Η σήψη του ελληνικού γένους σε όλο της το μεγαλείο. Οι πυρκαγιές στην Αττική ήρθαν, για να ξεσκεπάσουν όλες αυτές τις παθογένειες που διαχρονικά υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία, αλλά τις κρύβουμε κάτω από το χαλάκι. Ακούγεται οξύμωρο, αλλά η φωτιά παρέσυρε σαν χείμαρρος την μάσκα που φορούν, εκατοντάδες συμπολίτες μας, πολιτικοί και δημόσια πρόσωπα. Τους εξέθεσε… ανεπανόρθωτα και αμετάκλητα.

Από τις κινήσεις αλληλεγγύης μέχρι τα σχόλια των περισσότερων πολιτών, που κατακλύζουν τις οθόνες μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, βλέπουμε κοινά σημεία. Η οπτικοποίηση της καθημερινότητάς μας, βγάζει στην επιφάνεια τον σκοτεινό εαυτό των ανθρώπων. Ο μιντιακός κανιβαλισμός των θυμάτων της τραγικής αυτής πυρκαγιάς έφτασε στο αποκορύφωμα. Ελεεινά ρεπορτάζ πουλούσαν με στυγνότητα φθηνό συναισθηματισμό, έδειχναν τους απανθρακωμένους ανθρώπους δίχως σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη και στο όνομα της τηλεθέασης εμπορευματοποιούσαν μια ανείπωτη τραγωδία.

Δεν ήταν όμως οι δημοσιογράφοι, που έβαλαν το κέρδος πάνω απ’ την αξιοπρέπεια. Ήταν και οι εκατομμύρια συμπολίτες μας, οι οποίοι βρήκαν περιθώριο για να δείξουν τις κοινωνικές ευαισθησίες τους μέσω δακρύβρεχτων αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και όταν έρχεται η ώρα να βοηθήσουν είτε είναι απόντες, είτε φροντίζουν να το δείξουν σε κάποιο instastory ή κάποια δημοσίευση. Τόσο κενοί εσωτερικά, που δεν γνωρίζουν ότι η φιλευσπλαχνία δεν είναι προϊόν διαφήμισης.

Ακόμα πιο θλιβεροί όμως ήταν αυτοί, που από την πρώτη στιγμή έσπευσαν να κάνουν αντιπολίτευση. Στο άκουσμα των πρώτων θυμάτων, θεώρησαν σκόπιμο να εκμεταλλευτούν τον θάνατο για ιδιοτελείς σκοπούς. Σίγουρα αυτοί θα είχαν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στο βιβλίο του Μακιαβέλι «ο Ηγεμών» αν το έγραφε σήμερα. Αντίστοιχα μίζεροι και ανάξιοι οποιουδήποτε δημόσιου αξιώματος είναι όμως και αυτοί, που δεν βρήκαν το θάρρος να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αυτοί που κατηγορούν τους πολίτες για «ανυπακοή στο νόμο». Εντάξει, αυτοί ίσως να είναι και χειρότεροι από όσους έκαναν αντιπολίτευση. Γιατί οι ευθυνόφοβοι απέδειξαν ξανά, ότι μοναδικό κίνητρό τους για να ασχολούνται με την πολιτική είναι η… καρέκλα. Και βέβαια τα προνόμια, που την συνοδεύουν.

Εκατομμύρια ευρώ σε μισθούς βουλευτών, μισθούς περιφερειακής και τοπικής αυτοδιοίκησης πάνε στον κάδο των αχρήστων κάθε χρόνο. Σε ένα βαρέλι δίχως πάτο. Εκεί καταλήγουν τα έσοδα από την υπερφορολόγηση των Ελλήνων. Ταΐζουμε τους κοτζαμπάσηδες και τα γιουσουφάκια τους, που απλώνουν υποτακτικά το χέρι και ζητιανεύουν για λίγα ψίχουλα από την πίτα. Οι αυλοκόλακες λοιπόν, δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Όλοι αυτοί οι λειτουργοί, που παράτυπα βρήκαν μια θεσούλα στο γενναιόδωρο ελληνικό δημόσιο χωρίς να την αξίζουν, επειδή προσκόλλησαν σε κάποιον «άρχοντα» της δημόσιας ζωής, είναι συνένοχοι. Γιατί αν στην θέση τους βρίσκονταν άξιοι άνθρωποι με διαφανείς διαδικασίες, πολλές απ’ τις σημερινές τραγωδίες δεν θα τις ζούσαμε.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα, που σκεπάζει τους συμπολίτες μας οι οποίοι έχασαν την ζωή τους μάταια.

Ας μην είναι όμως ελαφριά η μνήμη μας, όταν όλα αυτά τα αρπακτικά, που μέσα από μια τραγωδία προσπάθησαν να προασπίσουν τα συμφέροντά τους ή να ικανοποιήσουν τα συμπλέγματά τους, θυμηθούν να βγάλουν απ’ το ντουλάπι το φωτοστέφανο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News