Λένε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο «επικίνδυνο» από μία γυναίκα που είναι και όμορφη και έξυπνη ταυτόχρονα. Η έκφραση που χρησιμοποιεί η θεατρική πιάτσα όταν ένας ηθοποιός είναι καλός, είναι η εξής: «τα λέει». Η Σμαράγδα Καρύδη, με την πρόσφατη ανάρτησή της στα social media, έγινε viral επειδή έχει το χάρισμα να «τα λέει» όχι μόνο επί, αλλά και εκτός σκηνής.

Κάτι τέτοιο, είναι πολύ σημαντικό σε μέρες που κυκλοφορούμε όλοι σαστισμένοι στον δρόμο, βιώνοντας με διαφορά, το πιο βάναυσο καλοκαίρι της ζωής μας.

Πολλοί έχουν τοποθετηθεί για όσα συνέβησαν, πολλοί θα συνεχίσουν να τοποθετούνται· άλλωστε αυτή είναι η κατάρα και ευλογία των social media: ο καθένας έχει πλέον το δικό του βάθρο.

Τα όσα έγραψε όμως η Καρύδη, έχουν ξεχωριστό αντίκτυπο, όχι μόνο επειδή είναι μία φωτογενής και δημοφιλής ηθοποιός, η οποία για καλή —ή κακή;— της τύχη έγινε γνωστή στο πανελλήνιο ως «Ντάλια» του «Παρά πέντε» και όχι μόνο.

Είναι κι επειδή άρθρωσε με μοναδική διαύγεια όσα όλοι οι υπόλοιποι είναι ακόμη πολύ μουδιασμένοι για να αγγίξουν: μήπως είναι μοιρολατρικό και μάταιο το «#PrayForGreece»; Γιατί το σώμα μας έχει πάρει το σχήμα του καναπέ; Γιατί ξεσπάμε στο Twitter και συνεχίζουμε τις ζωές μας σα να μην συμβαίνει τίποτα; Γιατί βγαίνουμε στους δρόμους για τη Μακεδονία που είναι ελληνική και όχι και για τον Μαραθώνα και τον Βουτζά και το Μάτι που είναι κι αυτά ελληνικά;

Ας πάρουμε τον χρόνο να διαβάσουμε τα όσα έγραψε μία ηθοποιός που δεν μας έχει συνηθίσει σε κορώνες, γι’αυτό ακριβώς τα όσα γράφει έχουν ξεχωριστή σημασία. Στο «Παρά πέντε» υποδυόταν μία ζάμπλουτη που μόλις έμαθε ότι ο πατέρας της είχε βγάλει όλα αυτά τα λεφτά μέσα από κομπίνες που στοίχισαν τη ζωή σε ανθρώπους όπως σκηνοθετημένα αεροπορικά δυστυχήματα, πήρε τους άλλους τέσσερις φίλους της από την γνωστή πεντάδα και άρχισαν να πετάνε διακοσάευρα από την ταράτσα ενός κτιρίου για να τα βρει όποιος τα είχε ανάγκη.

Σε μια χώρα που δεν βρέχει λεφτά αλλά μόνο εθνικές καταστροφές τον τελευταίο καιρό, ίσως αντί να προσευχόμαστε, θα πρέπει να κάνουμε κάτι πιο αποτελεσματικό: να υποσχεθούμε ότι αυτή τη φορά, έστω γι’ αυτή τη μοναδική φορά, δεν θα ξεχάσουμε. Γιατί όπως λέει και η Σμαράγδα Καρύδη: «Θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Γιατί δεν κάηκε το δικό μας παιδί. Ακόμα».

