Η αντίσταση του Ντομινίκ Τίεμ, του 25χρονου αυστριακού πρίγκηπα του τένις, δεν κράτησε πολύ. Ο Ράφα Ναδάλ τον νίκησε με 3-0 σετ (6-4, 6-3, 6-2) σε δύο ώρες και 42 λεπτά, επιβεβαιώνοντας τη ρήση του θρύλου των courts, Τζον ΜάκΕνρο: «Το να κερδίσεις τον Ναδάλ σε παιχνίδι best-of-five στο χώμα, είναι το δυσκολότερο πράγμα σε ολόκληρο το φάσμα του αθλητισμού».

Την Κυριακή, στο Παρίσι, ο 32χρονος από τη Μαγιόρκα έφτασε τις 11 νίκες σε ισάριθμους τελικούς του Ρολάν Γκαρός. Σε αυτά τα παιχνίδια έχει χάσει μόλις έξι σετ. Στο Γαλλικό Οπεν, γενικώς, μετράει 86 νίκες και μόνο δύο ήττες – καμία σε ημιτελικούς ή τελικούς. Το ρεκόρ του σε αγώνες των πέντε σετ σε χωμάτινο τερέν είναι 111-2. Οι αριθμοί δεν αφήνουν καμία αμφιβολία: ο Ναδάλ είναι ο απόλυτος κυρίαρχος στο πιο «ζόρικο» τουρνουά τένις. Μόνο που η στατιστική αδυνατεί να αποτυπώσει το μεγαλείο του ως αθλητή.

Με το χθεσινό αύξησε τα Γκραν Σλαμ τρόπαια της μυθικής του καριέρας σε 17. Ο Φέντερερ έχει 20. Μπορεί να τον ξεπεράσει; Γιατί όχι; Ο Ισπανός είναι πέντε χρόνια νεότερος από τον Ελβετό. Αλλά, τι ανόητη ερώτηση! Στον αθλητισμό υπάρχουν ένα σωρό αστάθμητοι παράγοντες: τραυματισμοί, ατυχίες, ευνοϊκές ή δυσμενείς συγκυρίες. Πώς είναι δυνατόν να ζυγίσουμε τις αξίες σε Κύπελλα και ρεκόρ; Στο κάτω κάτω, εάν πρόκειται για (σχεδόν) ισάξιους αθλητές, τα νούμερα διαβάζονται όπως βολεύει. Πάμε να το κάνουμε;

• Ο Ναδάλ έχει νικήσει τον Φέντερερ διπλάσιες φορές απ’ ό,τι ο Φέντερερ τον Ναδάλ. Θαρρείς πως… γεννήθηκε για να τον κερδίζει.
• Ο Ναδάλ κατέκτησε το πρώτο του τουρνουά ΑΤP στα 17 του. Ο Φέντερερ στα 20.
• Ο Ναδάλ πανηγύρισε τον πρώτο του major τίτλο, σε τουρνουά Γκραν Σλαμ, στα 19 του. Ο Φέντερερ στα 22 του.
• Ο Ναδάλ πρωτοεμφανίστηκε στο Νο 1 της παγκόσμιας κατάταξης στα 22 του. Ο Φέντερερ λίγο πριν από τα 23.
• Ο Ναδάλ είχε βάλει στη συλλογή του και τα τέσσερα Γκραν Σλαμ τρόπαια στα 24. Ο Φέντερερ στα 27.

Από την άλλη, τα ρεκόρ του Φέντερερ φαντάζουν απλησίαστα: οκτώ Ουΐμπλεντον, έξι Αυστραλιανά Οπεν, πέντε US Open, ένα Ρολάν Γκαρός, 302 εβδομάδες στο Νο 1 της παγκόσμιας κατάταξης (εκ των οποίων 237 διαδοχικές), 30 παρουσίες σε major τελικούς, 332 νίκες σε Γκραν Σλαμ τουρνουά -πιο πολλές από κάθε άλλον στην ιστορία του αθλήματος- και 96 τίτλοι καριέρας (μόνον ο Τζίμι Κόνορς έχει περισσότερους).

