«Ας φανταστούμε έναν υποψήφιο» –προέτρεψε τους Αμερικανούς αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο η Κέρι Κένεντι- «ο οποίος διακηρύσσει πως οι ΗΠΑ πρέπει να γίνουν πρωταθλητές της ειρήνης, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης προς εκείνους που υποφέρουν, και είναι αυτό που δεσμεύομαι να κάνω εάν εκλεγώ στην προεδρία». Σύμφωνα με την τρίτη κόρη και έβδομο παιδί των Ρόμπερτ και Εθελ Κένεντι και πρόεδρο, σήμερα, του ιδρύματος Robert F. Kennedy Human Rights, το ιδανικό στον πυρήνα της προεκλογικής εκστρατείας του πατέρα της, που δολοφονήθηκε σαν χθες πριν από μισόν αιώνα, την 6η Ιουνίου του 1968 στο Λος Αντζελες της Καλιφόρνιας, ήταν «η επούλωση των πληγών της χώρας». 

Σε κείμενό της που αναδημοσίευσε η Corriere della Sera, η Κέρι Κένεντι υποστηρίζει πως το κύριο χάρισμα του RFK ήταν μια ιδιαίτερη θεώρηση των καταστάσεων, ηθικού χαρακτήρα, που του επέτρεπε να μπαίνει στη θέση των άλλων και να βλέπει τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια, «είτε επρόκειτο για τους αγρότες της Πολιτείας της Νέας Υόρκης ή της Καλιφόρνιας είτε για τα πλήθη των Αφροαμερικανών που απειλούσαν με συγκρούσεις και ταραχές στον απόηχο της δολοφονίας του ηγέτη τους ή για εχθρούς σε καιρό πολέμου».

Αυτή η ικανότητα επέτρεψε στον Μπόμπι Κένεντι να εμφανιστεί, αμέσως μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ την 4η Απριλίου της ίδιας χρονιάς (δύο μήνες πριν πέσει και ο ίδιος νεκρός) ενώπιον του οργισμένου πλήθους στην πολυπληθέστερη γειτονιά Αφροαμερικανών της Ινδιανάπολης και να δηλώσει πως «σε όλους εσάς που είστε μαύροι και μπαίνετε στον πειρασμό να γεμίσετε με μίσος και πικρία για την αδικία αυτής της πράξης, εναντίον όλων των λευκών, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι νιώθω και εγώ στην καρδιά μου το ίδιο συναίσθημα».

 Η εκτέλεση του αφροαμερικανού πάστορα της ειρήνης είχε ως αποτέλεσμα 125 αμερικανικές πόλεις να παραδοθούν στις φλόγες. «Στην Ιδιανάπολη δεν συνέβη κάτι ανάλογο» υπενθυμίζει η Κένεντι, ενδεχομένως γιατί ο πατέρας της είχε δηλώσει τότε πως «αυτό που χρειαζόμαστε σε αυτή τη χώρα δεν είναι η διαίρεση, δεν είναι το μίσος, δεν είναι η βία και η αναρχία, αλλά η αγάπη και η σοφία, η συμπόνια για τον άλλον, και ένα αίσθημα δικαιοσύνης για όσους ακόμη υποφέρουν μέσα στην πατρίδα μας, είτε είναι λευκοί είτε είναι μαύροι». 

Επιστρέφοντας στο παρόν, η 59χρονη ακτιβίστρια και συγγραφέας του Robert F. Kennedy: Ripples of Hope, που θα κυκλοφορήσει στο τέλος του μήνα, θέλησε να επισημάνει πως αυτό που κατάλαβε όλα αυτά τα χρόνια που περιβαλλόταν από πολιτικούς είναι ότι «ο καλύτερος τρόπος για να επικρατήσει κάποιος σε μια εκλογική αναμέτρηση είναι να εκμεταλλευτεί την οργή, τον φόβο και το μίσος», γεγονός που απέδειξε τελευταίος ο Ντόναλντ Τραμπ. Αλλά ενώ «είναι εύκολο να  εκλεγεί κάποιος έτσι, είναι σχεδόν αδύνατο να κυβερνήσει». Για αυτό το μήνυμα του πατέρα της ενδέχεται να είναι πιο ισχυρό και επίκαιρο σήμερα παρά πριν από μία πεντηκονταετία.  

