Η μαμά Κρίστι και ο μπαμπάς Τζάστιν την αγκαλιάζουν για άλλη μια φορά. Τυλιγμένη σε μια ροζ κουβέρτα. Μία τελευταία, τεράστια αγκαλιά σε ένα κορίτσι ηλικίας δύο ετών, που μόλις έχασε τη ζωή του. Η Ανταλιν πέθανε με αυτόν τον τρόπο, στο Νάσβιλ του Τενεσί: περιτριγυρισμένη από την αγάπη των γονέων της και των τριών μικρών αδελφών της που την επισκέπτονταν καθημερινά. Όπως γράφει η Corriere della Sera, το μωρό γεννήθηκε με πρόβλημα στην καρδιά και ενώ περίμενε τη μεταμόσχευση, οι γιατροί είχαν εγκαταστήσει μια συσκευή κοιλιακής υποβοήθησης. «Γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου, και στις 18 Δεκεμβρίου, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, εμφυτεύτηκε το Rvad (εμφύτευση συσκευής δεξιάς κοιλιακής υποβοήθησης)».  Το μωρό έμεινε χωρίς οξυγόνο για 15-25 λεπτά. Μια ξαφνική επιπλοκή που θα είχε προκαλέσει εγκεφαλική βλάβη τέτοια που δεν θα μπορούσε να αποκατασταθεί.

Την ιστορία της διηγούνται και οι φωτογραφίες που έβγαλε η γερμανίδα φωτογράφος Σούα Ντάμπιτ, μητέρα ενός παιδιού που υποβλήθηκε κι εκείνο σε μεταμόσχευση καρδιάς πριν από πέντε χρόνια: «Η δική μας περιπέτεια είχε ευτυχές τέλος. Φέραμε τη Νάντια πίσω στο σπίτι μας», θυμάται.

Μια ιστορία που την ώθησε να τεκμηριώσει με τη συλλογή της World of broken hearts τις ιστορίες εκείνων που ζουν αυτή την εμπειρία για να ευαισθητοποιήσει το κοινό σχετικά με το θέμα των καρδιακών ανωμαλιών. «Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω τον πόνο και την αγάπη που έχω δει. Εύχομαι καμία οικογένεια να μην υποφέρει από την αγωνία των γονιών της Ανταλιν, αλλά συμβαίνει κάθε μέρα», δήλωσε η Ντάμπιτ εστιάζοντας επίσης στο θέμα της έρευνας, που συχνά λείπει. Στην πραγματικότητα, η Ανταλιν είναι ένας από τους είκοσι ανθρώπους που πεθαίνουν κάθε μέρα περιμένοντας μόσχευμα.

«Πέτα μωρό μου, πάλεψες τόσο σκληρά και άγγιξες τόσες πολλές ζωές»,  είπε η φωτογράφος, ευχαριστώντας τους γονείς του μωρού για τη συγκατάθεσή τους να δημοσιεύσουν τη φωτογραφία και να μοιραστούν προσωπικές τους στιγμές, με τον κόσμο. «Για τους γονείς της Ανταλιν θα είναι δύσκολο να δουν αυτές τις φωτογραφίες, αλλά «θα είναι οι τελευταίες αναμνήσεις τους. Ξέρω ότι θα μισούν και θα αγαπήσουν αυτές τις εικόνες. Για πάντα».

Φωτό: Το τελευταίο αντίο στην 2χρονη Ανταλιν.  Πηγή:  Corriere della Sera

Φαντάσου ότι είναι πρωί, μπαίνεις στο αυτοκίνητο για να πας στο γραφείο και στη διαδρομή, κάθε εκατό μέτρα, σε σταματάνε οι αστυνομικοί για έλεγχο. Οι αστυνομικοί σκανάρουν, κάθε φορά, την ταυτότητά σου, την ίριδα του ματιού σου και το περιεχόμενο του κινητού σου. Σε κάθε γωνία, υπάρχουν βιντεοκάμερες που αναγνωρίζουν το πρόσωπό σου και καταγράφουν τη διαδρομή σου. Στο σούπερ μάρκετ, ή στην τράπεζα, οι τσάντες ελέγχονται με ακτίνες Χ ενώ ένας αστυνομικός σκανάρει το σώμα σου. Αυτή είναι η καθημερινότητά σου.

Αλλά δεν είναι έτσι για όλους τους συμπολίτες σου – αυτή η μεταχείριση επιφυλάσσεται μόνο σε εσένα και όσους ανήκουν στην ίδια εθνοτική ομάδα. Τα δικά σας, μόνο, βιομετρικά στοιχεία είναι καταχωρισμένα στις κρατικές τράπεζες δεδομένων. Ειδικά εσείς, μάλιστα, καλείστε να ενημερώσετε την κυβέρνηση εάν έχετε φίλους ή συγγενείς στο εξωτερικό, εάν έχετε διαβατήριο, πώς ασκείτε τα θρησκευτικά σας καθήκοντα και ποιο είναι το πολιτιστικό σας επίπεδο (ό,τι και αν εννοούν με αυτό). Εάν αυτά σου ακούγονται εξωφρενικά, δεν σημαίνει ότι δεν ανταποκρίνονται και στην πραγματικότητα. Την κινεζική πραγματικότητα, όπως γράφει στους New York Times ο ιστορικός Τζέιμς Μίλγουορντ.

