Για έναν άθεο, κατά δήλωσή του, Πρωθυπουργό, ο εορτασμός και η κατάνυξη του Δεκαπενταύγουστου δεν θα έπρεπε να αποτελεί ορόσημο ούτε και γιορτή που να τον χαρακτηρίζει, αλλά ήταν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας που το ξεκίνησε πρώτος, με τα περί δύναμης της πίστης και μικρό Πάσχα της Oρθοδοξίας. Και με έναν περίεργο τρόπο, η διαδρομή του κ. Τσίπρα στην εξουσία έχει περάσει από τέσσερις πολύ ιδιαίτερες γιορτές της Παναγίας, χαρακτηριστικές της θητείας του και του τρόπου που κυβέρνησε και κυβερνά.

To 2015, οι καταρρακωμένοι παραθεριστές ταξίδευαν στις 14 Αυγούστου με τα πρωινά πλοία και έβλεπαν κάτι θλιβερούς ξάγρυπνους βουλευτές να παραμερίζουν τις από έδρας υστερίες της Ζωής και να ψηφίζουν το 3ο Μνημόνιο, το βαρύτερο και το πιο αχρείαστο. Μετά από αυτήν την κοινοβουλευτική περιπέτεια ο Αλέξης Τσίπρας, ο άνθρωπος που είχε οδηγήσει τη χώρα σε αυτήν την κατάσταση —δηλαδή αυτός που χαρακτήριζε «asset» της κυβέρνησης τον Βαρουφάκη, έβαζε την Κωνσταντοπούλου Πρόεδρο της Βουλής και είχε γεμίσει το Υπουργικό με καραμπινάτους δραχμιστές—, θα αποφάσιζε να ξεσκάσει.

Ο Πρωθυπουργός θα πήγαινε Δεκαπενταύγουστο στη Μήλο μαζί με το πρωτοπαλίκαρο Παύλο Πολάκη που τότε τον είχε υφυπουργό Εσωτερικών. Εκεί θα έπαιρνε και την απόφαση να οδηγήσει τη χώρα σε νέες εκλογές, ώστε να αναβαπτιστεί και να έχει το δικαίωμα να λέει ότι το έγκλημα του πρώτου εξαμήνου του 2015 πολιτικά έχει παραγραφεί.

Το 2016, ο κ. Τσίπρας αποφάσιζε να περάσει τις μέρες του Δεκαπενταύγουστου στην Αρτα, στο Αθαμάνιο που είναι το χωριό του. Εκεί θα χόρευε και τον περίφημο «καγκελάρη» γιατί είναι και της Κυψέλης και της υπαίθρου και γιατί η εθνοσωτήριος κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι, ως γνωστόν, με τον λαό.

Πλάι του στο χορευτικό ήταν η Ολγα Γεροβασίλη, τότε κυβερνητική εκπρόσωπος, γνήσιο τέκνο της Αρτας και πρόσωπο-κλειδί εκείνης της εποχής. Διότι εκείνο τον Αύγουστο του 2016 η κυβέρνηση Τσίπρα έπαιζε το έργο «βάζουμε τους καναλάρχες να πληρώσουν»· ναι ήταν η εποχή του διαγωνισμού-παρωδία για τις τηλεοπτικές άδειες, η φαρσοκωμωδία του Παππά με το Ινστιτούτο Φλωρεντίας, με τον Ιβάν να το παίζει λαγός κλπ. Μετά η Γεροβασίλη θα έβγαινε ασθμαίνουσα να βρίζει το ΣτΕ για τα 15.000 παιδάκια που θα έμεναν χωρίς παιδικό σταθμό —αλήθεια, έμειναν;— και όλο αυτό θα αποδεικνυόταν μια γελοία απάτη. Αλλά έτσι πέρασε και εκείνο το καλοκαίρι του Τσίπρα, με μύθους και δήθεν αγώνες κατά της διαπλοκής.