Ας κάνουμε φόκους σε αυτό το «ακόμα» λοιπόν…

Μήπως το πιο φοβιστικό πράγμα που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες είναι αυτό το #prayforGreece; Αυτό το μοιραίο και μοιρολατρικό pray; Γιατί όχι ένα χασταγκ με το change, το work, το responsibility; το πως το λέτε εσείς εκεί γιατί δε θυμάμαι και πως το λέμε εμείς εδώ; Μόνο εμένα ανατριχιάζει; Τι σημαινει pray; Οτι Αφού ούτως η άλλως δε μπορεί ν αλλάξει τίποτα, Αφού θα ψηφίζουμε όπως πάντα τους ανίκανους, τους πονηρούς, αφού διαχρονικά θα καιμε τα δάση, θα χτιζουμε όπου και οπως να ναι, αφού και οι επόμενοι που θα ψηφίσουμε θα μας τα νομιμοποιήσουν όπως κι οι προηγούμενοι, αφού θα μπαζωνουμε τα ρέματα, αφού έτσι κι αλλιως θα αδιαφορουμε για τα σκουπιδια μας για τους δρόμους μας, για το πως οδηγούμε για το που παρκάρουμε, για την κακοποίηση των ζώων, αφου θ αφήνουμε τον συγκυβερνήτη να μας μαλώνει που καήκαμε-γιατί που είχαμε το μυαλό μας;; – Αφού θ ακούμε τους αρμόδιους να αυτοσυγχαιρωνται για το πόσο αλάνθαστα και τέλεια έδρασαν και μετά απλώς θα ξεσπάμε στο τουιτερ και θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Χωρις να ενεργοποείται το σώμα μας που έχει παρει το σχήμα του καναπέ. Χωρις να ξεσηκωθεί ο παραμόρφωμένος μας αντίχειρας απ το πληκτρολόγιο. Χωρις να επαναστατεί ο αυχένας μας σκυμμένος στην οθόνη. Χωρις να ξεθολώσει το μάτι μας. Θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Αφού δε κάηκε το δικό μας παιδί. Ακόμα. Αφού το δικό μας σπιτι είναι ακόμα στη θέση του. Αφου όπως κλαίμε τώρα έτσι σε λίγο θα ξεχάσουμε . Αφου θα βγαίνουμε πάλι στους δρόμους μόνο να μη πειραχτούν τα δικά μας προνόμια κι όχι για το περιβάλλον μας , ποτέ για να αναδασωθουν τα καμένα μας, για το πάρκο μας που ρημάζει, δε θ απαιτήσουμε ποτέ να παψουν τα πανεπιστήμια μας να είναι το λημέρι του κάθε εγκληματία , ποτέ τα νοσοκομεία μας να γίνουν ανάλογα των εισφορών που πληρώνουμε, ποτέ για καλύτερα σχολεία γιατί δε μας ενδιαφέρει να μάθουμε αλλά να να διοριστούμε, αφού το μεγαλύτερο ταμπού μας είναι η αυτοκριτική και η ανάληψη ευθυνών, αφού το αίσθημα ότι όλα είναι μάταια έχει εγκατασταθεί μόνιμα μέσα μας σαν αυτοάνοσο, αφού είμαστε τρομερά συναισθηματικοί και καθόλου ευαίσθητοι, αφού δε θα προστατέψουμε τον ανήμπορο, τον ανάπηρο, τον διπλανό,

A post shared by Smaragda Karidi (@smaragda_karidi_official) on Jul 27, 2018 at 9:03am PDT

«Μήπως το πιο φοβιστικό πράγμα που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες είναι αυτό το #prayforGreece; Αυτό το μοιραίο και μοιρολατρικό pray; Γιατί όχι ένα χάσταγκ με το change, το work, το responsibility; το πως το λέτε εσείς εκεί γιατί δε θυμάμαι και πως το λέμε εμείς εδώ; Μόνο εμένα ανατριχιάζει; Τι σημαίνει pray; Ότι Αφού ούτως η άλλως δε μπορεί ν αλλάξει τίποτα, Αφού θα ψηφίζουμε όπως πάντα τους ανίκανους, τους πονηρούς, αφού διαχρονικά θα καίμε τα δάση, θα χτίζουμε όπου και όπως να ναι, αφού και οι επόμενοι που θα ψηφίσουμε θα μας τα νομιμοποιήσουν όπως κι οι προηγούμενοι, αφού θα μπαζώνουμε τα ρέματα, αφού έτσι κι αλλιώς θα αδιαφορούμε για τα σκουπίδια μας για τους δρόμους μας, για το πως οδηγούμε για το που παρκάρουμε, για την κακοποίηση των ζώων, αφού θα αφήνουμε τον συγκυβερνήτη να μας μαλώνει που καήκαμε-γιατί που είχαμε το μυαλό μας;

» Αφού θα ακούμε τους αρμόδιους να αυτοσυγχαίρωνται για το πόσο αλάνθαστα και τέλεια έδρασαν και μετά απλώς θα ξεσπάμε στο τουίτερ και θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Χωρίς να ενεργοποιείται το σώμα μας που έχει πάρει το σχήμα του καναπέ. Χωρίς να ξεσηκωθεί ο παραμορφωμένος μας αντίχειρας απ’ το πληκτρολόγιο. Χωρίς να επαναστατεί ο αυχένας μας σκυμμένος στην οθόνη. Χωρίς να ξεθολώσει το μάτι μας. Θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Αφού δε κάηκε το δικό μας παιδί. Ακόμα.

