Το περιστατικό το γνωρίζετε. Το γνωρίζει για την ακρίβεια όλη η Ελλάδα. Φρόντισε γι’ αυτό το θύτης, όχι το θύμα. Το θύμα ζώον. Πού να τα πει το ζώο; Πώς να διεκδικήσει δίκιο το ζώο; Ο θύτης λοιπόν… Κι ας ήταν δυο και τρεις και χίλιοι δεκατρείς οι θύτες…

Μήνες μετά την απόλυσή του από το στρατόπεδο κοινοποίησε ο ίδιος, το κατόρθωμά του στο Facebook. Τι σημαίνει αυτό; Oτι για μήνες καμία σκιά ή απόχρωση «κακού» δεν ταλαιπώρησε την ψυχή του. Ολα καλώς! Και μάλιστα τόσο «καλώς-καλώς» που είχε έρθει η ώρα να μεταδοθούν στην οικουμένη!

Φαντάσου πόσο εξοικειωμένο θα είναι το πετσί του από τα μικράτα του, στη βία!

Φαντάσου πόσο εξοικειωμένη θα είναι η καρδιά του με το «τίποτα». Και το «τίποτα» είναι βία… Ωστε να επιζητάει λαχανιασμένα, δόξας «like» για την πράξη του.

Φαντάσου τι μπέρδεμα έχει ο εγκέφαλός του για το τι είναι «καλό» και τι είναι «κακό».

Στη συνέχεια; Ατιμο ευτύχημα το Facebook, ο μέγιστος των καταδοτών στην αληθινή αλήθεια των ανθρώπων. Και βρέθηκε ο ανήλικος-ενήλικας αντιμέτωπος επιτέλους με την πράξη του.

Αντιμέτωπος με τον όχλο, το φτύσιμο, τον θυμό, το μίσος. Aκουσε δόντια να τρίζουν επάνω του. Aκουσε τη βία μπροστά στα μάτια του. Aκουσε τον φόβο που ένοιωσε ο σκύλος. Περισσότερο από εκείνον όμως τα ένοιωσε η μάνα του. Και την ντροπή επάνω της και το ανάθεμα «Πώς μεγάλωσε έτσι αυτό το παιδί; Τι ανατροφή πήρε;» αλλά και την αγωνία για το τι μπορεί να πάθει το παιδί της.

Αυτό και αν! Oλος ο κόσμος ξαφνικά απειλητικός. Κι εκείνοι οι δυο, δηλαδή οι δυο σαν ένας, μόνοι. Ακολουθείστε αναγνώστες από κει και πέρα το αληθινό για μένα δράμα. Η μάνα «ξεφεύγει» από τις αρχές της αριστοκρατίας των βουνών… Ναι. Εκείνες οι γυναίκες οι τσεμπερωμένες, οι πάμφτωχες, είχαν σπουδαίες αρχές… Η μπέσα, το συγγνώμη… Ετούτη, ούτε στιγμή δεν σκέφτεται να παραδώσει στα χέρια του παιδιού της την ευθύνη της πράξης του. «Τι έκανες μωρέ; Ρεζίλι μας έκανες», «Πού να το φανταστώ ρε μάνα; Για ένα μαλακισμένο σκυλί; Δώσε μου ένα τσιγάρο»…

Eχετε προσέξει ότι οι έλληνες γονείς καταμετρούνε τα έξοδα των άνεργων παιδιών τους –που τα ενισχύουν οι ίδιοι οικονομικά– ξεκινώντας από «Μόνο για τσιγάρα και καφέ… Τι να σου κάνει!».

Σίγουρα η μάνα θα είπε: «Ασε να δω τώρα τι θα κάνω….Αχ! Αχ!». Δικό της το θέμα. Καταδικό της. Απευθύνεται λοιπόν σε δικηγόρο, μορφωμένο άνθρωπο. Φυλάξου από την αμορφωσιά των μορφωμένων!… Κι εκείνος γράφει την πιο θρασύτατη ανακοίνωση που μπορεί να γράψει άνθρωπος. «Αναφορικά με το συμβάν που έλαβε χώρα στην Κόνιτσα στο παρελθόν… δηλώνουμε ότι πρόκειται για καθαρά ατυχές συμβάν και ότι δεν είχαμε την πρόθεση για κακοποίηση του ζώου…. Θεωρούμε ότι το παραπάνω συμβάν είναι μη αποδεκτό προς τις αρχές μας και ασκώντας την αυτοκριτική μας δηλώνουμε δημόσια την ειλικρινή μας μεταμέλεια ζητώντας την επιεική κρίση και κατανόηση όλων»…

Η μεταμέλεια του πληθυντικού αριθμού. Πόσοι ζητάνε μεταμέλεια; Οπως αντιλαμβάνεστε το παιδί απέχει των διαδικασιών. Και η λέξη «συγγνώμη» δυσκολεύει ακόμα και τον δικηγόρο. Αγνωστη λέξη. Στη συνέχεια ακούγεται η φωνή της μάνας σε εκπομπή από τηλεφωνική σύνδεση. Είναι συντετριμμένη. Είναι ζωάκι εγκλωβισμένο. Βάλλεται από παντού. Κουβαλάει επάνω της θηριώδη ευθύνη. Αυτή μονάχη. Ζητάει «Συγνώμη». Ουδείς άλλος.

Το έγραψα και στο προηγούμενό μου κείμενο. Αυτή η ιστορία είναι «εύθραυστη» από παντού. Ισως να είναι και η πιο ξεμπροστιαστική ιστορία για την κατάρα μας, για την κατάντια μας. Δεν είναι μια ιστορία. Είναι όλες μας οι ιστορίες μαζί. Είναι και ο κοινωνικός και ο πολιτικός μας βίος σε ένα! Κοίτα μια έρμη γυναικούλα από την Κόνιτσα και ένα μαγκάκι της δεκάρας πόσους πολίτες εκπροσωπούν; Ανήλικοι ενήλικες. Απέχοντες από τις ευθύνες των πράξεών τους. Που δεν έμαθαν τη λέξη «Συγγνώμη» αλλά προτίμησαν να σκαρφίζονται ένα σωρό δικαιολογίες.

Ακόμα χειρότερα, που απεμπόλησαν από τη ζωή τους την αίσθηση της ντροπής. Και που πάντα αφήνουν μια «μανούλα» να καθαρίζει για πάρτη τους. Ή μια γυναικούλα-μανούλα.

ΥΓ. Τελικά δεν θα βρεθεί EΝΑΣ στο περιβάλλον του νέου άνδρα να τον συμβουλεύσει-επιβάλει: «Εκανες μεγάλο κακό. Ζήτα ρε συγγνώμη»;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News