Τις 22 από τις 32 φιναλίστ του ρωσικού Μουντιάλ τις είδαμε, ήδη, από μια φορά. Μέχρι την Τρίτη το βράδυ θα έχουν περπατήσει στην κορυφαία ποδοσφαιρική πασαρέλα του Κόσμου και οι υπόλοιπες. Τα πιο «βαριά χαρτιά» (Γερμανία, Βραζιλία, Ισπανία, Γαλλία, Αργεντινή), μαζί με δυο αουτσάιντερ (Πορτογαλία, Κροατία), έχουν περάσει. Σήμερα και αύριο το ενδιαφέρον στρέφεται, πρωτίστως, σε άλλες τρεις ομάδες που θα μπορούσαν να φτάσουν μακριά στη διοργάνωση: το Βέλγιο, την Αγγλία και την Πολωνία.

Ποτέ, κανείς δεν κέρδισε (ούτε έχασε) το Παγκόσμιο Κύπελλο στην πρώτη επιτυχία (ή αποτυχία), όμως 90 λεπτά αγώνα είναι αρκετά, ώστε να βγουν μερικά συμπεράσματα. Και το Νο 1 συμπέρασμα είναι αυτό που όλοι μας, λίγο ως πολύ, είχαμε βγάλει προτού, καν, αρχίσουν τα ματς: ότι ξεκάθαρο φαβορί για το τρόπαιο, δεν υπάρχει.

Από τις (θεωρητικά) top-5 ομάδες, μόνο μια -η Γαλλία- κατάφερε να νικήσει, οριακά (2-1), την αδύναμη Αυστραλία. Αλλά και οι «Τρικολόρ» δεν ενθουσίασαν, ούτε τρόμαξαν τους αντιπάλους με το παιχνίδι τους. Οι σούπερ «ποιοτικοί» παίκτες της μοιάζουν περισσότερο να διαγωνίζονται σε talent show, παρά να μάχονται για την κατάκτηση του πιο αστραφτερού τροπαίου στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Μετά τον Πλατινί και τον Ζιντάν η Γαλλία βρήκε μια χαρά παίκτες, όμως ξέμεινε από ηγέτη. Αυτή η έλλειψη προσωπικότητας της έχει στερήσει πολλές διακρίσεις – ανάμεσά τους και το στέμμα του Euro που φιλοξένησε πριν από δυο καλοκαίρια. Δεν θα είναι έκπληξη, ούτε αν αποκλειστεί (πάλι) στους «8», ούτε αν σηκώσει το χρυσό αγαλματίδιο στη Ρωσία.

Η Αργεντινή, στην ισοπαλία της απέναντι στους αξιόμαχους Ισλανδούς, ήταν ακριβώς ό,τι περιμέναμε: μια ομάδα με… ψυχολογικά προβλήματα. Ακόμη και ο Λιονέλ Μέσι λύγισε, την κρίσιμη στιγμή, από το βάρος της υποχρέωσης και εκτέλεσε ένα από τα χειρότερα πέναλτι στην καριέρα του. Επειτα από τρεις χαμένους τελικούς στη σειρά (Μουντιάλ Βραζιλίας και δυο Copa America) είναι λογικό να λείπει η αυτοπεποίθηση. Αλλά, δεν είναι μόνον αυτό το πρόβλημα της «Αλμπισελέστε». Είναι η φοβερή της εξάρτηση από τον Μέσι, που την καθιστά απελπιστικά προβλέψιμη, η προβληματική αμυντική της λειτουργία (ο Μαστσεράνο μεγάλωσε, ενώ ο Ρόχο και ο Μπίλια δεν… πείθουν), και η χρόνια αδυναμία των καλύτερων παικτών της (Αγκουέρο, Ινγκουαΐν, ντι Μαρία, κ.ά.) να βοηθήσουν ουσιαστικά.

