Πριν από λίγες ημέρες έδωσα 1 ευρώ και 98 λεπτά για να αγοράσω δύο τραγούδια. Tα ήθελα σε καλή ποιότητα για να τα μεταδώσω στο ραδιόφωνο. Ωστόσο, δεν έχω άλλο λόγο να πληρώσω για μουσική. Ακούω στο ραδιόφωνο, βρίσκω αυτό που θέλω στο YouTube, δεν τραβιέμαι στα torrents να κατεβάζω. Οχι πως φοβάμαι κάτι. Στην Ελλάδα ζούμε.

Εχω περίπου δύο χιλιάδες CD. Στην αποθήκη. Εκεί είναι και το CD player. Αν θέλω να ακούσω δυνατά μουσική, μπορώ να συνδέσω το τηλέφωνο με τον ενισχυτή. Πότε να ήταν η τελευταία φορά που αγόρασα CD; Πρέπει να έχει πάνω από δέκα χρόνια.

Και τώρα σκέφτομαι ότι ένας άνθρωπος 25 χρονών, πιθανότατα δεν έχει πληρώσει ποτέ στη ζωή του για τη μουσική που ακούει. Πρώτον, γιατί κατεβάζει πειρατικά. Δεύτερον, επειδή υπάρχουν πια πλατφόρμες τύπου Spotify όπου μπορεί να ακούσει αυτό που θέλει. Μη βάλουμε στην κουβέντα και τηλεοπτικά ή κινηματογραφικά προϊόντα, γιατί θα μπλέξουμε.

Η επιβολή τέλους στα τάμπλετ, στα κινητά και στους υπολογιστές, ως εύλογη αμοιβή υπέρ πνευματικών δικαιωμάτων είναι μία σωστή και δίκαιη απόφαση. Απλώς φαίνεται παράλογη σε μία κοινωνία που έχει συνηθίσει όλα αυτά να τα απολαμβάνει δωρεάν ή σε εξευτελιστικές τιμές.

Οπως γνωρίζετε, μέχρι πριν από λίγο καιρό υπήρχε η αμαρτωλή ΑΕΠΙ που, τουλάχιστον, απέδιδε κάποια χρήματα σε δημιουργούς. «Ενας στιχουργός με τραγούδια που τα ξέρει και τα τραγουδάει όλη η Ελλάδα θα έπαιρνε περίπου δύο ή το πολύ πέντε χιλιάδες ευρώ τον χρόνο ως πνευματικά δικαιώματα» μου εξηγεί πολύ γνωστός δημιουργός από τον χώρο του τραγουδιού. Ναι, αλλά υπάρχει και το YouΤube, παρατήρησα. «Πρέπει να έχεις εκατομμύρια προβολές για να πάρεις 20 ευρώ μέσα σε ένα εξάμηνο» απάντησε.

Δεν θέλω να σας κουράσω με τεχνικά και νομικά. Ομως η επιβάρυνση, με εύλογη αμοιβή υπέρ δημιουργών, στην αγορά συσκευής αναπαραγωγής πνευματικών έργων, είναι ο μοναδικός τρόπος για να πάρουν αυτοί οι άνθρωποι την οικονομική επιβράβευση που τους αξίζει. Πιθανότατα δε, επειδή θα προκύψει (και εδώ) υπερπλεόνασμα, να συζητήσουμε και έναν επιπλέον πόρο υπέρ Πολιτισμού, αν και σε κάτι τέτοια δεν είναι να εμπιστεύεσαι το σύστημα.

Η Λυδία Κονιόρδου κάνει καλή δουλειά σε αυτόν τον τομέα. Ανακάλεσε, έστω και καθυστερημένα, την άδεια της ΑΕΠΙ και δρομολογεί με συναινετικές διαδικασίες τη δημιουργία καινούργιου φορέα για τη διαχείριση πνευματικών δικαιωμάτων. Ο θόρυβος που σηκώθηκε για την επιβολή της εύλογης αμοιβής αποδίδεται κυρίως στη λαϊκίστικη ροπή μεγάλου τμήματος του Τύπου. Οταν παρουσιάζεται ως «επιπλέον χαράτσι», είναι λογικό να δυσφορήσει η κοινή γνώμη. Και αντί κυβέρνηση και καλλιτέχνες να εξηγήσουν τι ακριβώς συμβαίνει και πού διατίθενται τα χρήματα, έμειναν κάτω από τον επικοινωνιακό θόρυβο. Ας όψεται και ο υπουργός (ο Νίκος Παππάς) που έκανε πίσω, λέγοντας ότι η απόφαση πρέπει να επανεξεταστεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News