Παιδιά ακόμα, το καλοκαίρι στο νησί (εκείνα τα τεράστια καλοκαίρια των σχολικών διακοπών που διαρκούσαν τρεις μήνες) κοροϊδεύαμε τους (λίγους τότε) βορειοευρωπαίους τουρίστες που παραδομένοι επί ώρες στον ήλιο κατέληγαν κατακόκκινοι σαν αστακοί. Μας έκανε εντύπωση πώς ακόμα και όταν πάθαιναν εγκαύματα εξακολουθούσαν να έχουν μία έκφραση ευδαιμονίας που μόνο ένας πραγματικά ευτυχισμένος, έστω ικανοποιημένος, άνθρωπος μπορεί να έχει. Τόσο μαζοχιστές; Ή τόσο στερημένοι από τον ήλιο που προκειμένου να τον χορτάσουν μπορούσαν με γενναιότητα να παραβλέψουν τον πόνο που προκαλούσε;

Τους ίδιους τουρίστες συνάντησα ταξιδεύοντας στις δικές τους πατρίδες. Για να παρατηρήσω πως τις ελάχιστες φορές που ο ήλιος πρόβαλε πίσω από τα σύννεφα έβγαιναν έξω όπως τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή για να μην χάσουν ούτε σταγόνα φωτός. Ως τουρίστας (στην πατρίδα μου) κι εγώ, μέσα στις Αλκυονίδες ημέρες που ήρθαν για να απαλύνουν το έντονο για τα δικά μας δεδομένα κρύο των τελευταίων εβδομάδων, βρέθηκα καθισμένος σε ένα παγκάκι, με κλειστά μάτια, να απολαμβάνω τον ήλιο. Για να διαπιστώσω πώς το ηλιόλουστο έξω ήταν πιο ζεστό και φιλόξενο από το παγωμένο εσωτερικό του σπιτιού μου, σε μια πολυκατοικία που τα τελευταία χρόνια σπάνια ανοίγουμε την κεντρική θέρμανση. Και που κάποια βράδια έχω φορέσει περισσότερα ρούχα από όσα φοράω στο δρόμο, για να ανταπεξέλθω στις δυσμενείς καιρικές συνθήκες που επικρατούν στα πέριξ του σαλονιού μου και να μην πλευριτωθώ.

Τις είχαμε εφέτος μεγάλη ανάγκη τις Αλκυονίδες όπως φαίνεται και από τα δημοσιεύματα και τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ. Επειδή αγκαλιά με σόμπες που υπόσχονται πολλά αλλά κάνουν λίγα, στην Ελλάδα της κρίσης, επανεκτιμήσαμε τα αγαθά του καλού μας του καιρού που τα αντιμετωπίζαμε ως δεδομένα. Τίποτε όμως δεν είναι δεδομένο. Κάποτε δεν υπήρχε πολυκατοικία που να μην ανάβει θέρμανση. Ο καυγάς στην κεντρική συνέλευση των ιδιοκτητών αφορούσε τις ώρες που θα λειτουργούσε το καλοριφέρ, το σίγουρο όμως ήταν πως έστω δύο ώρες το πρωί και τρεις – τέσσερις το απόγευμα προς βράδυ θα λειτουργούσε. Τώρα τσακωνόμαστε επειδή οι περισσότεροι δηλώνοντας αδυναμία να πληρώσουν δεν θέλουν να ανάψει καθόλου. Αυτό και γίνεται.

Πώς λοιπόν να μην καλοδεχτούμε κάθε χειμωνιάτικη λιακάδα που ανεβάζει το θερμόμετρο και που ευνοεί τις πιο αισιόδοξες σκέψεις την εποχή της απόλυτης απαισιοδοξίας; Την εποχή που σύμφωνα με έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ το ποσοστό των νοικοκυριών που εμφανίζουν αδυναμία επαρκούς θέρμανσης της οικίας τους παρουσιάζει αύξηση από 15,4% σε 29,2%; Oταν οι δεκάδες διαφημίσεις και  δημοσιεύσεις για εναλλακτικούς τρόπους θέρμανσης επιβεβαιώνουν το έλλειμμα ζέστης που έχουμε στις ζωές μας; Όταν, σύμφωνα με έρευνα το 53% των νοικοκυριών της Θεσσαλονίκης δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα με τα έξοδα θέρμανσης;

Αν τα παγωμένα σπίτια στον κινηματογράφο αποκτούν εξωπραγματική γοητεία (όπως το σαλόνι-καταψύκτης του «Δόκτορα Ζιβάγκο), αν και η πιο αφόρητη υγρασία στη λογοτεχνία («Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας» του Μάρκες, η «Βροχή» του Μομ κλπ.) είναι ποίηση, αν τα «Ανεμοδαρμένα ύψη» της Εμιλι Μπροντέ μάς κάνουν να δακρύσουμε από συγκίνηση και όχι από το ψύχος του χειμωνιάτικου ανέμου, στην πραγματική ζωή το κρύο είναι κρύο. Η λιακάδα μέσα στο χειμώνα είναι η επιβεβαίωση της φιλεύσπλαχνης (ενίοτε) φύσης της μητέρας Φύσης. Ερχεται όμως επιδείνωση, διαβάζω. Πάλι! Ερχεται, βεβαίως, και η Ανοιξη, για παρηγοριά μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News