Οι λόγοι για να αγαπήσουμε έναν αθλητή δεν είναι μόνον οι επιτυχίες του. Είναι, πρωτίστως, τα χαρακτηριστικά του. Το στιλ του, ο χαρακτήρας του, η προσωπικότητά του. Ο Φέντερερ είναι ένας αριστοκράτης των courts. Συνεπής και αριστοτέχνης. Η άψογη τεχνική του δύσκολα θα ξεπεραστεί. Ο Τζόκοβιτς είναι ένας… σκακιστής του τένις -τα χτυπήματά του θαρρείς πως βγαίνουν από υπολογιστή- και έχει φοβερές μεταπτώσεις στην απόδοσή του. Ο Ναδάλ είναι ένα «τέρας» αντοχής και ψυχικής δύναμης. Το παιγνίδι του έχει περισσότερη καρδιά, παρά τέχνη. Διαλέγεις και παίρνεις. Πρώτα, όμως, θα πρέπει να γνωρίζεις. Αυτά που δεν λένε οι αριθμοί.

Ο Ράφα είναι -μακράν- ο πιο βασανισμένος από τραυματισμούς αθλητής σε όλα τα σπορ. Το 2012 είχε βρεθεί αντιμέτωπος με την πιθανότητα να μην αγωνιστεί ποτέ ξανά σε υψηλό επίπεδο. Το 2015 έδειχνε τόσο ευάλωτος, ώστε στα social media και σε τενιστικά forum είχαν αρχίσει να γράφονται… επικήδειοι για την καριέρα του. Εφθασε αρκετές φορές πολύ κοντά στο να τα παρατήσει. Αλλά διαρκώς… ανασταίνεται, για να κάνει κι άλλα θαύματα. Με σακατεμένα γόνατα και ανυπόφορους πόνους στους καρπούς και στην ωμοπλάτη, επέστρεψε πάλι για να κατακτήσει το Ρολάν Γκαρός. Το ανθρώπινο κορμί του δεν αντέχει την… εξωγήινη ενέργεια που βγάζει στο παιχνίδι του ο Ισπανός. Εκείνος, όμως, εξακολουθεί να παλεύει. Και το τένις, ίσως το πιο απαιτητικό σε αφοσίωση σπορ, τον επιβραβεύει.

Πολλοί τον αντιπαθούν. Τον βρίσκουν απόκοσμο και ψυχρό. Φρικάρουν με τα… πολεμικά του ουρλιαχτά στη διάρκεια των αγώνων του. Τον θυμούνται στα νιάτα του, μονίμως αγριεμένο, αχτένιστο και ντυμένο σαν ροκ-σταρ. Ο Ράφα έχει αλλάξει από τότε, τουλάχιστον στην εμφάνιση, όμως η καλή κοινωνία του τένις πολύ δύσκολα θα ξεχάσει αυτή την εικόνα του. Πού να ‘ξεραν… Πίσω από τη μορφή του φοβερού πολεμιστή που σπέρνει τον τρόμο στους αντιπάλους του κρύβεται ένα ευαίσθητο παιδί, που ακόμη φοβάται τους κεραυνούς και το σκοτάδι, κοιμάται με την τηλεόραση ανοικτή, για συντροφιά, και είναι πολύ δεμένος με τα αγαπημένα του πρόσωπα.

Μέσα στις ατυχίες του και στους αφόρητους πόνους που έχει περάσει, νιώθει ευλογημένος που μπορεί, ακόμη, να παίζει τένις. Δεν καταδιώκει τα ρεκόρ του Φέντερερ, ούτε κανενός άλλου. Οπως είπε το βράδυ της Κυριακής μετά τον θρίαμβό του, η ευτυχία του είναι το ίδιο το παιχνίδι – δεν έχει καμία εμμονή με τους αριθμούς. Οι φαν του τον πιστεύουν. Ξέρουν πως κανένας τίτλος δεν θα άξιζε όσα έχει υποφέρει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News