Οταν δολοφονήθηκε ο πατέρας της, η Κέρι Κένεντι δεν ήταν ούτε εννιά χρόνων. / Φωτογραφία: Kerry Kennedy/Facebook

Από τους 95.000 εκατομμυριούχους του κόσμου τούτου που «αναγκάστηκαν» πέρυσι να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους και να μεταναστεύσουν σε κάποια άλλη χώρα, περί τους 10.000 επέλεξαν να μεταβούν στην Αυστραλία, αγαπημένο προορισμό για τρίτη συνεχόμενη χρόνια των ζάπλουτων όλης της Γης που αποφασίζουν να ακολουθήσουν τον «δύσκολο» δρόμο της ξενιτιάς. Σύμφωνα με την έκθεση Global Wealth Migration Review που δημοσιεύτηκε αυτές τις ημέρες από την AfrAsia Bank, τα χαρακτηριστικά που έλκουν χιλιάδες κατόχους προσωπικής περιουσίας άνω τους ενός εκατομμυρίου δολαρίων στην Αυστραλία είναι η γειτνίαση της χώρας με τις αγορές της Ασίας, της Κίνας κυρίως και της Ιαπωνίας, η σχετική ασφάλεια και σταθερότητα που επικρατούν αλλά και η απουσία φόρων κληρονομιάς.

Οι περισσότεροι από τους νέους αλλοδαπούς εκατομμυριούχους της 5ης πλουσιότερης (σε κατά κεφαλήν εισόδημα) χώρας στον κόσμο προέρχονται από την Κίνα, την Ινδία και τη Βρετανία. Και αποτελούν, αναφέρει ο Guardian, μέρος ενός παγκόσμιου κινήματος εκατομμυριούχων που σύμφωνα με τους συντάκτες της έκθεσης είναι «τα καναρίνια στο ανθρακωρυχείο της οικονομικής κατάρρευσης». Προειδοποιούν επίσης πως οι χώρες που είδαν τους εκατομμυριούχους τους να τις εγκαταλείπουν (η Βρετανία, για παράδειγμα, έχασε 4.000 πολίτες το 2017) πρέπει να ανησυχούν γιατί «εάν κάποιος εξετάσει την κατάρρευση οποιασδήποτε μεγάλης χώρας στην ιστορία, διαπιστώνει πως συνήθως προηγείται η μετανάστευση των εύπορων ατόμων από αυτήν τη χώρα».

Πάντως πέρυσι στον κόσμο υπήρχαν 2.252 δισεκατομμυριούχοι, 584.000 πολυεκατομμυριούχοι με προσωπική περιουσία τουλάχιστον 10 εκατομμυρίων δολαρίων και 15,2 εκατομμύρια «απλοί» εκατομμυριούχοι. Την ίδια χρονιά η μέση προσωπική περιουσία ανά τον κόσμο ανερχόταν στις 28.400 δολάρια. Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε τον προηγούμενο μήνα από το βρετανικό Κοινοβούλιο, προβλέπεται έως το 2030 το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού θα μπορούσε να ελέγχει τα 2/3 του παγκόσμιου πλούτου.

Το Σίδνεϊ συγκαταλέγεται μεταξύ των κορυφαίων δέκα πόλεων στον κόσμο που επιλέγουν οι εκατομμυριούχοι για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή. / Φωτογραφία: Shutterstock

«Το κύριο πρόβλημα της Μοσούλης σήμερα είναι η ανοικοδόμηση. Κάναμε δύο σημαντικά βήματα: καθαρίσαμε την πόλη από τους τζιχαντιστές και ανακτήσαμε την άσκηση της δημόσιας ασφάλειας. Τώρα πρέπει να κάνουμε το τρίτο βήμα, οτιδήποτε πρέπει να γίνει για να σταθεί η πόλη στα πόδια της. Γιατί πρέπει να δώσουμε ελπίδα και δουλειά στον κόσμο, τα μοναδικά αντίδοτα στην επιστροφή των τζιχαντιστών. Φανταστείτε να είστε παιδιά και να μην έχετε ούτε παπούτσια, ή μια μητέρα που δεν έχει τίποτα να σας ταΐσει. Πόση υπομονή μπορούν να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι;» διερωτάται μιλώντας στην απεσταλμένη της La Repubblica (με συνδρομή) στο Ιράκ, ο Ναζμ Αλ Τζαμπουρί, επικεφαλής των δυνάμεων ασφαλείας στη Μοσούλη που έως και πριν από έναν χρόνο τελούσε υπό τον έλεγχο των μαχητών του ISIS.

Σήμερα στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ οι δυνάμεις ασφαλείας ανέρχονται σε 13.000 άτομα. Πριν την επέλαση των τζιχαντιστών ήταν 35 χιλιάδες «αλλά την ασφάλεια μιας πόλης σαν τη Μοσούλη δεν τη διασφαλίζει ο στρατός αλλά ο κόσμος. Αν κατακτήσεις τον λαό, κέρδισες τον πόλεμο. Σήμερα ο κόσμος είναι μαζί μας αλλά πρέπει να ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους, ακόμα και μέσω αμνηστίας εάν χρειαστεί» πρόσθεσε ο 62χρονος βετεράνος ιρακινός στρατιωτικός.

Το δυτικό τμήμα της Μοσούλης, πολλούς μήνες μετά την ανακατάληψή της, εξακολουθεί να είναι μια τεράστια έκταση γεμάτη χαλάσματα. Για καταστεί δυνατή η ανοικοδόμηση, θα πρέπει πρώτα να απομακρυνθούν 10 εκατομμύρια τόνοι συντριμμιών από την παλιά πόλη, αποτέλεσμα των αλλεπάλληλων και «δυσανάλογων», σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, αεροπορικών βομβαρδισμών. Αλλά 1.250 επιδρομές σε εννέα μήνες πολέμου άφησαν πίσω τους και χιλιάδες νεκρούς.