» Αφού το δικό μας σπίτι είναι ακόμα στη θέση του. Αφού όπως κλαίμε τώρα έτσι σε λίγο θα ξεχάσουμε.
Αφού θα βγαίνουμε πάλι στους δρόμους μόνο να μη πειραχτούν τα δικά μας προνόμια κι όχι για το περιβάλλον μας, ποτέ για να αναδασωθούν τα καμένα μας, για το πάρκο μας που ρημάζει, δε θα απαιτήσουμε ποτέ να πάψουν τα πανεπιστήμια μας να είναι το λημέρι του κάθε εγκληματία, ποτέ τα νοσοκομεία μας να γίνουν ανάλογα των εισφορών που πληρώνουμε, ποτέ για καλύτερα σχολεία γιατί δε μας ενδιαφέρει να μάθουμε αλλά να να διοριστούμε, αφού το μεγαλύτερο ταμπού μας είναι η αυτοκριτική και η ανάληψη ευθυνών, αφού το αίσθημα ότι όλα είναι μάταια έχει εγκατασταθεί μόνιμα μέσα μας σαν αυτοάνοσο, αφού είμαστε τρομερά συναισθηματικοί και καθόλου ευαίσθητοι, αφού δε θα προστατέψουμε τον ανήμπορο, τον ανάπηρο, τον διπλανό, μόνο θα λυπηθούμε αφού θα έχει καταστραφεί και θα κάνουμε εράνους για να νιώσουμε καλοί και αλληλέγγυοι, αφού δε θα απαιτήσουμε να νομοθετήσουν ΤΩΡΑ τα απαραίτητα μέτρα για να μην ξαναέρθει η συμφορά. ΤΩΡΑ που ξέρουμε ότι αν καεί το σπίτι του γείτονα θα καεί και το δικό μας, ΤΩΡΑ που ο είδαμε ότι ο πλησίον κι εμείς είμαστε ένα, αφού ενώθηκαν αγκαλιασμένες οι στάχτες των σωμάτων μας για πάντα, αφού δεν κάνουμε και τώρα το πρώτο βήμα της αποδοχής και της αυτογνωσίας μπας και μπορέσουμε να κάνουμε ποτέ και τα υπόλοιπα, αν δεν νιώσουμε την ομορφιά του να αναλαμβάνεις την ευθύνη, τότε ας προσευχηθούμε. Κι αν δε πιάσει κι αυτό ας ξεματιαστούμε ή ας φτύσουμε στον κόρφο μας.

Ίσως πράγματι για το μόνο που είμαστε καλοί είναι η προσευχή. Η προσευχή να μη βρει εμάς το κακό

Η προσευχή να μην είναι δικό μας το παιδί που κάηκε. Η προσευχή να είμαστε απ τη μεριά αυτών που δεν έχασαν τίποτα αλλά οργίζονται στο τουιτερ. Και θα βγούμε ξανά θυμωμένοι στους δρόμους για τα εθνικά μας θέματα αλλά όχι γι αυτό το όμορφο γεμάτο ζωή και χαρά κορίτσι που πήδηξε στο γκρεμό. Όχι για τον εννιάχρονο αδερφό της. Όχι για το πατέρα τους; Για την ανείπωτη δυστυχία της μάνας τους. Όχι για αυτά τα δίδυμα παιδιά. Για τους γονείς τους που δε θα σταματήσουν ποτέ να τα ψάχνουν.
Για αυτή τη γυναίκα με κινητικά προβλήματα που δεν μπόρεσε να τρέξει.
Για τον αντρα της που δεν την άφησε κι έφυγαν μαζί αγκαλιασμένοι.
Δε θα βγούμε για τη Χρυσα, το Δημήτρη, τον Αντρεα, την Αγγελική, το Βικτωρα, την Εβελίνα και τη Μαριλια
Αυτοι οι άνθρωποι για τους οποίος κηρύτουμε εθνικό πένθος δεν είναι θέμα μας εθνικό;
Ω Ναι! Η Μακεδονία είναι ελληνική.
Όπως και το Μάτι, ο Μαραθώνας, ο Νέος Βουτζάς, το Πικέρμι, η Ραφήνα
Όπως κι η Ελλάδα
Η Ελλάδα είναι ελληνική. Δυστυχώς».

Η Σμαράγδα τα λέει. Σπουδαία ηθοποιός, σπουδαίος άνθρωπος, είχε, κατά την άποψή μου, την ατυχία να γίνει διάσημη μέσα από το σαχλό «Παρά Πέντε» του Καπουτζίδη. Αλλά μέσα από αυτό είχε την τύχη να απευθυνθεί σε μάζες. Σε ανθρώπους που αλλιώς κανείς δεν θα κατάφερνε να προσεγγίσει. Και τώρα τους λέει την αλήθεια που δεν θα ήθελαν να ακούσουν.

«Η Ελλάδα είναι ελληνική. Δυστυχώς»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News