Μετά την «Κόλαση του Δάντη», που είναι ένα αριστούργημα της κλασικής λογοτεχνίας, γράφτηκε και η «Καριόλα του Δάντη». Η οποία είναι σαφώς ένα αριστούργημα μοντέρνας τέχνης.

Ας μην τα παραλέμε, αριστούργημα δεν είναι, αλλά είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα σύγχρονου πολιτισμού, ένα έμβλημα μοντέρνας αισθητικής, ή μάλλον αντί-αισθητικής, εκείνης της αντί-αισθητικής στην οποία μας αρέσει να βυθιζόμαστε. Σου λέει ο Δάντης, τι βαράει νούμερα σήμερα στην τηλεόραση; Τι έχει κερδίσει την προτίμηση του κόσμου; Ενα «Power of Love» και ένα «Game of Love». Αυτά σαρώνουν, αυτά βλέπουν οι τηλεθεατές. Ας τα κάνουμε λοιπόν τραγούδι.

Κι έτσι δημιουργήθηκε το άσμα αισθητικής ερωτο-ριάλιτι τύπου «Power of Love», σε στίχους Νίκου Σαρρή και μουσική Δάντη και Dj Tokuc, που τις τελευταίες μέρες έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων. Ενα τραγουδάκι που μπορεί άνετα να γίνει ο εθνικός ύμνος του κάγκουρα, το ιδανικό τραγούδι για να βάλει στη διαπασών στο αμάξι του και να περάσει μεσημέρι κάτω απ’ το παράθυρο της δικής του καριόλας, εκείνης που βρίζει ολημερίς γιατί τον παράτησε για έναν άλλο (κάγκουρα).

Βεβαίως, έπεσαν να τον φάνε τον Δάντη για το καγκουρό-τραγουδάκι του. Μα πώς τόλμησε; Γιατί έριξε το επίπεδο; Και για σεξιστή τον κατηγόρησαν: «Θλίβομαι», πόσταρε η Σοφία Βόσσου και «δεν είναι αυτή η Ελλάδα» (αυτή είναι κυρία Βόσσου μου), «δεν το αξίζεις αυτό, ούτε ο κόσμος που σε αγάπησε.. η εικόνα του κλιπ θλιβερή, μουσικά ασχολίαστο» είπε η Σάνι Μπαλτζή, και «δεν θέλω να σε πληγώσω γιατί σε αγαπώ» (μα, μόλις τον πλήγωσες), ενώ και η Αντζι Σαμίου του πρότεινε να αλλάξει τον στίχο. Από «καριόλα σε μισώ» να το κάνει «μωρό μου σε μισώ» και να ζητήσει συγγνώμη απ’ όλες τις γυναίκες: «Τώρα ο ντόρος έγινε, ζήτα κι ένα συγνώμη από όλες τις γυναίκες που σήμερα γιορτάζουν γιατί είναι η προορίζονται να είναι μάνες και το έσωσες!» (άλλα ντ’ άλλα της Παρασκευής το γάλα κι εσείς κυρία Σαμίου μου). Μέχρι και που είπαν να απαγορευτεί το τραγούδι. Φυσικά έσπευσε και η Γενική Γραμματεία Ισότητας να κρούσει τον «κώδωνα του κινδύνου για κάθε αναπαραγωγή του μηνύματος της βίας ως μέσο επίλυσης των συντροφικών και συζυγικών σχέσεων»…

Καταρχάς, στην Τέχνη όλα επιτρέπονται. Εντάξει, δεν το λες και καλλιτεχνικό θαύμα το τραγούδι του Δάντη, μάλλον καλλιτεχνική πατάτα είναι, αλλά και τέτοιες αντιδράσεις για ένα καγκουροτράγουδο, υπερβολικές δεν είναι; Υπερβολικό δεν είναι να κατηγορείς έναν τραγουδιστή για σεξιστή και να θεωρείς ότι προσβάλλει τις γυναίκες και ότι δημιουργεί κακό πρότυπο επειδή τραγουδά για μια καριόλα που τον πλήγωσε; Και σε ταινίες άνδρες βρίζουν γυναίκες, και τις βρίζουν και τις δέρνουν και τις σκοτώνουν (αναλόγως με το σενάριο). Ζητάμε να απαγορευτεί μια ταινία για αυτό;

Ο Δάντης απάντησε στους επικριτές του. Είπε ότι δεν θεωρεί σεξιστικό το τραγούδι κaι ότι είναι φασισμός το να λένε ότι πρέπει νΑ απαγορευτεί ή το να του υποδεικνύουν τι να τραγουδάει. Οσο για το καλλιτεχνικό του δημιούργημα, σχολίασε: «Δεν έχω να πω κάτι για το τραγούδι. Αργότερα, ο χρόνος θα δείξει. Μου αρέσει να βρίσκομαι στο ρεύμα και στα δρώμενα της εποχής».

Οταν σας λέω ότι ο καλλιτέχνης εμπνεύστηκε απ’ το «Power of Love», ξέρω τι λέω. Κόπι-πάστε το ριάλιτι έκανε. Και του έβαλε μουσική υπόκρουση.

ΥΓ. Οταν μια κυρία, βλέποντας τα γυμνά του Κουρμπέ σε μια έκθεση του, άρχισε να αναφωνεί σοκαρισμένη, ο ζωγράφος της είπε: «πώς κάνετε έτσι μαντάμ… μπογιές είναι».  Πώς κάνετε έτσι κι εσείς; Ενα καγκουροάσμα είναι, τίποτα παραπάνω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News