Το περιστατικό με τον ολλανδό πρωθυπουργό Μαρκ Ρούτε που έπιασε προσωπικά τη σφουγγαρίστρα και έκανε λαμπίκο την είσοδο του ολλανδικού Κοινοβουλίου, την οποία αδέξια είχε προηγουμένως λερώσει με τον καφέ του, ενέχει υψηλούς πολιτικούς συμβολισμούς, ίσως και διδακτική χροιά, για όποιους είναι ανοικτοί σε δια βίου πολιτικά μαθήματα.

Είναι περιττό να σχολιάσει κανείς ότι στο ελληνικό Κοινοβούλιο όχι μόνον δεν θα διανοείτο κανείς να αφήσει τον πρωθυπουργό ή οποιοδήποτε άλλο πολιτικό αρχηγό, υπουργό έστω, απλό πολιτικό πρόσωπο, να δοκιμάσει τις δεξιότητες του στο σπορ της καθαριότητας, αλλά και ουδείς πολιτικός –ας μου επιτραπεί η εικοτολογία– θα επέμενε να το κάνει. Το πολύ-πολύ να ζητούσε ευγενικά συγγνώμη…

Ο Ρούτε άρπαξε τη μάπα και δεν την άφηνε από τα χέρια του. Κι ας του ζήτησαν οι άνδρες ασφαλείας να απομακρυνθεί. Γλυκύτατος, αστειευόμενος (και τι δεν θα ‘δινα να ήξερα ολλανδικά, να καταλάβω πώς χαριτολογούσε), ακομπλεξάριστος, ανθρώπινος, κανονικός, έκανε την είσοδο να αστράφτει και πάλι· μέχρι και wettex χρησιμοποίησε για να μη μείνει ούτε στάλα βρωμιάς στις μπάρες εισόδου. Οι καθαρίστριες τον επευφημούσαν, ως άλλες groupies θαύμαζαν το είδωλο τους.

Ο Ρούτε διαθέτει χαρακτηριστικά που στην Ελλάδα θεωρούνται απαγορευτικά μιας τέτοιας συμπεριφοράς, δημοσίως. Είναι άνδρας, διαθέτει υψηλό πολιτικό κύρος, καθότι πρωθυπουργός της χώρας του για τρίτη συνεχή θητεία, θεωρείται τρόπον τινά «συντηρητικός» πολιτικά, επικαλείται τη Μάργκαρετ Θάτσερ και τον Γουίνστον Τσόρτσιλ ως πρότυπα, κατατάσσεται στους οπαδούς της ελεύθερης αγοράς και έχει επικρατήσει εκλογικά δεσμευόμενος απέναντι στους Ολλανδούς για την ασφάλεια και τη σταθερότητα της χώρας.

Με τη βασίλισσα των καθαριστικών στα χέρια, ο άνθρωπος αποδομεί όλα τα στερεότυπα, σπάει τα ταμπού, υπερβαίνει τις νόρμες.

Δεν είναι βεβαίως ο τύπος που μπορεί να συναντήσει κανείς εύκολα στην πολιτική σκηνή. Ο 51χρονος Ρούτε κάποτε ήθελε να γίνει πιανίστας. Ντύνεται συχνά με τζιν, φούτερ και αθλητικά παπούτσια, τις Παρασκευές συνηθίζει να γευματίζει σε τοπική πιτσαρία στο κέντρο της Χάγης, οδηγεί μεταχειρισμένο αυτοκίνητο, χρησιμοποιεί κινητό τηλέφωνο παλαιάς τεχνολογίας, εξακολουθεί να μένει στο διαμέρισμα που αγόρασε όταν αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο. Τουλάχιστον μέχρι πέρυσι, εργαζόταν, αν δεν εξακολουθεί να το κάνει, με μερική απασχόληση – διδάσκει κάθε Πέμπτη μια ώρα – ως καθηγητής σε Σχολή Εμπορικών Σπουδών, σε μια φτωχική συνοικία της Χάγης.

Οποια πληροφορία κι αν πέσει στο τραπέζι, συντείνει στη διαμόρφωση του ίδιου συμπεράσματος: με απλές συμπεριφορές, ο Ρούτε διδάσκει πολιτικό ήθος. Σε όλες τις εκφάνσεις της έννοιας, από την απλότητα ως την υπευθυνότητα, από τη σεμνότητα ως τη συνέπεια. Με αυτοπεποίθηση και ωριμότητα.

