Η διαχείριση της Αστυνομίας είναι πάντα μία δύσκολη άσκηση για τις κυβερνήσεις της καχεκτικής Ελληνικής Δημοκρατίας. Η τραυματική ενοχή αλλά και το μίσος της μετεμφυλιακής περιόδου, διχάζουν χονδροειδώς την κοινωνία. Από τη μία οι αυταρχικές δεξιές προσεγγίσεις που υπηρετούν το σιδηρούν δόγμα «νόμος και τάξη» και από την άλλη η αριστερή διαλυτική ανοχή, που επιτρέπει την ανομία και βία «εξεγερμένων» μειοψηφιών στον δημόσιο χώρο. Η σύγχρονη φιλελεύθερη επιλογή, της αποδοχής της αστυνομίας ως απαραίτητο θεσμικό εργαλείο που εγγυάται την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας, της ζωής και των ελευθεριών της κοινωνίας φαίνεται να εκλείπει.

Η κυβέρνηση επιχείρησε αρχικώς με τον καθηγητή-εγκληματολόγο Γιάννη Πανούση, να επιστημονικοποιήσει τη δουλειά και να χρυσώσει το χάπι του άβολου για αυτήν υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Η μάλλον απλοϊκή σκέψη να γίνει μία ήπια και εναλλακτική διαχείριση της Αστυνομίας από έναν διανοούμενο πολιτικό προϊστάμενο, είχε ενδιαφέρον ως αφήγημα του αμφιθεάτρου, αλλά αδυναμία να εκπληρωθεί στην όντως πραγματικότητα όπως φάνηκε.

Oταν θεωρείς την προστασία των πολιτών και της κοινωνίας αστυνομοκρατία, και ταυτοχρονα «χαϊδεύεις» υπόρρητα τα παιδιά της μπρουτάλ αντιεξουσιαστικότητας η εξίσωση δεν λύνεται. Ο αριστερός αλλά σοβαρός Γιάννης Πανούσης τα βρόντηξε γρήγορα γιατί καθώς αντιλαμβανόταν τουλάχιστον με όρους ακαδημαϊσμού την θεμελιώδη αξία και σημασία της αστυνομίας σε ένα σύγχρονο κράτος δικαίου , αναγκάστηκε να καταγγείλει τις ανομολόγητες εκλεκτικές συγγένειες ΣΥΡΙΖΑ και αντιεξουσιαστών -μπαχαλάκηδων.

Μετά την αποτυχία του πρόχειρου, αν όχι αφελούς, πειράματος επιλέχθηκε στον αντίποδα η πιο μπανάλ λύση, εμπνευσμένη από τις τετριμμένες πρακτικές της παλαιοδεξιάς . «Ενας στρατηγός στους στρατηγούς». Τουλάχιστον για τα προσχήματα. Το εύρημα και δείχνει ιδανικό για τις ανάγκες της διπλής κυβερνητικής γλώσσας. Μία λαϊκή φυσιογνωμία, χωρίς αντιστάσεις ισχυρής άποψης και μιλιτέρ backround ταυτόχρονα. Μοναδικός διαθέσιμος στρατηγός της διπλανής πόρτας της πολυκατοικίας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο Νίκος Τόσκας. Με καριέρα χαμηλού προφίλ στη γραφειοκρατία κυρίως του υπουργείου Άμυνας, υπήρξε πρόθυμος αλεξιπτωτιστής από το πολιτικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην ντακότα εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Σε ελάχιστη σχέση επαφής και κατανόησης του μαγικού κόσμου της ριζοσπαστικής αριστεράς ανέλαβε χωρίς αίσθηση και επίγνωση κινδύνου τον ρόλο.

Η απολιτίκ συγκρότηση και η αδύναμη προσωπικότητά του δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν, να του επιτρέψουν να σχεδιάσει ένα επιχειρησιακό δόγμα διακριτικής αποφασιστικότητας της αστυνομίας. Σύρθηκε γρήγορα στις αφόρητες πιέσεις της αντιεξουσιαστικής ριζοσπαστικότητας του πεζοδρομίου.

Ερμηνεύοντας την αμηχανία και ενδοτικότητα του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησης απέναντι στα «εξεγερμένα» παιδιά ως κεντρική γραμμή, έγινε βασιλικότερος του βασιλέως, και μετατράπηκε ο ίδιος σε αχίλλειο πτέρνα του υπουργείου του και βολικό άλλοθι της κυβέρνησης. Από ένα σημείο και μετά η κατάσταση όμως εκτροχιάστηκε. Κανείς στη θέση του δεν θα ήταν ευτυχής, ούτε σαν πολιτικός, ούτε σαν στρατηγός. Προχθές επέρριψε ευθύνες στις υπηρεσίες που εποπτεύει ο ίδιος. Μυστηριωδώς σιωπηλός όταν πρέπει να παρέμβει, αντιφατικός και αψυχολόγητος όταν αποφασίζει να μιλήσει. Η Αθήνα πάντως στις μέρες του καίγεται όσο χρειαστεί με την παραμικρή αφορμή. Η αντιπολίτευση ζητάει παραίτηση, αλλά η κυβέρνηση δεν έχει πάγκο. Ακόμη και αν αύριο παραιτούνταν, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε λύση. Δύο εξίσου πρόχειρες και μόνο λύσεις που είχε, τις εξάντλησε. Την πρώτη την έκαψε, από τη δεύτερη κάηκε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News