Στις 19 Αυγούστου λήγει το ισχύον Μνημόνιο (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ). Αυτό είναι αντικειμενικό, δηλαδή αδιαμφισβήτητο, γεγονός. Είναι η πρώτη φορά, από την έναρξη της κρίσης και την είσοδο στην εποχή των Μνημονίων, που ένα Μνημόνιο τελειώνει και δεν θα παραταθεί ή δεν θα ανανεωθεί. Και αυτό είναι γεγονός. Δεν χρειάζεται να το λέμε μεταξύ μας. Το λένε αυτοί που μας τα επέβαλαν.

Κάπου εδώ τελειώνει η αλήθεια και αρχίζει η προπαγάνδα. Η οποία αρχίζει να γίνεται αφόρητη τώρα που και η συζήτηση για την «έξοδο» αρχίζει να φουντώνει. Θα είναι «καθαρή» ή «βρώμικη» η έξοδος;

Η κυβερνητική προπαγάνδα περί «καθαρής» εξόδου είναι η χειρότερη. Oχι μόνο επειδή δεν υπάρχει, λόγω των δεδομένων μεταμνημονιακών ελέγχων και της αυστηρής εποπτείας, την οποία ακόμα και ο Τσακαλώτος αυτονοήτως παραδέχεται (εδώ). Αλλωστε, είναι ανόητο και μόνο να ισχυρισθεί κανείς ότι τον Αύγουστο «θα βγούμε και τελειώσαμε», όταν η χώρα χρωστάει 300 δισεκατομμύρια και έχει σαφείς και βαριές δεσμεύσεις τουλάχιστον μέχρι το 2021 (συντάξεις, αφορολόγητο, υψηλά πλεονάσματα).

Η προπαγάνδα αυτή είναι χειρότερη για έναν άλλο λόγο: διότι καλλιεργεί στους πολίτες την εντύπωση-ψευδαίσθηση ότι τον Αύγουστο τελειώνουν τα βάσανά μας και από Σεπτέμβριο θα ανοίξουν τα κρατικά ταμεία. Και αν όντως αυτό συμβεί, λόγω (πιθανών) πρόωρων εκλογών, τότε η «έξοδος» όχι μόνο θα αποδειχθεί «βρώμικη», αλλά θα μεταβληθεί σε σύγχρονο χορό του Ζαλόγγου, μόνο που θα πηδάμε στο βάραθρο των αγορών.

Η αντιπολιτευτική προπαγάνδα, στο ίδιο θέμα, δεν είναι μεν το ίδιο επικίνδυνη, αλλά είναι εμφανώς κακόγουστη. Διότι καταργεί τα αυτονόητα. Η αντιπολίτευση, που διαχειρίστηκε τα δύο προηγούμενα Μνημόνια, δεν αντέχει να παραδεχθεί ότι έλαχε στον κ. Τσίπρα να βάλει την (τυπική) σφραγίδα στο τέλος της εποχής των Μημονίων. Συμβαίνουν τέτοια στη διαδρομή της Ιστορίας.

Για να το πούμε με ένα (θετικό) παράδειγμα: η Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου κατασκευάστηκε από τις διαδοχικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ (1998-2004), αλλά έλαχε στην, μόλις λίγων μηνών, κυβέρνηση Καραμανλή να την εγκαινιάσει τον Αύγουστο του 2004. Και για να το πούμε με ένα (αρνητικό) παράδειγμα: την βασική ευθύνη για την παραλίγο χρεοκοπία έχει η κυβέρνηση Καραμανλή 2007-2009. Όμως, την φορτώθηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου, διότι αυτή υπέγραψε το πρώτο Μνημόνιο.

Είναι τα καπρίτσια της Ιστορίας. Ετσι γίνεται και σήμερα. Η έξοδος από τα Μνημόνια κάποια στιγμή θα γινόταν. Η τύχη τα έφερε έτσι ώστε να γίνει με την κυβέρνηση Τσίπρα, η οποία φέρει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την καθυστέρηση: αν το πρώτο εξάμηνο του 2015 δεν είχε κάνει τις γνωστές παλαβομάρες Βαρουφάκη, δηλαδή αν είχε συμπεριφερθεί ορθολογικά, όπως την περίοδο Τσακαλώτου, η έξοδος μπορεί να είχε ήδη συντελεσθεί από πέρσι. Oμως, με «αν» δεν γράφεται η Ιστορία. Και αυτή θα γράψει ότι στο Μνημόνιο εισήλθαμε στις 23 Απριλίου 2010 και εξήλθαμε στις 20 Αυγούστου 2018 (θα εξέλθουμε, δηλαδή, αν εν τω μεταξύ δεν επέλθει κάποιος κατακλυσμός).

Επίσης, η χτεσινή «πρόκληση» του Κυριάκου Μητσοτάκη προς τον Αλέξη Τσίπρα να κάνει εκλογές τον Σεπτέμβριο (εδώ), για να αποδείξει ότι η έξοδος είναι «καθαρή», ήταν αχρείαστη. Όχι μόνο γιατί θυμίζει την αντίστοιχη αντιπολιτευτική ελαφρότητα του σημερινού πρωθυπουργού το 2014, όταν προκάλεσε τις επιζήμιες πρόωρες εκλογές. Αλλά γιατί σήμερα η Ελλάδα, αμέσως μετά την «έξοδο» και υπό το άγρυπνο βλέμμα των αγορών, δεν χρειάζεται πολιτική αβεβαιότητα. Τι θα κερδίσει ο κ. Μητσοτάκης αν γίνουν πρόωρες εκλογές και, αμέσως μετά, μια κυβέρνηση υπό τον ίδιο αναλάβει να κάνει τα πρώτα μεταμνημονιακά βήματα μέσα σε αστάθεια και με τις αγορές στα κόκκινα; Ας περιμένει μερικούς μήνες, δεν θα χαλάσει ο κόσμος. Το πάθημα του κ. Τσίπρα το 2015 έπρεπε να διδάσκει.

Συνοψίζουμε: η έξοδος του Αυγούστου θα γίνει, αλλά η Ελλάδα έχει πολλά χρόνια μπροστά της μέχρι να επανακτήσει την, σχετική έτσι κι αλλιώς, οικονομική ανεξαρτησία της. Όλα τα άλλα είναι προπαγάνδα. Και με αυτήν συμβαίνει αυτό που έχει πει ο Οργουελ: «Ολη η προπαγάνδα είναι ψέματα, ακόμα κι όταν λέει την αλήθεια»!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News