Το κόμμα ή την εξουσία; Την ιδεολογία ή την καρέκλα; Υπάρχει μια θεωρία για το τι συμβαίνει αυτή την εποχή στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, με τη σύγκρουση δύο αντιλήψεων.

Η πρώτη είναι αυτή που εκφράζεται δημοσίως ιδίως από την ομάδα του Μαξίμου –ότι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας, δηλαδή το φθινόπωρο του 2019, όσο και αν αυτό θα είναι δύσκολο μετά από μια διαφαινόμενη βαριά ήττα στις Ευρωεκλογές του Μαΐου 2019, σε έναν χρόνο από τώρα.

Η δεύτερη είναι ότι οι εκλογές πρέπει να γίνουν σύντομα, ώστε να αποφευχθεί η περαιτέρω φθορά. Αυτή η αντίληψη υπάρχει στο μυαλό αρκετών από τους βετεράνους της Κουμουνδούρου, οι οποίοι είναι πιο συναισθηματικοί. Εκτιμούν ότι η ιστορική ευκαιρία του 2015 με την ανάδειξη του μικρού ΣΥΡΙΖΑ σε κυρίαρχη πολιτική τάση στη χώρα δεν πρέπει να κινδυνεύσει με μια συντριβή το 2019, μια επαπειλούμενη βαριά ήττα που είναι όλο και πιο πιθανό να συμβεί αφού οι πολίτες –ακόμα και οι πιο φτωχοί– θα έχουν βιώσει νέες διαψεύσεις, με νέες μειώσεις στις συντάξεις και νέα φορολογικά βάρη.

Σε αντίθεση δηλαδή με τη ρητορική της αντιπολίτευσης, δεν ισχύει τελικά τόσο ότι το Μαξίμου προτάσσει το καλό του ΣΥΡΙΖΑ πάνω από το καλό της χώρας –δεν κάνει ούτε αυτό! Με εκλογές το 2019 και με νέες περικοπές έως και 350 ευρώ στους συνταξιούχους από την Πρωτοχρονιά ούτε «καθαρή έξοδος» υπάρχει, ούτε δίκαιη ανάπτυξη, ούτε τίποτε άλλο από αυτά για τα οποία μιλά ενθουσιασμένος ο Αλέξης Τσίπρας στις φιέστες ανά την περιφέρεια. Δεν υπάρχει καν η ιδεολογική επιβίωση του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν μόνο η παράταση στην εξουσία μιας ομάδας πέριξ τον Πρωθυπουργό και η παράταση κοινοβουλευτικής ζωής για 145 βουλευτές.

Αυτό είναι το κρίσιμο στοιχείο στα περί (πρόωρων) εκλογών. Ποιος θέλει να παρατήσει την βουλευτική έδρα του –την οποία του έδωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές με λίστα τον Σεπτέμβριο 2015– μια ώρα, ή για να είμαστε ακριβείς, 12 ή και περισσότερους μήνες νωρίτερα;

Ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Οι περισσότεροι σημερινοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν καν ονειρευτεί μια τέτοια μακρά θητεία, με τα αντίστοιχα οικονομικά και τα επικοινωνιακά οφέλη της. Εδώ που τα λέμε δεν είχαν καν ονειρευτεί κοινοβουλευτική θητεία, ιδίως οι άγνωστοι μεταξύ αγνώστων στα ψηφοδέλτια της επαρχίας.

Τον Ιούνιο του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εκλέξει, ως αξιωματική αντιπολίτευση, 71 βουλευτές. Τώρα αριθμεί 145 (εδώ). Και στις επόμενες εκλογές, σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της Metron Analysis (εδώ), ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να περιοριστεί στους 67!

Απλή αριθμητική: 78 από τους σημερινούς κυβερνητικούς βουλευτές κινδυνεύουν πολύ σοβαρά να μείνουν εκτός της επόμενης Βουλής και να χαθούν στη λήθη. Ποιος θα καλεί στα πάνελ του τον τηλεοπτικά αξιόμαχο Δημήτρη Βέττα αν αυτός δεν επανεκλεγεί στη Φθιώτιδα; Τον Σεπτέμβριο του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ εξέλεξε στην πενταεδρική αυτή περιφέρεια τέσσερις βουλευτές. Τώρα μπορεί να εκλέξει μόνο έναν. Στη Μεσσηνία ο ΣΥΡΙΖΑ εξέλεξε τρεις βουλευτές τον Σεπτέμβριο του 2015, μολονότι ήταν δεύτερο κόμμα στον νομό. Τώρα φαίνεται πως θα εκλέξει έναν. Θα είναι ο Γιώργος Κατρούγκαλος ή ο Αλέξης Χαρίτσης –και οι δύο στον στενό πυρήνα του Μαξίμου; Και ποιος θα ξανακαλέσει σε πάνελ τον αμίμητο Πέτρο Κωνσταντινέα; Στα Ιωάννινα ο ΣΥΡΙΖΑ εξέλεξε τέσσερις βουλευτές, τώρα θα επιστρέψει στον έναν. Θα είναι ο Χρήστος Μαντάς ή η Μερόπη Τζούφη; Αυτό ισχύει για όλες τις περιφέρειες, ακόμα και αυτές της Αθήνας, όπου έχουν αρχίσει να στριμώχνονται και να αγωνιούν πολλοί. Ποιον θα απασχολούν τα tweets του Γιώργου Κυρίτση (εδώ) αν αυτός επιστρέψει σε αυτό που έκανε πριν εκλεγεί βουλευτής για να ψηφίσει το 3ο Μνημόνιο; Και τι έκανε πριν εκλεγεί βουλευτής; Ελα ντε…

Ο Νίκος Φίλης, ο Νίκος Βούτσης και οι άλλοι παλιοί σύντροφοι από τα χρόνια του Μπανιά και του ΚΚΕ Εσωτ. -Ανανεωτική Αριστερά, μπορεί να ανησυχούν για τη δημοσκοπική συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑ και τη μείωση μιας εκλογικής επιρροής που με πολιτικούς αγώνες δεκαετιών κατέκτησε, αλλά υπάρχουν καμιά εβδομηνταριά άλλοι, νεότεροι στον χώρο, που ανησυχούν για πιο πεζά ζητήματα: Τη βουλευτική τους αποζημίωση και τη θέση τους στον πολιτικό και τηλεοπτικό χάρτη.

Ηδη λέγεται ότι έχουν αρχίσει στον ΣΥΡΙΖΑ τα εσωκομματικά μαχαιρώματα για μια μάχη πολιτικής επιβίωσης (εδώ). Μια πολιτική επιβίωση που υπακούει στο αξίωμα «όσο ζω, ελπίζω», όσο είμαι βουλευτής, ελπίζω.

Γιατί λοιπόν στον ΣΥΡΙΖΑ να σκέφτονται εκλογές; Εδώ δεν σκέφτονται καν τον ΣΥΡΙΖΑ…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News