Θέλησα να μοιραστώ την αίσθηση που αποκόμισα από το στιγμιότυπο, με τον Πίτερ Οικονομίδη, όνομα στην επιχειρηματική στρατηγική, που έχει επί μακρόν ασχοληθεί με πρόσωπα, συμβολισμούς και προϊόντα:

«Ενας καλός ηγέτης θα πρέπει να μπορεί να αναπτύσσει σύνδεσμο με τον απλό πολίτη, εμπνέοντας τον κόσμο, διαμορφώνοντας ένα όραμα, αφήγημα το λέμε τώρα, ικανό να τον κινητοποιήσει. Σε ένα πιο ιδιωτικό επίπεδο, θα πρέπει να μπορεί να εκφράζει τον εαυτό του με ωραίο τρόπο. Για να επιτύχει, όμως, οιοσδήποτε πολιτικός το πρώτο, προϋπόθεση είναι να έχει κατακτήσει το δεύτερο. Να τα ‘χει καλά με τον εαυτό του, να είναι ανθρώπινος – ίσως ο Ομπάμα να είναι ό,τι αρτιότερο επικοινωνιακά μπορεί να διαθέτει το πολιτικό σκηνικό. Σε κάθε περίπτωση, η συμπεριφορά του Ρούτε ήταν υποδειγματική, τέτοια ώστε να αξίζει να αναπαραχθεί. Μαγκιά του!».

Αλλόκοτη λέξη αυτή η «μαγκιά»… Στη χώρα όπου πλασάρονται selfies πολιτικών αρχηγών με πρίγκιπες, σε φόντο «Μονακό», και υπουργοί Εθνικής Αμυνας μεταμφιεσμένοι με στολές παραλλαγής, η μαγκιά δεν προσδιορίζεται ακριβώς ως «Πρωθυπουργός με σφουγγαρίστρα». Δυστυχώς, το προφίλ του Ρούτε απέχει μακράν, παρά την στιβαρή πολιτική του ταυτότητα, από αυτό του εγχώριου macho (αρσενικού) πολιτικού. Στην Ελλάδα, άλλωστε, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου –και ανεξαρτήτως πολιτικού στίγματος– τόλμησε να πάρει σκούπα στα χέρια στο τέλος του 7ου συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ τον Μάρτιο του 2005, παραδόθηκε στη χλεύη …

Η χώρα εξακολουθεί να αλληθωρίζει στη θέα πληθωρικών «πόθεν έσχες» της Βουλής, ταλανίζεται στους δρόμους όταν τροχονόμοι «διευθετούν» την κίνηση για να περάσουν οι πρωτοκλασάτοι της, μετράει αστυνομικούς φρουρούς στο πέρασμα τους, καταναλώνει λαίμαργα προσωπικές φωτογραφίες τους, που ελεγχόμενα τροφοδοτούν την επικαιρότητα.

Η λιγότερη αφελής προσέγγιση θέλει ακόμη πολλά-πολλά χρόνια μέχρις ότου κυριαρχήσει, αν τα καταφέρει, η καθαρότητα, η διαφάνεια, η φυσικότητα, το τσαλάκωμα που επιβάλλει η εικόνα του Ρούτε. Κοινώς, η χώρα θα πρέπει να βολευτεί με «καθώς πρέπει» και «δήθεν», περίσσευμα υποκρισίας, και αρχοντοχωριατισμό. Τουλάχιστον μέχρι να φθάσει στην ενηλικίωσή της.

ΥΓ.: Τολμώ να προσθέσω ότι σφουγγαρίζοντας, ο ολλανδός Πρωθυπουργός δίνει (και) μαθήματα ανδρισμού. Ας μη σπεύσουν τα εγχώρια κουτσαβάκια να του τον αμφισβητήσουν. Ακόμη και στη δική τους λογική, άλλωστε, άντρας είναι αυτός που ξέρει να παίρνει την ευθύνη. Και κιμπάρης, αυτός που ξέρει πώς να μην επιβαρύνει. Ο κύριος, που λέμε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News