«Προσπαθώ να τιμήσω την παρουσία μου, αλλά είναι μια κόλαση (οι Κάννες!). Ένα όργιο ανωτάτου επιπέδου (Το φεστιβάλ!). Από τα σκαλιά με το κόκκινο χαλί ανεβαίνει κανείς προς τo θυσιαστήριο ή την καθαγίαση. Συμμετέχω στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών, δεν παίρνω το ρίσκο να μπω στην αρένα του διαγωνισμού (…) Είμαστε δέσμιοι των εικόνων, των σχολίων και των σχολίων επί των σχολίων. Δεν χρησιμοποιώ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν θέλω followers. Δεν έχει σημασία ποιος πραγματικά είσαι, το αποφασίζουν οι άλλοι. Έχω ανάγκη από έναν ειδικό στο πώς να συμπεριφέρομαι», δηλώνει, μιλώντας στην Corriere della Sera, η «απροστάτευτη, ευαίσθητη και διακριτική», σύμφωνα με τον ιταλό απεσταλμένο, Ιζαμπέλ Ατζανί, με αφορμή την επιστροφή της στο κοσμοπολίτικο κινηματογραφικό φεστιβάλ των Καννών.

Υπήρξε μούσα του Τρυφώ, του Πολάνσκι και του Ζουλάφσκι, διακρίθηκε και στο Βερολίνο, πέρα από τις Κάννες, και εκτός από πέντε βραβεία Σεζάρ, κέρδισε και δύο υποψηφιότητες για Οσκαρ. Σήμερα, όμως δεν είναι ούτε η «Καμίλ Κλοντέλ» ούτε η «Βασίλισσα Μαργκό» αλλά «μια ικανότατη κλέφτρα και μια μητέρα δίχως ηθικούς ενδοιασμούς, κτητική και παρεμβατική με τον γιο της», προσδιόρισε η ίδια, σχολιάζοντας τη συμμετοχή της στην ταινία «Le monde est à toi», μια κωμωδία σε σκηνοθεσία του Ρομέν Γαβράς, από εκείνες που ξετρελαίνουν το γαλλικό (κυρίως) κοινό.

Κατά τη συνέντευξή της η 62χρονη Ατζανί σημείωσε πως η σχέση της με την υποκριτική έχει πλέον αλλάξει, πως έχει αποσυρθεί, δηλαδή, από τη «μπίζνα» του κινηματογράφου. «Γυρίστηκαν πολλές ταινίες κατά την απουσία μου (αλλά) δεν μου λείπει αυτό που δεν έχω. Έχω, όμως, πάλι διάθεση για δουλειά. Θα πήγαινα στον γιο μου (Γκάμπριελ Κέιν Ντέι-Λιούις) στις ΗΠΑ για να εργαστώ εκεί, όπου υπάρχει μια νέα ευαισθησία, ένα νέο άνοιγμα προς τις ευρωπαίες ηθοποιούς. Μου αρέσουν οι καναδοί σκηνοθέτες. Ο Ξαβιέ Ντολάν; Τεράστιο ταλέντο, αλλά αισθάνεται σαν τον Βασιλιά Ήλιο».

Αποκάλυψε, όμως, πως από τις ανθρώπινες σχέσεις, στον κινηματογράφο προτιμά να παρουσιάζει εκείνη ανάμεσα σε έναν πατέρα και την κόρη του. «Γιατί ο πατέρας μου ήταν αυταρχικός. Ζούσαμε σε ένα μικρό διαμέρισμα και δεν αποδεχόταν την ιδέα ότι θα μπορούσα να βοηθήσω στο σπίτι με τα χρήματα που κέρδιζα. Ηταν Αλγερινός και μουσουλμάνος. Είχαμε μόνον ένα καθρέφτη στο μπάνιο και εάν στεκόμουν μπροστά του πολύ ώρα έλεγε πως θα τον λερώσω. Είναι δύσκολο μια κοπέλα να τα ακούει αυτά. Δεν αποδεχόταν τα γυμνά. Δεν υπάκουσα όμως για την ταινία “Ένα φονικό καλοκαίρι”. Ευτυχώς πέθανε πριν βγει στις αίθουσες».

Δεν δίστασε να δηλώσει επίσης πως «φθονεί» τον Ντάνιελ Ντέι-Λιούις, πρώην σύντροφό της και πατέρα του δεύτερου γιου της. Τον φθονεί επειδή επέλεξε να αποσυρθεί «αφότου κέρδισε τρία όσκαρ. Τι άλλο έχει ανάγκη; Διατηρήσαμε καλές σχέσεις. Ημασταν ευτυχισμένοι επειδή ξεχνούσαμε ότι είμαστε ηθοποιοί, πράγμα που εκείνος κάνει τώρα από επιλογή. Οταν δίνεσαι ολοκληρωτικά, αυτή η δουλειά είναι σκληρή», υπενθύμισε η Ατζανί.

Και σχολιάζοντας το σκάνδαλο Γουάινσταϊν δεν παρέλειψε να αναφερθεί σε μια άλλη μεγάλη κυρία του γαλλικού κινηματογράφου. «Σήμερα υπάρχει περισσότερη αλληλεγγύη. Θεωρώ θλιβερή την επιστολή της Κατρίν Ντενέβ περί της ελευθερίας του φλερτ, περί του ότι είμαστε η χώρα της αποπλάνησης και μπλα μπλα μπλα. Πρώτη φορά παρενοχλήθηκα στην ηλικία των 15 χρονών και παρέμεινα τραυματισμένη».

Οσον αφορά τη «γαλήνη» που διέκρινε στην Ιζαμπέλ Ατζανί ο ιταλός δημοσιογράφος, η γαλλίδα ηθοποιός προσδιόρισε πως «ανήκει στην ωριμότητα περισσότερο παρά στη νεότητα. Δεν έχω καιρό για να αφιερωθώ σε υποθέσεις αγάπης, αλλά μπορώ να συναντήσω τον σωστό άνθρωπο. Αυτό δεν σημαίνει ότι χρειάζομαι έναν άνδρα. Αυτό που ψάχνω είναι η τρυφερότητα και η συντροφικότητα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News