Έτσι, λοιπόν, κυλάει η ζωή για τους Ουιγούρους στη νοτιοδυτική Κίνα. Διότι το Κομμουνιστικό Κόμμα, τιμώντας τις παραδόσεις του, κυνηγάει τη μουσουλμανική αυτή μειονότητα, με το πρόσχημα ότι ομάδες Ουιγούρων είχαν διαπράξει τρομοκρατικές ενέργειες το 2009, την περίοδο που είχαν σημειωθεί και εξεγέρσεις της ίδιας μειονότητας – γιατί, άραγε; Κι έτσι, μερικά εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σήμερα σε αστυνομικό καθεστώς. Λες και το κινεζικό καθεστώς δεν ήταν αρκετά αυταρχικό, έτσι κι αλλιώς. Το συμπέρασμα -ας το πούμε δίδαγμα, καλύτερα- είναι ότι δεν υπάρχει πάτος: Τα πράγματα μπορούν πάντα να γίνουν χειρότερα.

Φωτό: Το υπέροχο σκίτσο του Brian Stauffer.  Πηγή: The New York Times

Το Τάντζερ Αϊλαντ, στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ, είναι νησί ακόμη και από γλωσσολογικής άποψης: οι κάτοικοι μιλάνε αρχαϊκά αγγλικά, δηλαδή τα αγγλικά που μιλούσαν οι πρόγονοί τους μετά την ανακάλυψη του νησιού από τον άγγλο εξερευνητή Τζον Σμιθ το 1608. Το νησί βρίσκεται στον Κόλπο του Τσίζεϊπικ και κατοικείται από τους 450 απογόνους των εποίκων οι οποίοι έφτασαν εκεί από την Κορνουάλη. Τα αγγλικά τους είναι τόσο αρχαϊκά που οι Αμερικανοί των ακτών της Βιρτζίνια δεν τους καταλαβαίνουν.

Να όμως που αυτό το κόσμημα της φύσης και της γλώσσας θα μπορούσε να εξαφανιστεί σύντομα εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής. Και οι κάτοικοί του, θα γίνουν πιθανότατα οι πρώτοι αμερικανοί «πρόσφυγες». Σύμφωνα με την Telegraph, μάλιστα, θα πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς το πολύ σε 25 χρόνια. Τουλάχιστον αυτό δείχνει, μεταξύ άλλων, το γεγονός ότι η επιφάνεια του νησιού έχει μειωθεί από τη δεκαετία του 1960 κατά 1,2 τετραγωνικά μίλια.

Δεν είναι σαφές ακόμη εάν αυτή η διάβρωση οφείλεται στην κίνηση των κυμάτων ή στην προοδευτική άνοδο της στάθμης της θάλασσας που προκαλείται από την υπερθέρμανση του πλανήτη. Μόνο ανησυχία πάντως μπορεί να προκαλέσει η διαβεβαίωση του αμερικανού προέδρου, ενός αρνητή της κλιματικής αλλαγής, στον τοπικό δήμαρχο ότι «το νησί σου είναι εκεί εκατοντάδες χρόνια και πιστεύω ότι θα παραμείνει εκεί για πολλά εκατοντάδες χρόνια ακόμη».

Τι μπορεί να σώσει το Τάντζερ Αϊλαντ; Μόνο το σχέδιο του σώματος του μηχανικού του αμερικανικού στρατού να εξορύξει χώμα και λάσπη από τον βυθό του κόλπου για να ξανακάνει το νησί όπως ήταν το 1800: τρεις φορές πιο μεγάλο σε σχέση με σήμερα.

Φωτό: Θα μείνει τίποτα; Πηγή: The New York Times

Ηταν αρκετή μια startup με δεκαπέντε υπαλλήλους για να γνωρίσουν μια θεαματική άνθηση οι κήποι στις στέγες του Παρισιού. «Η ιδέα γεννήθηκε στο πανεπιστήμιο όταν σπούδαζα Βιολογία. Μάζεψα βιολόγους, πολεοδόμους και διατροφολόγους για να βρούμε πώς θα μπορούσαμε να καλλιεργούσαμε σε οποιονδήποτε τύπο στέγης» λέει στη Figaro ο 40χρονος Γιόχαν Ιμπερ, ιδρυτής της νεοφυούς επιχείρησης Sous Les Fraises.

Η μεμβράνη που επιτρέπει τη δημιουργία ενός αστικού κήπου στοιχίζει περίπου 250 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο, αλλά έχει διάρκεια ζωής τουλάχιστον μια δεκαετία, ενώ λειτουργεί και ως δεξαμενή των υδάτων που συγκεντρώνονται σε ένα κτίριο. Κι έπειτα, τα λαχανικά μπορούν να φαγωθούν άφοβα παρά το γεγονός ότι δεν αναπτύσσονται σε απολύτως καθαρές ατμοσφαιρικές συνθήκες. «Αναλύσαμε τα προϊόντα επί χρόνια: φρούτα και λαχανικά δεν επηρεάζονται από την ατμοσφαιρική ρύπανση» διαβεβαιώνει ο Ιμπέρ.

Εως σήμερα, η επιχείρηση Sous Les Fraises έχει τοποθετήσει περισσότερα από 10.000 τετραγωνικά μέτρα αστικών κήπων στις στέγες του Παρισιού. Και ο Ιμπέρ προβλέπει ότι τα επόμενα δέκα χρόνια, το 20% των στεγών στο Παρίσι θα έχει γίνει πράσινο – το 2040 θα έχει φτάσει το 40%.

Μήπως να βρεθεί κι ένας αποκλειστικός αντιπρόσωπος για εδώ;

Φωτό: Και χρώμα και ευωδία. Πηγή: Le Figaro