Το 2017, ο κ. Τσίπρας ήταν εξαφανισμένος. Υπήρχε και σχετικό hashtag στο Τwitter, διότι καιγόταν η βορειοανατολική Αττική και εκείνος δεν είχε δώσει σημεία ζωής· μετά ανέβηκε σε ελικόπτερο για να δει την έκταση της καταστροφής. Ηταν μια θλιβερή προοικονομία της τραγωδίας που ζήσαμε εφέτος στην ίδια περίπου περιοχή. Λέγεται πως τις ημέρες εκείνες του Δεκαπενταύγουστου του 2017 ο κ. Τσίπρας, ήταν στην Πάρο στη βίλα του Λαζόπουλου. Σε κάθε περίπτωση η απόδραση από τις ευθύνες του ήρθε με εκείνη τη γελοία ιστορία του Σταύρου Κοντονή και τους Εσθονούς. Η ελληνική κυβέρνηση ήταν η μόνη που δεν συμμετείχε σε συνέδριο της ΕΕ για τα εγκλήματα του κομμουνιστικών καθεστώτων και μια χώρα κουβέντιαζε όχι τις πυρκαγιές αλλά το αν ο Κοντονής είναι με τα καλά του.

Φθάσαμε στο 2018. Είναι άγνωστο πού πήγε ο κ. Τσίπρας. Αλλά η απόδραση από τη φρίκη των καμένων στο Μάτι, ήρθε με την απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών. «Θέλω να συγχαρώ και να ευχαριστήσω τους δύο αξιωματικούς μας και τις οικογένειές τους, για το σθένος, την υπομονή και την εμπιστοσύνη στις προσπάθειες όλων μας, που εν τέλει δικαιώθηκαν. Άγγελε, και Δημήτρη, καλή πατρίδα, και καλή λευτεριά», έγραψε ο Πρωθυπουργός στον επίσημο λογαριασμό του στο Twitter συνδράμοντας και αυτός στο όλο ταρατατζούμ που έγινε στην υποδοχή των δύο στρατιωτικών στο «Μακεδονία». Πάνω στη χαρά τους, τόσο ο κ. Τσίπρας όσο και ο υπουργός Αμυνας έσπευσαν με τις δηλώσεις και την παρουσία τους να προκαταβάλουν ότι οι δύο έλληνες στρατιωτικοί δεν είχαν καμία ευθύνη για το περιστατικό, ότι είναι δύο ήρωες κλπ. —μολονότι οι σοβαρές ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις οφείλουν να θέσουν έστω ορισμένα ερωτήματα για το πώς και γιατί ο «Αγγελος» και ο «Δημήτρης» αιχμαλωτίστηκαν χωρίς αντίσταση, για το αν εκτέλεσαν πλημμελώς τα καθήκοντά τους, να πράξουν εν ολίγοις τα προβλεπόμενα για μια υπόθεση που έφερε τη χώρα σε τόσο δύσκολη θέση. Αλλά ποιος στρατιωτικός δικαστής θα τολμήσει να αμφισβητήσει τον υπουργό Αμυνας και τον Πρωθυπουργό; 

Ολοι αυτοί οι Δεκαπενταύγουστοι του Αλέξη Τσίπρα έχουν ένα κοινό. Υπήρξαν ευκαιρίες για σωματική αλλά και πολιτική του απόδραση. Είτε με τυχοδιωκτικές κινήσεις, είτε με αμετροεπείς πρωτοβουλίες και αντιδράσεις, ο Πρωθυπουργός θέτει τη δική του ατζέντα, κερδίζοντας χρόνο και συνεχίζοντας να κυβερνά. Αλλωστε τώρα θα έχει ετοιμάσει και την ομιλία του για την έξοδο από τα μνημόνια. Αρκεί να μην συμπέσει με τα μνημόσυνα των νεκρών στο Μάτι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News