Θα ήταν αδύνατο να μείνει ασχολίαστη η τριήμερη επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν στο Ηνωμένο Βασίλειο. Για πολλούς, το Λονδίνο έκανε ένα καλό σέρβις στον «σουλτάνο» της Αγκυρας ενόψει των εκλογών που θα πραγματοποιηθούν στην Τουρκία τον ερχόμενο Ιούνιο. Αλλά μιας και ήρθε και θα συναντηθεί με την Ελισάβετ, η Ετσε Τελμεκουράν, τουρκάλα δημοσιογράφος που απολύθηκε το 2012 από την εφημερίδα Milliyet επειδή επέκρινε την κυβέρνηση, απευθύνει από τις στήλες του Guardian μια «ευγενική έκκληση» προς τη βασίλισσα. «Πρόσφατα -υπενθυμίζει η Τελμεκουράν- ο Ερντογάν είπε σε μια ομιλία ότι “μόνο όταν ο λαός μου θα πει το ‘ταμάμ’ (φτάνει) θα αφήσω τη θέση μου”. Είναι γεγονός ότι, τα τελευταία χρόνια, έχουμε πει “ταμάμ” με πολλούς τρόπους – στις εκλογές, στις διαδηλώσεις στο πάρκο Γκεζί, και με άλλους τρόπους. Αλλά η φωνή μας αγνοήθηκε όλες τις φορές».

Έτσι, αυτή την εβδομάδα ξεκίνησε η εκστρατεία στο twitter #Tamam. Tην πρώτη ημέρα το hashtag, ακολουθήθηκε από ένα εκατομμύριο ανθρώπους, πράγμα που ενόχλησε ιδιαίτερα τον Ερντογάν. Ιδού λοιπόν, και η «ευγενική έκκληση» προς την Αυτής Μεγαλειότητα: «Θα σας πείραζε να πείτε “ταμάμ” όταν ο Ερντογάν εμφανιστεί μπροστά σας; Επειδή και εσείς έχετε ένα παλάτι, τα λόγια σας μάλλον θα ακουστούν περισσότερο από αυτά του λαού». Κι ακόμη, λέει η Τελμεκουράν: «Είστε ένας από τους λίγους στην εξουσία που έχει ζήσει τη δεκαετία του 1940 και επομένως γνωρίζει από πρώτο χέρι πώς η πολιτική ακεραιότητα των δημοκρατικών εθνών και η ηθική αντίδρασή τους στον αυταρχισμό έπαιξαν κάποτε σημαντικό ρόλο στην πολιτική. Και αν δεν θέλετε να διακινδυνεύσετε να καταστρέψετε την πολιτική σας ουδετερότητα, μπορείτε να πείτε πάντα “ταμάμ” όταν θα βάζετε τσάι στο φλιτζάνι σας. Νομίζω ότι το μήνυμα θα γίνει σαφές ούτως ή άλλως».

Φωτό: Tamam is enough. Πηγή: Reuters

«Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί», λέει ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Όλαφ Σολτς, στο ρόλο του σοσιαλδημοκράτη που θέλει να αποδείξει ότι δεν είναι σπάταλος, αλλά άξιος διάδοχος του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Και οι Financial Times απαντούν με ένα κύριο άρθρο που είναι μάλλον κάτι σαν έκκληση προς όλη τη Γερμανία. Μια Γερμανία που είναι πράγματι πολύ προσεκτική – όλο και προσεκτικότερη: το πλεόνασμα των 46 δισεκατομμυρίων που προβλεπόταν για το 2021 έχει ήδη φθάσει τα 63 δισεκατομμύρια. Τι θα το κάνουν αυτό το βουνό αποταμίευσης; Να το χρησιμοποιήσουν για τη μείωση του χρέους θα ήταν αστείο: το χρέος της Γερμανίας είναι στο 65% του ΑΕΠ ενώ αναμένεται να πέσει κάτω από το 60% το επόμενο έτος.

Τα χρήματα μπορούν συνεπώς να τα χρησιμοποιήσουν για να μειώσουν τους φόρους, όπως θέλει ο Σολτς, ή να ξοδέψουν περισσότερα, για παράδειγμα στον τομέα της άμυνας: ούτως ή άλλως δεν έχουν πιάσει τον στόχο του ΝΑΤΟ (2% του ΑΕΠ) κι ενώ η Αμερική δεν κόβει τις φλέβες της πια για την Ευρώπη. Τέλος πάντων, ας τα ξοδέψουν όπως θέλουν, γράφουν η FT, αλλά πάντως να τα ξοδέψουν. Ας βελτιώσουν τις υποδομές της χώρας, πραγματικές και ψηφιακές, ας δώσουν μισθολογικές αυξήσεις για να αυξηθεί η κατανάλωση και χωρίς να κόψουν τις δικές τους φλέβες εάν τσιμπήσει λίγο ο πληθωρισμός. Αντίθετα, θα πρέπει να χαρούν. Γιατί οι υψηλότεροι μισθοί στη Γερμανία θα βοηθήσουν την ανταγωνιστικότητα των άλλων χωρών με αποτέλεσμα να αντισταθμιστούν εν μέρει οι ανισορροπίες της Ευρωζώνης που δημιούργησαν (αλλού) τον ογκόλιθο του κακού χρέους. Θα σήμαινε επίσης ότι η ΕΚΤ  θα άλλαζε την πολιτική της με αποτέλεσμα οι γερμανοί καταθέτες να απολάμβαναν υψηλότερα επιτόκια.

