα και της όμορφης παράστασης που μας διασκεδάζει αλλά δεν μας χαροποιεί; Aν ναι τότε καλή μας τύχη…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News