Η Ισπανία, που μαζί με τον Κριστιάνο Ρονάλντο μας χάρισε το πιο συναρπαστικό -μέχρι στιγμής- παιχνίδι, τα πήγε καλύτερα απ’ όσο μαρτυρά το 3-3 με τους Πορτογάλους. Εάν ο δε Χέα δεν έκανε αυτή την (ανεπίτρεπτη για την κλάση του) κουταμάρα και ο «CR7» δεν εκτελούσε το φάουλ «της ζωής του», σήμερα θα συζητούσαμε το πώς οι Ισπανοί κατόρθωσαν να βάλουν τρία γκολ στη φημισμένη άμυνα του Σάντος. Εχει παίκτες – θρύλους (Ινιέστα, Ράμος, Πικέ, Μπουσκέτς, Σίλβα), νέα «αστέρια» (Κόκε, Τιάγκο, Ισκο, Σαούλ, Βάσκεθ, Ασένσιο), εμπειρία, αυτοπεποίθηση και, ίσως, τους περισσότερους ποδοσφαιριστές – προσωπικότητες από οποιαδήποτε άλλη ομάδα του τουρνουά. Η αποτυχία της στον πρώτο της αγώνα ήταν, μάλλον, συμπτωματική.

Η Πρωταθλήτρια Κόσμου, Γερμανία, έχασε (1-0) από το Μεξικό -στη μεγαλύτερη, προσώρας, έκπληξη του Μουντιάλ-, πληρώνοντας το μοναδικό της μειονέκτημα: την έλλειψη ποιότητας στη θέση του σέντερ φορ. Αν και στην προκριματική φάση πέτυχε, στο σύνολο, 43 γκολ, στα ματς με δυνατούς αντιπάλους εμφανίζει μια δυσκολία στο σκοράρισμα. Από την πρώτη, κιόλας, στιγμή φάνηκε πως η ανεξήγητη απόφαση του Γιόαχιμ Λεβ να αποκλείσει τον Σανέ από τη γερμανική αποστολή, ήταν πολύ κακή ιδέα. Την Κυριακή φανέρωσε άλλη μια αδυναμία: δεν έχει αξιόπιστο ανασταλτικό χαφ. Ο Κεντίρα είναι «πτώμα» λόγω των αλλεπάλληλων αγώνων (τα ‘χει και τα χρονάκια του), ο Γκιντογκάν δεν είναι, ακριβώς, «κόφτης», ενώ ο φέρελπις Ρούντι δεν δείχνει οτι μπορεί να αποδώσει σε top επίπεδο.

Η Βραζιλία έφερε 1-1 με την Ελβετία (λίγοι περίμεναν ότι δεν θα τη νικούσε), όμως έχει δυο σοβαρά ελαφρυντικά: την αξία του χθεσινού της αντιπάλου (που έτρεχε ένα σερί 13 αγώνων χωρίς ήττα) και το τρακ της πρώτης της παγκόσμιας εμφάνισης. Διότι είναι μια εντελώς καινούργια ομάδα, που δεν έχει καμία σχέση με εκείνη της «εφτάρας» από τους Γερμανούς ή των απογοητεύσεων στο Copa America. Είναι μια «ευρωπαϊκή» Βραζιλία, δια χειρός ενός προπονητή (Τίτε) που ποτέ δεν εργάστηκε στην Ευρώπη. Παίζει έξυπνα, και χωρίς την μπάλα, έχει καλές ιδέες για την ανάπτυξη του παιχνιδιού και -επιτέλους- βρήκε τερματοφύλακα (Αλισον) και αξιόπιστους αμυντικούς. Το πρόβλημά της, χθες, ήταν τα απρόσεκτα «τελειώματα» των φάσεων. Α, ναι: και η εμμονή των παικτών της να δίνουν την μπάλα στον Νεϊμάρ. Εάν δεν το προσέξει, θα… πάθει Αργεντινή.

Για πρώτη φορά σε Παγκόσμιο Κύπελλο, τέσσερα στα πέντε γκραν φαβορί δεν κατάφεραν να νικήσουν στο παρθενικό τους ματς στο τουρνουά. Η αβεβαιότητα του αποτελέσματος ομορφαίνει το ποδόσφαιρο, ούτε συζήτηση. Ανέμελη μπάλα δεν θα ξαναδούμε – ακόμη και η Βραζιλία εγκατέλειψε την παραδοσιακή της «αλεγρία». Τουλάχιστον, ας απολαμβάνουμε το σασπένς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News