Μα τι δεν καταλαβαίνουν;

Φωτό: Ας ανάψουν και κανένα κερί στον ναό της κατανάλωσης. Πηγή: Shutterstock

Kαλά, είναι γνωστό ότι σε μια χώρα όπου όλοι ασχολούνται με την μπάλα, όπως η Ιταλία, υπάρχουν περισσότεροι προπονητές ποδοσφαίρου απ’ ότι άνθρωποι στους δρόμους. Ο καθένας φτιάχνει πλάνα, από την ώρα που είναι με μια κούπα καφέ το πρωί μέχρι τη στιγμή που ακουμπά στο μαξιλάρι του το βράδυ. Ο Φραντσέσκο Καλιγκάρις αναρωτιέται στο Undici αν εκτός από τους προπονητές των καφενείων, μπορούν να γίνουν κανονικοί προπονητές οι πρώην ποδοσφαιριστές. Τα παραδείγματα δεν λείπουν: ο Ζινεντίν Ζιντάν, ο θεός του ποδοσφαίρου της τελευταίας γενιάς, πέρασε από τα γήπεδα στους πάγκους και κερδίζοντας πολύ εύκολα το Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Πριν από αυτόν, τα είχε πάει πολύ καλά ο Πεπ Γκουρντιόλα, ο πρώτος μεγάλος πρωταθλητής που έγινε προπονητής. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα, πάλι, δεν τα πήγε καθόλου καλά.

Επιστρέφοντας την Ιταλία, ο Αντρέα Πίρλο το σκέφτεται να μετακινηθεί από το χορτάρι στην καρέκλα του προπονητή. Ο Ρίνο Γκατούζο, που κάποτε όργωνε τα γήπεδα, δεν διαπρέπει ακριβώς στον πάγκο της Μίλαν. Και σε μια άλλη ποδοσφαιρική χώρα, τη Βρετανία, ο Στίβεν Τζέραρντ, ένα ίνδαλμα του αγγλικού ποδοσφαίρου, άφησε μόλις το γήπεδο για να δοκιμάσει την τύχη του στο τιμόνι της σκοτσέζικης Ρέιντζερς. Αλλά είναι ένας σπουδαίος παίκτης προορισμένος να γίνει ένας μεγάλος προπονητής χωρίς μάλιστα να σπουδάσει τη δουλειά; «Ένα μεγάλο όνομα στον πάγκο μπορεί να προσελκύσει μεγάλους παίκτες», έγραψε το BBC. Αλλά στο ποδόσφαιρο, όπως στη ζωή, μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Μπορεί λοιπόν. Φτάνει να μην του ζητηθεί να σηκώσει ένα κύπελλο στην πρώτη του προσπάθεια.

Φωτό: Αυτός πάντως μια χαρά τα κατάφερε. Πηγή: Shutterstock

«Πριν αλλάξετε την πάνα, θα πρέπει να ζητήσετε την άδεια από το μωρό σας». Η συμβουλή αυτή δόθηκε σε εκπομπή του ABC Australia, από την ειδική σε θέματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης Ντιν Κάρσον. «Είναι σαφές ότι το παιδί σας δεν θα σας απαντήσει -εξήγησε η Κάρσον- αλλά αν αφήσετε χώρο για τη γλώσσα του σώματος και περιμένετε μέχρι να έχετε μια οπτική επαφή, θα κάνετε το παιδί σας να καταλάβει ότι η απάντησή του μετράει». Παρά τη διευκρίνιση, η Κάρσον δέχθηκε πληθώρα κριτικής και ειρωνικών σχολίων, όπως ανέφερε το Newsweek. Ο Ρόουαν Ντιν, διευθυντής του The Spectator Australia, έκανε λόγο για «αριστερίστικη τρέλα».

Από την άλλη πλευρά, όμως, η Κέιτ Ράσελ, εκπρόσωπος ενός βρετανικού οργανισμού που συμπαραστέκεται σε θύματα βιασμών, υπερασπίστηκε την Κάρσον, εξηγώντας ότι αυτή η τελευταία δεν συνέκρινε την αλλαγή της πάνας με σεξουαλική πράξη: «Υποστήριξε μόνο το εύλογο επιχείρημα ότι πρέπει να δημιουργείται στο σπίτι μια “κουλτούρα συναίνεσης” απ’ όταν το παιδί είναι πολύ μικρό». Το πρόβλημα της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών είναι τόσο διαδεδομένο ώστε, κατά την Ράσελ, «είναι απορίας άξιον πώς μια απλή, υπεύθυνη πρακτική όπως αυτή, με στόχο τη μείωση και την πρόληψη μελλοντικών βλαβών στα παιδιά, γελοιοποιήθηκε τόσο».

Ετσι όπως το θέτει…

Φωτό: Πηγή: Shutterstock