Ενα καθιερωμένο πρωινό στο μικρό αμφιθέατρο της σχολής. Αναμέναμε επισκέψεις από ένα σωματείο. Ένα κλίμα μυστηρίου και απορίας πλανιόταν στα φοιτητικά έδρανα. Ποιοι θα έρθουν, γιατί… Σε λίγο εισέβαλαν μέσα και οι πρώτες προσκεκλημένες φιγούρες. Αγόρια, κορίτσια, σε καροτσάκια,  με μπαστούνια ή με βοηθούς δίπλα τους. Το βλέμμα τους λίγο απλανές, αφηρημένο, αυθόρμητα χαμογελαστό. Όλοι στον κόσμο τους, σε έναν άλλο κόσμο. Μπορεί πιο όμορφο από τον δικό μας. Κανείς δεν ξέρει….

Τελευταίο μπήκε ένα μικρό κοριτσάκι, με ένα χαριτωμένο περπάτημα, όλο τσαχπινιά και ζωντάνια. Μαγνήτισε αμέσως την προσοχή μας. Βλέπετε, πολλές φορές εμάς, τους «μεγάλους», μας κεντρίζουν αυτά τα μικρά, τα καθημερινά που κρύβουν μια ιστορία μέσα τους, ένα μικρό θησαυρό.

Το κοριτσάκι θαρρείς και είχε μπει στο μαγικό «πλυντήριο» του συνδρόμου down. Η πιο παραμυθένια σμίκρυνση. Μικρό ύψος, χέρια, πόδια, αυτάκια, μα σίγουρα μεγάλη καρδιά. Ίσως αυτή είχε ξεφύγει από το πλύσιμο. Τα μάτια της σπινθηροβόλα, έτοιμα να αιχμαλωτίσουν κάθε κίνηση γύρω τους.

Αεικίνητη. Σε συνεχή αγωνία και ανησυχία, σαν να ήθελε να πει κάτι στον κόσμο, να ανακοινώσει μια μεγάλη απόφαση. Με βήμα γοργό επιθεωρούσε όλο το αμφιθέατρο. Μας κοιτούσε εταστικά, επίμονα, διερευνητικά. Σαν να διάβαζε τις σκέψεις μας. Πέρασε σύντομα η ώρας της μικρής τους παρέμβασης και έφτασε η στιγμή να αποχωρήσουν. Ένας, ένας πάλι περνούσαν την πόρτα της εξόδου. Ξαφνικά, μια απότομη κίνηση και η μικρή ξεφεύγει στην στιγμή από τη στοίχιση της άτυπης γραμμής και φτάνει με ένα άλμα στο κέντρο της αίθουσας. Κοντοστέκεται με βεβαιότητα. Ξεροβήχει. Το αμφιθέατρο κατάμεστο.

«Λοιπόν, ακούθτε. Με λένε Ειρήνη και θέλω να γίνω θαν εθάς, δασκάλα θε θχολείο. Και μην ανηθυχείτε. Θα γίνω, το έχω θκεφτεί καλά. Εντάκθει;» είπε με βλέμμα αποφασιστικό και στήριξε με στιβαρότητα τα χέρια της στην έδρα. «Τώρα μπορείτε να χειροκροτείθτε». Και χαμόγελα άστραψαν παντού. Όλοι σηκώθηκαν όρθιοι ενθουσιασμένοι. Μια μελωδία από γέλια και χειροκροτήματα ξεχύθηκε στιγμιαία.

Και σκεφτόμουν μέσα στον εύηχο θόρυβο των επευφημιών, αν τελικά η μικρή Ειρήνη έχει σύνδρομο down. Προβληματίστηκα. Σίγουρα έχει κάτι άλλο. Σίγουρα έχει το… κάτι άλλο. Έχει αυτό το «σύνδρομο» που σε κάνει να ελπίζεις συνεχώς, να ονειρεύεσαι και να πλάθεις το μέλλον με σιγουριά, όσο μικρά χέρια και αν έχεις. Που δεν αφήνεις κανέναν να υποτιμήσει τις δυνάμεις σου και την αξία σου. Το σύνδρομο στο οποίο κάθε μέρα κάνεις μέσα σου ένα βήμα παραπάνω, προς τα πάνω. Ίσως, τώρα που το ξανα-σκέφτομαι, μπορεί να «έπασχε» από το σύνδρομο «UP». Αυτό, που μαζί με τον εαυτό σου, τους ανεβάζεις και όλους γύρω σου. Που κοιτάς συνέχεια ψηλά και σου φαίνεται το φεγγάρι γειτονικό πάρκο και ο ουρανός η αυλή των καθημερινών θαυμάτων. Σύνδρομο, φαντασία, χάρισμα, όπως θέλετε πείτε το.

Η Ειρήνη πάντως σίγουρα δεν δίστασε. Είμαι βέβαιος, ότι θα γίνει δασκάλα και θα μας μάθει, σύντομα, πώς να ονειρευόμαστε. Και τα μαθήματα της θα είναι αδιαμφησβήτητα πολύ πιο χρήσιμα και ευχάριστα από τα δικά μας.

Δεν ξέρω για εσάς, πάντως εγώ νομίζω πως μας λείπει ένα τέτοιο σύνδρομο. Μακάρι κάθε μέρα και ένας περισσότερος από εμάς να αποκτούσε αυτό το «UP». Πόσο πιο ψηλά θα ήμασταν, πόσο πιο ψηλά θα πηγαίναμε…

                                    (Δεν είναι ένα συγκινητικό παραμύθι, είναι μια μικρή αληθινή ιστορία.)

---

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News