Κάθε άνθρωπος διαχειρίζεται διαφορετικά τον πόνο της απώλειας και την απόγνωση που προκαλεί η σκέψη ότι μπορεί και να μην ξαναδείς ποτέ έναν πολύ δικό σου άνθρωπο. Ο τρόπος με τον οποίο στάθηκε χθες, Πέμπτη 26 Ιουλίου ο Κώστας Τουρναβίτης μπροστά στην κάμερα του ΣΚΑΪ και μίλησε για τις προσπάθειες που έκανε για να εντοπίσει τον αδελφό του Δημήτρη και τη σύζυγο του αδελφού του, ηθοποιό Χρύσα Σπηλιώτη, ήταν αφοπλιστικός.

«Δεν έχω πλέον πολλές ελπίδες, αλλά θέλω να ψάξω κι άλλο, μήπως βρω κάτι» είπε στη ρεπόρτερ με ψυχραιμία αθλητή που ετοιμάζεται να αγωνιστεί για μία τελευταία φορά, κι ας ξέρει βαθιά μέσα του πως το παιχνίδι είναι χαμένο.

Το ζευγάρι βρισκόταν στη λίστα με τους αγνοουμένους -όσο κι αν δεν αρέσει αυτή η λέξη στον κύριο Τόσκα-, και οι ελπίδες είχαν αρχίσει να εξανεμίζονται στη θέα του καμένου σπιτιού, του αυτοκινήτου και του ενός από τους δύο σκύλους που είχε όταν όλα στη ζωή του κυλούσαν φιλήσυχα και αρμονικά.

Ο Κώστας Τουρναβίτης περιέγραψε πώς εντοπίστηκε το άλλο σκυλάκι της Χρύσας Σπηλιώτη, μέσα στο κλουβάκι του στο Κόκκινο Λιμανάκι, την παραλία όπου γράφτηκαν τόσες τραγικές σελίδες αυτής της παράλογης ιστορίας: «Το σκυλάκι ήταν μικρό και η Χρύσα πρέπει να το είχε μαζί της, μέσα στο κλουβί του όση ώρα προσπαθούσαν να σωθούν. Βρήκαμε το σκυλάκι μέσα στο κλουβί, το οποίο η Χρύσα και ο Δημήτρης είχαν σκεπάσει με τη βρεγμένη μπλούζα του Δημήτρη για να μην καεί. Μάλλον έπεσαν στη θάλασσα και πίστευαν ότι θα επιστρέψουν να το βρουν εκεί». Το σκυλάκι βρέθηκε ζωντανό.

Οση ώρα μιλούσε η ρεπόρτερ, ο Κώστας Τουρναβίτης, πάντα με το ίδιο ψύχραιμο ύφος, ετοιμαζόταν να βουτήξει στη θάλασσα για μία τελευταία φορά. Ηταν απόγευμα, γύρω στις 6 παρά κάτι. Εβγαλε τα γυαλιά ηλίου, άνοιξε το σακίδιό του, τα έβαλε μέσα, φόρεσε τα γυαλιά θαλάσσης και μπήκε στη θάλασσα. «Κάποιοι βρέθηκαν στους Πεταλιούς απέναντι, είχα την ελπίδα ότι η Χρύσα και ο αδελφός μου θα πήγαιναν προς τα εκεί» είχε πει λίγο προτού βουτήξει. Τόσο ο ίδιος όσο και ο αδελφός του ήταν πρώην κολυμβητές του Παναθηναϊκού. Ο Κώστας Τουρναβίτης έχει ασχοληθεί ενεργά και με τις διασώσεις.

Υστερα από τη χθεσινή άκαρπη βουτιά του, πήρε και σήμερα το πρωί μία ψαρόβαρκα με έναν φίλο του και κατευθύνθηκαν προς τους Πεταλιούς. Ενώ βρισκόταν στα ανοιχτά, χτύπησε το κινητό του και στην άλλη άκρη της γραμμής κάποιος τον ενημέρωνε από το νεκροτομείο πως είχε γίνει η ταυτοποίηση της σορού του αδερφού του. Η Χρύσα Σπηλιώτη ακόμη αγνοείται. Αναζητούνται οι αγνοούμενοι, καταζητούνται οι ένοχοι.

Σκέφτομαι ξανά και ξανά ότι αυτό το ζευγάρι, πάνω στον πανικό του, είχε τη διαύγεια και την καλοσύνη να τυλίξει το κλουβί του μικρού σκύλου με μία βρεγμένη μπλούζα, αφήνοντας το να τους περιμένει υπομονετικά στην ακτή.

Και σκέφτομαι, σχεδόν συνέχεια, την εικόνα του Κώστα Τουρναβίτη να βουτά στη θάλασσα ένα θλιβερό απόγευμα Πέμπτης, αναζητώντας κάποιο υγρό νήμα που θα τον έφερνε πιο κοντά στον αδελφό του.

Αυτές τις μέρες ζούμε αρχαιοελληνικές τραγωδίες φορώντας σύγχρονα ρούχα. Ενας αδελφός που έχει ανάγκη να βρει και να θάψει τον νεκρό αδελφό του. Και γύρω γύρω οι Κρέοντες και οι προύχοντες που επιμένουν ότι δεν είναι δα και τόσοι πολλοί οι αγνοούμενοι, ούτε και τόσοι πολλοί αυτοί που πνίγηκαν στη θάλασσα.

Στις αρχαίες τραγωδίες, ο κεντρικός ήρωας υψώνει το ανάστημά του απέναντι σε εκδικητικούς Θεούς και Δαίμονες, πολεμικούς αντιπάλους, ξεροκέφαλους καρεκλοκένταυρους άρχοντες. Τα βάζει με όλους και όλα, ώσπου στο τέλος να έρθει η κάθαρση. Στις νεοελληνικές τραγωδίες δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει. Και το χειρότερο, ακριβώς επειδή γράφονται αυτή τη στιγμή, μέρα με τη μέρα, κανείς δεν έχει ιδέα πώς τελειώνουν.

Ας γίνει αυτή η εικόνα, αυτή η «σκηνή» με τον αδελφό που βουτά για την αέναη αναζήτηση του νεκρού αδελφού, ένα σύμβολο παντοτινής αγάπης και αφοσίωσης. Ψάχνουμε να βρούμε αυτούς που αγαπάμε όχι για να τους φέρουμε πίσω, αλλά για να τους φέρουμε λίγο πιο κοντά μας. Εκεί όπου θα νιώθουν και πάλι ασφαλείς και γαληνεμένοι ύστερα από τόσο πόνο και τόση αδικία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News