Πόσοι άνθρωποι έχασαν συνολικά τη ζωή τους κατά την πολύμηνη πολιορκία της Μοσούλης δεν το γνωρίζει κανένας. Αυτές τις ημέρες, αναφέρει η ιταλίδα δημοσιογράφος, οι ομάδες της ιρακινής πολιτικής προστασίας εργάζονται εντατικά για την περισυλλογή των πτωμάτων. «Ο εκσκαφέας μετακινεί κομμάτια συντριμμιών, σηκώνοντας στον αέρα σκόνη και απομεινάρια σωμάτων» τζιχαντιστών αλλά και γυναικών και μικρών παιδιών. Σύμφωνα με το Iraqi News, την τελευταία εβδομάδα οι ειδικές ομάδες περισυνέλεξαν 1.000 πτώματα ή ό,τι απέμεινε από αυτά. Επίσημα οι Αρχές κάνουν λόγο για 1.260 απώλειες μεταξύ των αμάχων. Τον περασμένο Δεκέμβριο, ωστόσο το Associated Press εκτίμησε πως οι νεκροί της Μοσούλης ενδέχεται να φτάνουν τις δέκα χιλιάδες.

 Φωτογραφία: Τρία χρόνια, από τον Ιούνιο του 2014 έως πέρυσι τον Ιούλιο, διήρκεσε η κατοχή της Μοσούλης από τους τζιχαντιστές του ISIS. / Φωτογραφία: REUTERS/Ari Jalal

Παρότι «δεν θα είναι σαν να αγοράζει κάποιος μπίρες ή αλκοολούχα προϊόντα αλλά περισσότερο σαν να προμηθεύεται φάρμακα», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά στον Guardian ένας βρετανός ειδικός στις πολιτικές για τα ναρκωτικά, αποτελεί γεγονός πως σήμερα ο Καναδάς αναμένεται να γίνει η πρώτη χώρα-μέλος του G7 που θα προβεί στη νομιμοποίηση της χρήσης μαριχουάνας και για ψυχαγωγικούς (πέρα από φαρμακευτικούς) σκοπούς.

Οταν τα μέλη της καναδικής Γερουσίας υπερψηφίσουν, όπως  εκτιμάται, το σχετικό νομοσχέδιο, ο Καναδάς του Τζάστιν Τριντό θα ξεκινήσει να γράφει ιστορία. Πρόκειται για κάτι «μοναδικό στον κόσμο, γιατί συμβαίνει πρώτη φορά σε μια πλούσια χώρα. Δεν είναι σαν τις ΗΠΑ, όπου διενεργούνται αυτά τα πολιτειακά πειράματα. Οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν την Ουρουγουάη. Οπότε, όντως, όλος ο κόσμος έχει το βλέμμα του στραμμένο εδώ» εξήγησε ο Μπένεντικτ Φίσερ, γιατρός με ειδίκευση στις εξαρτήσεις στο μεγαλύτερο ψυχιατρικό νοσοκομείο του Τορόντο.

Ενδιαφέρον για την εξέλιξη αυτού του «καναδικού» πειράματος δείχνουν ήδη κυβερνήσεις, ερευνητές αλλά και επιχειρηματίες από όλον τον κόσμο. Γιατί η νομιμοποίηση της κάνναβης αναμένεται να επηρεάσει σημαντικά την εγκληματικότητα, τη δημόσια υγεία και δεκάδες άλλες πτυχές του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού βίου στη χώρα. Το μόνο ζήτημα έγκειται στο ότι κανένας δεν ξέρει ακόμα με ποιον τρόπο θα συμβεί αυτό. Οσον αφορά τις επιχειρήσεις, όμως, υπολογίζεται πως ο τζίρος της βιομηχανίας της κάνναβης θα ξεπεράσει τα 7 δισεκατομμύρια δολάρια το 2019, με αρκετούς αναλυτές να δηλώνουν «εντυπωσιασμένοι από το μέγεθος της αγοράς». 

Πάντως, ο υπουργός Οικονομικών του Καναδά, Μπιλ Μορνό εξήγησε πρόσφατα πως ο στόχος είναι «να κρατήσουμε τη μαριχουάνα μακριά από τα παιδιά και εκτός της μαύρης αγοράς. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να κρατήσουμε σε χαμηλά επίπεδα τη φορολογία ώστε να απαλλαχτούμε από τους εγκληματίες».

Στιγμιότυπο από πορεία στην Οτάβα υπέρ της νομιμοποίησης της χρήσης μαριχουάνας και για ψυχαγωγικούς σκοπούς. Φωτογραφία: Donald Weber/Getty Images